Στην «Υπακουή», νέο παρεκκλήσι κολλητό στην παλαιό – χριστιανική εκκλησία: «Χριστός της Ιερουσαλήμ» (ερειπωμένη τώρα), χτισμένη με μάρμαρα του ναού του Απόλλωνος, στα θεμέλια του επάνω η καλογριά η Τσουγγράναινα, που πήε ν’ ανάψει το καντήλι, απόσπερα, εί(δ)ε κι’ ήτον gυό αθρώποι μισούρανοι στο μάκρος και με την μια σέρα συντροφιασμένοι, σεράτα, κι όντας την εί(δ)αν, ήβγαν όξω πο άλλο δρόμο. Μέσα είχαν καλαμπαλίκι κι ησυχνομιλούσαν λόγια όμορφα, μα (δ)εν ήκουε λλό (λόγο), παρά μόνο ήκουε τημ μουρμούρα αν μου μιλούσαν – είπε- ήθελεν να φο(β)ηθώ και να ‘πομείνω ξερή, γιατί τέgιους (τέτοιους) αθρώπους (δ)εν τους ηξανά(δ)α ήτον ξένοι και θα ‘τον σου φαίνει (φαίνεται) αντρειωμένοι Ελλήνοι.