Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 8201-8220 από 142579

Εζούσαν και παλαιοί μεγάλοι άνθρωποι εδώ. Ευρήκαν αρχαία μνήματα και σκελετά. Το καννούλι τους (η κνήμη των ποδιών) από το γόνα και κάτω, ήταν γιγάντιο, διπλό από των σημερινών. Τους θάβανε μέσα σε κεραμίδια μεγάλα (αυτά είχανε για κάσες) ένα από πάνω κι ένα από κάτω.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Της Σκλάβας τ΄αχνάρι (ονομασία θέσεως)

Στημ μέση της στράτας που πάμε από τηλ Λάστα ‘ς τα Μαγούλιανα είναι ‘ςε μια πέτρα εν αχνάρι γυκαίκειο, λίγο παρά πέρα έν αχ,γ) νάρι αλόγου. Οι Τούρκοι έπιασαν μια τσιούπα σκλάβα. Η Σκλάβα κάνει το σταυρό της, καβαλλάει ‘ς τ’ άλογο και γίνεται άφαντη. Αφίνει δε σημάδι τ’ αχνάρια. (Την είχον κοινήν οι Λασταίοι και οι Μαγουλιανίται) βλ. Καιρούς (εφημερίδος αριθ. 4007 της 31 Ιανουαρίου 1900).

Λάσκαρης, Ν.
Εν Σφακίοις θεωρούσι τους αρχαίους Έλληνας οι απλοϊκώτεροι τουλάχιστον ως όντα υπερφυσικά, όμοια των οποίων δεν έχει νυν η φύσις ύλην να πλάση. Εις τα ανατολικά Σφακιά υπάρχει η παράδοσις ότι οι αποικίσαντες πρώτοι τα Σφακιά ήσαν εννέα αδελφοί, ως αι κεφαλαί εχώρουν εννέα οκάδες οίνου εκάστη.

Άγνωστος συλλογέας
Αματζόνα η= γυνή γενναία κι ανδρική, αμαζών.

Χαβιαράς, Δημοσθένης
Δύο Γορτυνιακαί παραδόσεις

Εις εν ρεύμα του Βαλτεσινίκου της Γορτυνίας ημίσειαν ώραν μακράν της Λάστας, εις μίαν πέτραν είναι αποτυπωμέναι δύο βαθειά τρύπαι, αίτινες λέγονται «Η γονατιαίς του Δράκου» (βλ. σελ. 47). Η δε παράδοσις αναφέρει ότι εις δράκος εδίψασε, δια τούτο εγονάτισεν ίνα πιή νερό από του Ντεληγιάννητη βρύσι, ήτις είναι μακράν επί 20 λεπτά προς το μέρος της Λάστας εις τον Άγιο Λια. Τόσος μέγας ήτο! Άλλη Γορτυνιακή...

Λάσκαρης, Ν.
Πατήματα και χνάρια

Με την προσπάθεια να εξηγήση ο λαός τες κοιλότητες που βρίσκονται σε λίθους και μοιάζουν με τα χνάρια των ανθρώπων έπλασε με την φαντασίαν του διαφόρους μύθους γύρω σε αντρειωμένους ή υπερασπιστές του τόπου. «Και έχομεν το πάτημα του Διγενή στον Προφήτη Ηλία και στα Κοσκινού, το χνάρι του Δράκου στο Τουρκοβούνι της Αρχαγγέλου και τα πατήματα της ηρωΐδας της Ρόδου Αναστασίας, που προτίμησε να γκρεμμιστή...

Άγνωστος συλλογέας
Συνήθεις εν τοις μύθοις ήρωες είναι και οι αντρειουμέ ν,όθεν και τόπος παρά την Πλέσσαν καλείται τ’ αντρειουμέν’ τα δέντρα, καθ’ άπερ παρά την μονήν Βαρνάκοβαν έτερος καλείται τ΄(σβυσμένον!)… δράκ, τρούπα.

