Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 6541-6560 από 142579

Απαγορεύσεις και δεισιδαιμονίαι για τα δένδρα

Για τις καρυδιές υπάρχει η δεισιδαιμονία, ότι άμα τη φυτεύσης και μεγαλώση τόσον ώστε να ιδή την θάλασσα, ή όταν ο κορμός της γίνη χονδρός σαν τον λαιμό του φυτεύσαντος, θα πεθάνη ο φυτεύσας. Γι αυτό παίρνουν πολύ γέρους και την φυτεύουν.

Καλησπέρης, Λουκάς Ι. (1952)
Η Καλαμάνα (βορ. Του χωρίου) είναι μια γεναίακ πετρωμένη, έτσι έλεαν οι παλιοί μας. Ελέαν οτι όταν έπερνα ο Άις Γιάννης ο Θεολόγος αυτή του 'ρίξε φρόκαλα και Άις Γιάννης θύμωσε και την πέτρωσε.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)
Στη νότια πλαγιά του Κάστρου του Γαρδικίου (Ανώγεια), μέσα σε σπηλιά σε μικρή σπηλιά είναι δύο σταλαγμίτες, σαν μορφή ανθρώπων. Το ονομάζουν “παπάς και παπαδιά”. Λένε πως κάποτε ένας παπάς με την παπαδια του, για να μην τους πιάσουν οι Τούρκοι πήδησαν και λιθώσανε.

Πετρόπουλος, Δ. Α. (1957)
Της σκλάβας το αχνάρι

Μεταξύ Λάστας και Μαγουλιάνων της Γορτυνίας υπάρχει εις μιαν πέτρα ανάμεσα πυκνών ελάτων αποτυπωμένος εις ανθρώπινος πούς. Ολίγον παρέκει εις άλλην πέτραν πούς ίππου. Άνωθεν τούτων επί ενός τετάρτου μακράν υπάρχει εις μέγας λίθος ή μάλλον βράχος, όστις φαίνεραι ως ιππείς πλησίον δε αυτού υπάρχει και ένας έλατος. Το αποτύπωμα τούτο του πόδος λέγεται μέχρι σήμερον “της σκλάβας το αχνάρι”, ο δε λίθος...

Λάσκαρης, Ν. (1925)
Το συμπεθερικό

Επί τινός των κλιτύων του όρους Τελεθρίου εκτεινομένης ΒΔ τούτου υπάρχει επιμήκης σειρά λευκών λίθων, μακρόθεν φαινομένη ως σειρά εφίππων φουστανελλοφόρων βαδιζόντων κατά παραγωγήν. Ταύτην οι περίοικοι ονομάζουσι “συμπεθερικό”/. Περί αυτής φέρεται η ακόλουθος παράδοσις. Απ' το Παλιοχώρι επάιρνανε μνιά νύφ 'ςτουν Άη Γιάννη. Όταν ξεκίνησ' το συμπεθερικό, επήραν τα προικιά κι άδειασ' ούλο το σπίτι. Μαζί...

Άγνωστος συλλογέας (1914)
Ο Σπράντζος και οι πεθαμένοι

Περνούσε τη ν'υχτα απόξω από την πόρτα του εκκλησιδίου της Αγίας Παρασκευής στη Δερβέκηστα. Άλλοι σύντροφοι που περνούσαν απόξω παρακάτου του είπαν να καλησπερίση τους πεθαμένους. Αυτός είπε “Καλησπέρα, πιθαμένοι. Μέσα στην εκκλησία ήταν τρείς διακουνιαραίοι και είπαν : Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέρα. Ο άνθρωπος έμεινε πήγε σπίτι του, αρρώστησε και πέθανε.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)
Το γιοφύρι του Ξεροκαμπιού

Στο Ξηροκάμπι της Σπάρτης εφέρνανε νερό από αλαργινό μέρος που λεγότανε Ανάκωλο κ' επειδή ήτανε βράχια το εφέρνανε σκαλιστό για να περάσουνε ταυλάκι. Εκεί που το κοντέψανε να ντο φέρουνε 'ς το χωργιό απαντήσανε μαστόρους κ' εφτειάνανε γιοφύρι χωρίς λάσπη. Ερώτησανε εκείνοι που κάνατε ταυλάκι, αν κοντεύουν να ντο κιώσουν το γιοφύρι, κ' εκείνοι είπανε “αν θέλη ο Θεός θα ντο φτειάσουμε”. Κ' είπανε,...

