Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 8181-8200 από 142579

Οι αdρειωμένοι

«Το bαλιό gαιρό τω καιρώ εκείνω, που λέει και το Ευαγγέλιο, οι άνθρωπ’ ήτονε αψηλοί και μεγαλοκαμωμένοι. Ήτονε σα τζ’ αρχαίοι Έλληνες, πο στήνασι μοναχοί dωνε χωρίς σύνεργα ολόκληρα βουνά και τα πααίνασιν όπο θέλασι. Τέθοια παλληκάρια εστήσασι τσι κολώνες τση πορτάρας τσ’ Αξάς κι εχτίσασι gαι το bύργο του χειμάρρου που ‘τονε δέκα βολές πι’ αψηλός απ’ ό,τα, είναι τώρα». Συμφώνως προς άλλην παραλλαγήν...

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)
Θα ρθή καιρός απού θανεβή ο άθρωπος απάνω στη ρουβιθιά.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1961)
Εδώ έχει ένα μνήμα και είναι δεκαπέντε βήματα μήκος. Έλλην ελεγότανε αυτός που ήταν μέσα. Και σήμερα με τις ανασκαφές βλέπομε τη κνήμη και είναι ένα μέτρο. Απ’ αυτό μπορεί να φανταστή κανένας τι ανάστημα είχανε. Θα τανε γίγαντες. Το μνημείο αυτό είναι κάτω στο Ζλαγγιόλ (τοπων.)

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1961)
Κόρπου

Στον ελατόφυτο αυχένα μεταξύ Λάντζου – Βετερνίκ υπήρχε παλιό ερειπωμένο κτίσμα, πιθανά Τούρκικο ταμπούρι. Λίγο πιο πέρα από το ταμπούρι αυτό υπήρχαν δυο μνήματα. Η ανασκαφή τους, έφερε στο φως δυο σκελετούς. Ο ένας είταν ολόκληρος και το μάκρος του έφθανε τις 16 σπιθαμές. Ο άλλος βρέθηκε μισός, από τη μέση και πάνω. Ο πρώτος είχε στο δάχτυλό του, χάλκινο δαχτυλίδι, που είταν τόσο μεγάλο, ώστε να χωρούν...

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Οι κάτοικοι (του χωρίου Δομένικο παρά την Ελασσώνα) πιστεύουν ότι η εκκλησία του αγ. Γεωργίου όπου είναι εντειχισμένη η επιγραφή είναι εκκλησία χτισμένη από τους αρχαίους Έλληνες. Η πίστις τους αυτή βασίζεται σε μια παράδοση η οποία προήλθε από μερικούς τετράγωνους ογκολίθους σωρωμένους σ’ ένα γειτονικό ύψωμα. Μια γριά Ελληνίδα (une vieille Hellene) που την έλεγαν Μαγώ, κουβαλούσε τις ογκόλιθους αυτές...

Heuzey, Len (1927)
Η Μαρία Μπόνου, ετών 80, που μιλεί το ντόπιο σλαβονικόν ιδίωμα μου λέγει πως στην Αγία Τριάδα, στη μέση του λόγγου (κατάφυτος από δένδρα κοιλάς) επάνω σε πέτρα από μάρμαρο είναι δυο τρύπες που έχουν γίνει από το άλογο του Κράλη Μάρκο. (Ένα σφιτρούϊτσα να πάτουτ ίμα άdνα μαρμουρένιο κάμιν τουστρέdιν να κάμινουτ ίμα άβε τράγκοι ουτ κόϊνουτ μου (=από το άλογό του).

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)
Εδώ στον Προφήτ’ Ηλία, ήτανε στ’ αρχαία φρούριο μεγάλο. Λήνισσες οι γυναίκες πολύ δυνατές, θερίες. Είχαν άντρες, γυναίκες, είχι κούνια για το πιδί τς’ (πέτρα με γούρη). Είναι π’γάδι «Τ’ς Κυράς το πηγάδι» της γυναίκας αυτής. (τσ’ έλεγαν Κυράδες τότες). Είχε και βρύσ’ κι την έλεγαν Τσαμπ’νόβρυση. Αυτές οι Λήνισσες σήκουναν στον ώμο τους πολύ βάρος κι είχαν κι ρόκκα πι έγνεθαν.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Θεσσαλικαί παραδόσεις

Οι χωρικοί της Δρανίτσης (του δήμου Ταμασίου της Καρδίτσης) γενεαλογούσι το χωρίον αυτών, λέγοντες ότι έκτισεν αυτό ο βασιλεύς Δράνος, ήτο δε γενναίος βασιλεύς ούτος και φιλόπολις, αποζών μετά των υπηκόων αυτού τα πολλά εκ ληστειών, διότι λέγουσι τάδε περί αυτού: «ο Δράνος επήε κ’ έκοψε κοπάδια ‘ς τα Φέρσαλα κι ο βασιλιάς από τα Φέρσαλα εκίνησε στρατό να ρθη να χαλάση το Δράνο, μα κάποιος του δωκε...