Άγνωστος συλλογέας
Πρώτα εζούσαν οι αθρώποι εκατό πενήντα χρόνια κ’ ήταν και μεγαλόσωμοι και δυνατοί.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1960)
Στη Μαυριγιά βρέθηκαν κάτι κόκκαλα μεγάλα, σα στιλιάρια. Από τόσα χρόνια, κίτιρνα ήσαν. Τα κόκκαλα τα είδα, το κεφάλ’ δεν το είδα. Λέγαν ότι είχεν ένα μάτ’ πα στο κούτελο. Κάτι δόdια, θηρία. Ήταν ποτάμ’, dερές. Φαγώθηκε το μέρος και φάν’κεν. [Μαυριγιά= νησί βορείως της Τενέδου, βρέθηκαν εδώ και 35 χρόνια]

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Εν Κρήτη σώζονται ελληνικά φρούρια, θέατρα, πόλεις και άλλα πολυπληθή μνημεία βαρείας εργασίας, μαρτυρούντα την φυλοεθνίαν και δραστηριότητα των αρχαίων Ελλήνων. Διεσώθη εξ’ άλλου της παραδόσεως, ότι μόνοι οι Έλληνες εγίνωσκον ίδιον τρόπον καλλιεργείας της γης, καίοντες δια φακού τοις αγροίς. Εξ ου σήμερον καλούνται «Ελληνικά» όσα χωράφια έχουσι γην υπομέλαιναν, κεκαυμένων, και ελσί λιάν προσυδοφόρα....

Άγνωστος συλλογέας (1892)
Αντρειωμένος= Πλάσματα της φαντασίας του λαού έχοντα υπερβολική σωματικήν δύναμιν ώστε να μετακινώσιν όρη και τα τοιαύτα και αγαπώντα να υπερασπίζουν τους αδυνάτους κατά των κανταπιεζόντων αυτούς ισχυρών/ αρχαίοι Γίγαντες και ήρωες.

Δένδιας, Μιχαήλ (1915)
Ένας Αλέξανδρος και μερικοί άλλοι δράκοι ήσαν κυρίαρχοι εις όλα τα γύρω μέρη. Κάποτε ευρέθη το αθάνατο νερό. Ο Μάρκος Κράλε επρόβαλε και ήπιε. Ο Μέγας Αλέξανδρος επήγε να πιή και αυτός από το αθάνατον νερό, αλλά δεν ηύρεν, διότι το ήπιε όλο η αδελφή του. Μετά έψαχνε να την εύρη, και αυτή, για να γλιτώση, έγινε γοργόνα και επέρασε στην θάλασσα κάτω χαμηλά. Μετά από λίγα χρόνια ο Αλέξανδρος απέθανε...

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1969)
Όταν θέλωσι να δηλώσωσι παλαιάν τινα εποχήν λέγουσι κ από τον καιρό των Ελλήνων, τα δε ερείπια παντός αρχαίου ονομάζουσι γενικώς «ελληνικό». Κατά την λαϊκήν παράδοσιν πάντες ούτοι κατεστράφησαν υπό λιμού, καθ’ ον έκαστος ελάμβανεν ολίγας τροφάς και εισήρχετο εις τον τάφον αυτού, ίνα μετά το τέλος των τροφών αποθάνη εντεταφιασμένος. Ελλένους επίσης όταν λέγωσιν, εννοούσι τοςυ ειδωλολάτρας.

Άγνωστος συλλογέας
Στην «Υπακουή», νέο παρεκκλήσι κολλητό στην παλαιό – χριστιανική εκκλησία: «Χριστός της Ιερουσαλήμ» (ερειπωμένη τώρα), χτισμένη με μάρμαρα του ναού του Απόλλωνος, στα θεμέλια του επάνω η καλογριά η Τσουγγράναινα, που πήε ν’ ανάψει το καντήλι, απόσπερα, εί(δ)ε κι’ ήτον gυό αθρώποι μισούρανοι στο μάκρος και με την μια σέρα συντροφιασμένοι, σεράτα, κι όντας την εί(δ)αν, ήβγαν όξω πο άλλο δρόμο. Μέσα...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Αυστάϊδις, οι: Άγριοι άνθρωποι με ένα οφθαλμόν εις το μέτωπον, οίτινες κατά τας παραδόσεις των Σαμοθρακών έζων εις τα δυσπρόσιτα όρη της νήσου και έβλαπτον παντοιοτρόπως τους κατοίκους έως ότου ανεκαλύφθη η πυρίτις, οπότε εφονεύθησαν.

