Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ."
-
Του πρόσωπουν είνιν σπαθίν
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Η άμεσος και προσωπική ενέργεια είναι παντός άλλου μέσου αποτελεσματικωτέρα -
Του φαΐν ήρτιν απ' τη μύτην του
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Λέγεται δι' εκείνου όστις εκ του εκτελεσθέντος έργου απεκόμισε ζημίαν και ουχί όφελος -
Του φτωχού του σκοινίν μουνού 'έν ιφτάννει αμ' διπλού περισεύγει
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941) -
Του χέριν που δίννει 'εν κόβγιτι
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Του ευεργετούντα πάντες τιμώσι και ουδείς βλάπτει αυτόν -
Του ψάριν απού τού κιφάλιν ιβρουμά
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Όταν οι άρχοντες είναι ποταποί, τοιούτοι θα είναι και οι αρχόμενοι -
Τουν ααπού εν του θθουρού κη του μμισού θουρού τουν
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Συμβαίνει πολλάκις εκείνο το οποίν ποθούμεν ζωηρώς να μη το επιτυγχάνωμεν, να συναντώμεν δε τουνατίον το μη επιθυμητόν -
Τουν αράπην κι αν τουν πλύνης μόνουν τα σαπούνια χάνεις
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Μη ματαιοπονείς αδίκως. Ανάλογα τα αρχαία: “Αιθίοπα σμήχειν”, “Τράγον αμελγείν”, “Ανδριάντα γαργαλίζειν”, “Κοσκινώ ύδωρ αντλείν”, “Άμμον μετρείν”, “Ανέμους γεωργείν”, “Γερόνδριου μεταφυτεύειν” -
Τουν φτωχούν τουν Άιουν ποιος τουν πιαντά
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Πιαντά=καταδέχεται. Προς τον πτωχόν, οσονδήποτε καλός και αν είναι, ουδείς δίδει προσοχή -
Τους καλώς κη τους κακώς ένας Θιός τους ξέρει
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Αρχαίον: Χαλεπόν ετέρου ανδρός ίδμεναι νόου -
Τρώει τουν η ράχη του
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Λέγεται δι' εκείνον, όστις δια της συμπεριφοράς του γίνεται άξιος ξυλοκοπήματος -
Τρώει τουν κη κάθητι του σαράκιν
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Λέγεται δια τον κατατρεχόμενον υπό ηθικού τκος πάθους η σωματικού και φθειρόμενον μικρόν κατά μικρόν -
Τρώουντυν χαν τουν σκύλλουν μη την κάτταν
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Λέγεται δια τας διηνεκώς διαπληκτιζομένους -
Τυρίν κι΄ αλεύριν έν έχεις κή μακαρούνια θέλεις
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Λέγεται δι΄ εκείνον όστις στερείται των πάντων και όμως επιθυμεί τα πάντα -
Τώρα πλείον που το 'σωσις κη συ ηγέμισεν του κιλόν
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Λέγεται ειρωνικώς δι εκείνον όστις κατά τινα συζήτησιν προτείνει τι ανάξιον λόγου και πολλάκις άσχετου προς συζήτησιν -
Τώρα ς τα γεράματα, μάθι, γέρου, γράμματα
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941) -
Φάϊ βάλανιν πιέ νηρόν να δης του χοίρου του καλόν
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Όταν τις φάγη “βαλάνιν” έπειτα δε πίη ύδωρ, το στόμα αυτού γλυκαίνεται. Εκ τούτου η παροιμία και διά τον λόγον τούτον οι χοίροι αρέσκονται εις την τροφήν ταύτην. Οι αρχαίοι έλεγον: “ο υς τάν βάλανον τάν μεν έχει, ταν δ' ... -
Φασούλιν το φασούλιν γεμίννει τον σακκούλιν
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Όσον μικρόν και αν είναι το καθ' εκάστην αποταμιευόμενου, ταχέως τούτο γίνεται μέγα. “Ει γάρ κεν σμικρόν επί σμικρώ καταθείο, τούτο δε θαμά έρδοις, τάχα κεν μέγα και το γένοιτο” -
Φύϊτι να μη σας κοιτιλήση του βώδι – Αμ' που 'νιν, πρέ του βώδιν; - Ε θουράτι του σκοινίν του πάου να του φέρου;
Λαμέρας, Κωνσταντίνος Γ. (1941)Λέγεται δια τους ανόητους κομπάζονταςδι' αβέβαιον μελλοντικόν κέρδος