Άγνωστος συλλογέας (1916)
Της σκλάβας το αχνάρι

Μεταξύ Λάστας και Μαγουλιάνων της Γορτυνίας υπάρχει εις μιαν πέτρα ανάμεσα πυκνών ελάτων αποτυπωμένος εις ανθρώπινος πούς. Ολίγον παρέκει εις άλλην πέτραν πούς ίππου. Άνωθεν τούτων επί ενός τετάρτου μακράν υπάρχει εις μέγας λίθος ή μάλλον βράχος, όστις φαίνεραι ως ιππείς πλησίον δε αυτού υπάρχει και ένας έλατος. Το αποτύπωμα τούτο του πόδος λέγεται μέχρι σήμερον “της σκλάβας το αχνάρι”, ο δε λίθος...

Άγνωστος συλλογέας
Η Καλακάνα πέτρωσε και στέκει εδουά μέχρι τώρα αυτή την πέτρωσε ο Άις Γιάννης ο Θεολόγος και μαζί μ' αυτή για να την τιμωρήσ' πολύ πέτρωσε και τα τρία παι(δ)ιά, την πέτρωσε γιατί ενώ ερχόταν ο Άις Θεολόγος 'α κύρηξ' στο χωριό μας του έρριξε σκουπίδια και εκείνος θύμωσε και την πέτρωσε κι αυτή και τα τρία παιϊά το 'να είναι πλάι της κ' είνια πετρωμένο (ε)κεί, τ' άλλο στον Πύργο (βορ.) και τ' άλλο...

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)
Αναβάνισσα = κρήνη εν ταν εν Ίμβρω αλυκίδας μυθεύεται οτι αυτόθι ήσαν δυό χωριά πλησίον αλλήλων. Νεανίς δε της εξελθούσα από του ενός χωρίου ήρχετο εις το έτερον, αλλά δεν εύρεν αυτό, διότι είχε καταπιεί αυτό η γή σχισθείσα επιστέψασα η νεανίς εις το χωρίον τςη, δεν εύρε και τούτο, άμα ως εκήλθεν αυτή. Τότε η νεανίς καθήσασα επί πέτρας ωδύρετο μέχρις οι μετεβληθή εις λίθον, αφ' ου ρέει νύν το ύδωρ,...

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)
“Τον καιρό τση Παναγίας, που έπιασαν τχ Χριστό, τσή καταράστηκε η Παναγία και τσ' είπε : “άμε πού να σε δέρνη η θάλασσα” (η αγία καλή απολιθωθείσα).

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1920)
Η Σφίγγα

Ο μπάς τσαούσης του καρακολιού των Λειβαδιών Πετουλιού αγάπησε μια κοπέλλα του χωριού. Κάθε βράδυ, έξω απ' το παραθύρι της τραγουδούσε φλογερά παθητικά τραγούδια της Πατρίδας του, που πυρπολούσαν την καρδιά της. Αν και παλιότουρκος, αυτή τον αγάπησε. Σε μια συνάντηση τους, στο δάσος καθίσανε πάνω σε πλακωτό βράχο και μιλούσανε για την αγάπη τους. Άξαφνα ένα κομμάτι του βουνού, πάνω στο οποίο είταν...

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Τα μαρμαρωμένα συμπιθιρκά τς Σέλπζας

Απ' τν Αμπρακιά κι απ' άλλα χούρια τς Αμπρακιάς φαίνουντι κατά μέρους τ' Κραβάρ' απού κείθι λίγου απ' του χουριό Σέλτζα κατά του Μαλουβούν' είνι δυό αρ΄άδις πέτρις μπηχτές στη γή μέσα κι φαίνουντι μπόλ'κου απ' πάν'. Γι αυτές τις πέτρες πως είνι δυό μαρμαρουμένα σμπιθιρικά. Ρίχνονται τα σμπιθυρικά ένα απού δώ κι ένα απού κεί. Κι οι ν'φάδις είδαν η μίνια τν άλλ' μόλις έσμιξαν. Κι γι' αυτό μαρμάσουσαν...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)
Στο δρόμο προς το ξηροχώρι στην τοποθεσία Κρυενερίτης δείχνουνε το γάμο, δηλ. Τους βράχους που έχουν σχήμα σαν άλογα κλπ. Εκεί λένε κάποτε πήγαιναν τη νύφη (μια μοναχοθυγατέρα) με τ' άλογα. Αυτή αφού είχε ξεσηκώσει το σπιτικό όλο κι έφτασε σ' αυτό το μέρος θυμήθηκε οτι δεν είχε πάρει τον ντριβιά, δηλ. Το λιθάρι για τ' αλάτι και είπε να σταματήσουν να πά 'να της το φέρουν. Η μάννα τ'ς πιά τότε άμα...