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)
Αχνάρια διαβατών κοντά στους δρόμους

Κάτω από τον Άη Αμώνη πλάϊ στον παληό δρόμο των Καλλιθηών έχει ένα σωρό χνάρια, που έκαμναν στες πόρινες πέτρες οι διαβάτες σαν περνούσαν από κει. Μέσα στα αποτυπώματα αυτά των ποδιών έγραφαν και τα αρχικά γράμματα του ονόματός των οι διαβάτες για να δοκιμάζουν σαν ξαναπερνούν κατά πόσον εμεγάλωσαν τα πόδια τους. Τέτοια αχνάρια υπάρχουν και στο δρόμο Απολακκιάς – Σκιάδι κι όποιος περάσει από κει θεωρεί...

Άγνωστος συλλογέας
Είντα 'ντα Φουρνάκια

Στο δρόμο από το Βουτά στην Παλιόχωρα υπάρχουν αρχαίοι τάφοι σ’ ένα λόφο μεταξύ Τσαλιανών και Κοντοκυνήγι. Την ύπαρξη των την εξηγούν με τον παρακάτω μύθο, που νομίζει κανείς πως είναι μια παραλλαγή του Πύργου Βαβέλ. Μου τον διηγήθηκαν στο Βουτά (Σελίνου). Τους τάφους ονομάζουν καθώς και την τοποθεσία Φουρνάκια. Μια φορά οι παλιοί αθρώποι που ήτανε πολύ μεγάλοι και χεροδύναμοι είπανε να χτίσουνε ένα...

Κυρμιζάκη, Αγλαΐα
Γιατί ονομάζεται τ' Αχιλλάρα το μνήμα (τοπωνύμιον Καστανούλας Ευρυτανίας)

Ο Αχιλλάρας ήταν κυνηγός, αλλά παλικάρι. Ξαγνάντησαν οι Τούρκοι. Πλάκωσαν. Αυτός δεν τα χασε τς άρχισε στο τουφεκίδι και τους σακάτεψε. Ύστερα όμως του ρίχτηκαν και τον σκότωσαν και θάφτηκε κει πέρα. Τότε μαζεύτηκαν και τα χωριά από ένα γύρο, αλλά τον βάρεσαν πριν μαζευτούν οι άλλοι. Το ταμπούρι το βάσταγαν στο Πλοκοπάρι (ένα οχυρό). Αυτό δεν το πάτησαν οι Τούρκοι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Ο Μελισσόβας ήτανε στου Σεραλή. Άρμεγαν τα γίδια. Ο σύντροφός του, Τσαρουχογιώργος, είδι ένα ζαρκάδ’ και φωνάξι. (ήταν βαρητής, βαριε τα γίδια – τσοπάνης ο Μελισσόβας). Απαράτ’ σε τ’ άρμεγμα ο Μαλισσόβας και λέει: «Θαν το πιάσω. Αφήσι την αρμιγή κι πήγε και το πιασι. Διακόσια μέτρα μακριά απ’ αυτόνε και στο φύβγα του το ‘πιασε σ’ άλλα διακόσα μέτρα. Μέσα σε 500 μέτρα το ‘πιασε και το ‘φερε στον ώμο....

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Αμαζόνα= αντρογυναίκα

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Αματζόνα η= γυνή γενναία κι ανδρική, αμαζών. ﻿

Πρώτα εζούσαν οι αθρώποι εκατό πενήντα χρόνια κ’ ήταν και μεγαλόσωμοι και δυνατοί. ﻿

Αμαζόνα= αντρογυναίκα ﻿

Αματζόνα η= γυνή γενναία κι ανδρική, αμαζών.

Πρώτα εζούσαν οι αθρώποι εκατό πενήντα χρόνια κ’ ήταν και μεγαλόσωμοι και δυνατοί.

Αμαζόνα= αντρογυναίκα