Άγνωστος συλλογέας (1914)
Ο λαός έχει την ιδέα πως ήτανε ένα καιρό άνθρωποι ψηλοί, που ο όρκος τους ήταν: «μα το σκόνταμα!» επειδή άμα σκόνταφταν κι’ έπεφταν εσκοτώνοντο.

Πουλάκης, Δημ. (1924)
Αντρειωμένοι και Έλληνες και παλληκάρια λέγονται και υπέρ εμών οι γιγαντόσωμοι και ανδρείοι, Ελληνικά δε πολλαχάθι μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια, ως εν Ψωφίδι (Τριαντάμιση) εν μέγα αρχαίον οικοδόμημα της μεγαλωνύμου Ψωφίδος, κείμενον κατά χώραν εν θεμελίση εν μέσω άλλων ελασσόνων ερειπίων.

Παπανδρέου, Γεώργιος (1918)
Η πλάκα της αντρειωμένης

Εκείνη η μεγάλη πλάκα που βρίσκεται τσακισμένη στα δύο επάνω στο Μαυρομμάτι, είναι από δω, του Σαρατσά. Τον παλιό καιρό κάποια αντρειωμένη περνούσι από την Φανερωμένη και την είδε και της άρεσε. Την έβανε λοιπόν απάνω στο κεφάλι της και πήρε και τη ρόκα της και πήγαινε το δρόμο της νέθοντα. Κάποια γυναίκα την είδε στο δρόμο που κατέβαινε και την μάτιασε και στη στιμής κοίσε κάτω η πλάκα και τσακίστηκε...

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)
Η μπουλντόζα πιο κάτ’ από το Σμόκοβο βρήκε δυο μνήματα συνεχόμενα με κοινή πλάκα. Βρήκανε κόκκαλα μέσα. Μεγάλα σαν από γίγαντες. Λένε πως κάποτε όταν πέθαινε στα παλιά χρόνια ο άντρας, πεθαινε κοντά κι έθαβαν και τη γυναίκα κι έτσι εξηγείται ο τάφος αυτός των δύο.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Γριάς το πήδημα

Γριάς το πήδημα: Ακτή λίαν απόκρημνος του Αίπους ως ένα βράχον της οποίας προ της κατασκευής της αμαξιτής οδού εφαίνετο τύπος γιγαντιαίου ποδός λεγομένου της Γρηάς, ήτις επήδησεν εκ του ύψους των κρημνών εις τον βράχον και εκείθεν εις την θάλασσαν διωκομένη υπό κουρσάρων.

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1926)
Οι γΈλληνις φουρά πηρ’φανεύτ’καν κι ήθηλαν να φτάσν’ του θηό. Για να τουν φτάσ’νη έχτηναν ένα κάστρου τουν ανήφουρου. Λέει ου θηός, α έτσ’ είστη σεις; σας κάνου γω κι δε βλέπητη ένας τουν άλλουν. Τ’ς έδουει ουργή, κι όθι βρίσκηταν ου καθένας πέθην αδηκεί. Ηπειδή ου καθένας γιωρ’γη πως θα πηθάν’ έφκιανη τουν τάφου τ’ μαναχός τα’ κι έβανη ό,τ’ τ’ χρειάζηταν: του κανατάκ’ τ’, του λυχναράκ’, του πιατάκ’...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1902)
Οι Έλληνες οι παλαιϊκοί ήντουσαν θεωρατικοί. Ψηλοί ίσιαμι να λεύκα. Τότες λένε ήντουσαν κι άνθρωποι σαν κι εμάς και μπήκαν καμπόσοι στην τζιέπη ενού Έλληνα. Κάνει νια βολά έτσι και βάνει το χέρι του στην τζιέπη και το βγάζει με τους ανθρώπους απάνου στην απαλάμη του. Ρε τι ναι δω, λέει ο Έλληνας; Τι ανθρωπάκια είναι τούτα! Τι ανθρωπάκια! Νια Έλληνη σήκωσε νια κολώνα στον ώμο και είχε και τη ρόκα της....