Ιωαννίδου, Μ. (1941)
Εις εν ρεύμα του Βαλτετσίνικου της Γορτυνία και εις μίαν πέτραν είναι αποτυπωμέναι δυό βαθειαί τρύπαι αίτινες λέγονται “οι γονατιές του δράκου”. Η δε παράδοσις αναφέρει, οτι εις δράκος εδίψασε και δια τουτό εγονάτησεν, όπως πίη νερό από του Ντελιάνη τη βρύση, ήτις είναι μακράν επί είκοσι λεπτά προς το μέρος του Αλιολιά δυτικά της Λάστας, τόσος μεγάλος ήτο. Αλλά και άλλη Γορτυνιακή παράδοσις, ης αναφέρεωσιν...

Άγνωστος συλλογέας
Το Μάρτη εξετάζουνε για τις γριές. Η 1ή του Μαρτιού αντιστοιχεί με την πιό ηλικιωμένη γριά του χωριού, η 2ή με την κατά σειρά 2ή σε ηλικία γριά ως τις 13. Και ξετάζουν αν είναι καλότυχη ή κακόψυχη. Αν είναι καλή μέρα, η γριά είναι καλή και αντίθετα. Όταν τελειώνη ο Μάρτιος λέμε την παροιμία της γριάς : “Πρίτς Μάρτη τα ξεχείμασ' η bάbω τα γιδάκια της”. Δανείστηκε τρείς μέρες απ' το Φλεβάρη κ την ξεπάγιασε...

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
Κουτσοφλέβαρος : του λείπουν μέρες. Του της πήρ' ο Μάρτης.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1961)
Της κόρης τ' αχνάρι ή τ' Αλογοπάτι

Σ' το δρόμο, που πηγαίνομε κατά την Άρνα, σε μια μεγάλη πλάκα πάνου είναι τρία αχνάρια, ένα αχνάρι κόρης, ένα αλογήσο και το άλλο είναι αχνάρι του δαίμονα. Λένε πώς μια κόρη καβάλα 'ς ένα άλογο πήδησε από το βράχο που είναι από πάνου, γιατί την κυνήγαγε ένας δαίμονας, από το βράχο πήδησε κι ο δαίμονας, δεν μπόρεσε όμως να την πιάση και γι' αυτό έσκασε από το θυμό του. Λένε πως αυτή η κόρη ήτανε η...

Φάβης, Β. (1914)
Το φίδι της πέτρας

Πέτρα = θέση. Αυτό απ' όταν ερχόνταν ο Κάστωρ στην Καστοριά (όθεν και το όνομά της). Υπάρχει ακόμη εκεί ένα μεγάλο φίδι.

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Η bάbω είπε στο Μάρτ' : bρίτς, Μάρτη μ' τα ξεχείμασα γώ τα γιδάκια μ'. Είχε τελειώσ' ο Μάρτ'ς κι δεν ανάγκη για να 'χη τροφή για τα πρόβατα. Αλλά ο Μάρτ'ς δανείστηκε μια μέρ' από το Φλεβάρ' κι έρριξε χιόν' κι ξαπάϊασε τη bάbω μαζί με τα πρόβατα.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

“Τον καιρό τση Παναγίας, που έπιασαν τχ Χριστό, τσή καταράστηκε η Παναγία και τσ' είπε : “άμε πού να σε δέρνη η θάλασσα” (η αγία καλή απολιθωθείσα). ﻿

Κουτσοφλέβαρος : του λείπουν μέρες. Του της πήρ' ο Μάρτης. ﻿

Το φίδι της πέτρας Πέτρα = θέση. Αυτό απ' όταν ερχόνταν ο Κάστωρ στην Καστοριά (όθεν και το όνομά της). Υπάρχει ακόμη εκεί ένα μεγάλο φίδι. ﻿

“Τον καιρό τση Παναγίας, που έπιασαν τχ Χριστό, τσή καταράστηκε η Παναγία και τσ' είπε : “άμε πού να σε δέρνη η θάλασσα” (η αγία καλή απολιθωθείσα).

Κουτσοφλέβαρος : του λείπουν μέρες. Του της πήρ' ο Μάρτης.

Το φίδι της πέτρας

Πέτρα = θέση. Αυτό απ' όταν ερχόνταν ο Κάστωρ στην Καστοριά (όθεν και το όνομά της). Υπάρχει ακόμη εκεί ένα μεγάλο φίδι.