Ρωμαίος, Κωνσταντίνος Α. (1920)
Παλιόκαστρο Λουζεστιού

Ένας σωρός από ερείπια πιάνει μια ραχούλα του χωριού. Ο τόπος γύρω είναι γεμάτος από μεγάλες πέτρες, από ντόπια μάρμαρα και μεγάλα μνήματα. Η παράδοση αναφέρει ότι στα μνήματα αυτά βρεθήκανε σκελετοί που ανήκουν σε υπερφυσικούς πανύψηλους ανθρώπους. Τις νύχτες οι τσοπάνηδες ακούνε, να βγαίνουν απ’ τα μνήματα παράξενες φωνές, δαιμονικά σφυρίγματα, βλέπουν και διαβατικούς ήσκιους να δρασκελίζουν τις...

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Επιστρ’εφομε στο σπίτι κάνοντας μια βόλτα για να επισκεφθούμε στην άκρη της πεδιάδος (του Τυρνάβου) μια μικρή εγκαταλελειμένη εκκλησία, όπου πρόκειται να μας δείξουν «το κόκκαλο του Έλληνος». Μια γριά βγάζει από ένα οστεοφυλάκιο και μας φέρνει έξω μια πλευρά που ασφαλώς θα ήταν πλευρά γίγαντος αν προέρχονταν από ανθρώπινο σκελετό. Η όψις της εξ άλλου είναι πολύ πρόσφατη ώστε να την αποδώση κανείς...

Heuzey, Len (1927)
Κυνουριακή παράδοση “περί Ελληνικών Τάφων” Εκ του Αρκαδικού ημερολογίου

Ημίσειαν ώραν δυτικώς του Αγίου Πέτρου, υψούται «η ράχη των φονεμένων». Επί της ράχεως ταύτης, 200 μέτρα δυτικώς της κορυφογραμμής και αμέσως παρά την ορεινήν οδόν την άγουσαν εξ Αγίου Πέτρου εις Σπάρτην παρατηρούνται τρεις μεγάλοι σωροί εξ ακατεργάστων λίθων και χώματος. Υπό τούτους λέγουσιν οι περίοικοι ότι ετάφησαν γιγαντόσωμοι Έλληνες, φονευθέντες εκεί δια δόλον, και δια τούτο εκλήθησαν και «Φονεμένοι»,...

Δημητρόπουλος, Γρηγόριος (1956)
Εδώ στα παλιά Άβδηρα έχουν βρεθή δυο μνημεία δυόμιση μέτρα μεγάλα και μας έλεγαν οι γερόντοι ότι εδώ ήταν μια φορά Έλληνες.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1961)
Άμα έπεφταν κάτω (οι Αρχαίοι Έλληνες με τόσο μεγάλα τα πόδια τους) ήταν ο θάνατός τους. Σκοτώνονταν.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Θα ρθή καιρός απού θανεβή ο άθρωπος απάνω στη ρουβιθιά. ﻿

Ο λαός έχει την ιδέα πως ήτανε ένα καιρό άνθρωποι ψηλοί, που ο όρκος τους ήταν: «μα το σκόνταμα!» επειδή άμα σκόνταφταν κι’ έπεφταν εσκοτώνοντο. ﻿

Εδώ στα παλιά Άβδηρα έχουν βρεθή δυο μνημεία δυόμιση μέτρα μεγάλα και μας έλεγαν οι γερόντοι ότι εδώ ήταν μια φορά Έλληνες. ﻿

Άμα έπεφταν κάτω (οι Αρχαίοι Έλληνες με τόσο μεγάλα τα πόδια τους) ήταν ο θάνατός τους. Σκοτώνονταν. ﻿

Θα ρθή καιρός απού θανεβή ο άθρωπος απάνω στη ρουβιθιά.

Ο λαός έχει την ιδέα πως ήτανε ένα καιρό άνθρωποι ψηλοί, που ο όρκος τους ήταν: «μα το σκόνταμα!» επειδή άμα σκόνταφταν κι’ έπεφταν εσκοτώνοντο.

Εδώ στα παλιά Άβδηρα έχουν βρεθή δυο μνημεία δυόμιση μέτρα μεγάλα και μας έλεγαν οι γερόντοι ότι εδώ ήταν μια φορά Έλληνες.

Άμα έπεφταν κάτω (οι Αρχαίοι Έλληνες με τόσο μεγάλα τα πόδια τους) ήταν ο θάνατός τους. Σκοτώνονταν.