Εις εν ρεύμα του Βαλτετσίνικου της Γορτυνία και εις μίαν πέτραν είναι αποτυπωμέναι δυό βαθειαί τρύπαι αίτινες λέγονται “οι γονατιές του δράκου”. Η δε παράδοσις αναφέρει, οτι εις δράκος εδίψασε και δια τουτό εγονάτησεν, όπως πίη νερό από του Ντελιάνη τη βρύση, ήτις είναι μακράν επί είκοσι λεπτά προς το μέρος του Αλιολιά δυτικά της Λάστας, τόσος μεγάλος ήτο. Αλλά και άλλη Γορτυνιακή παράδοσις, ης αναφέρεωσιν στ' Καλλιναίσι του δήμου Τροπαίων της Γορτυνίας αναφέρει οτι εις πελώριος γίγας και τοιαύτοι ήσαν όλοι οι παλαιοί Έλληνες, ετίναξε το τζαρούχι του (πέδιλου) εις το οποίον εισεχώρησε το χώμα κια εκ του τινάγματος του τσαρουχιού εσχηματίσθη εις λοφίσκος κωνοειδής σπαρτόφυτος, όστις είναι χάρμα των οφθαλμών κατά την άνοιξιν ιδίως και όστις λέγεται μέχρι της σήμερον “Πηδημάς”. Κάτωθεν δε αυτού είναι πεδιάς δι ής δι έρχεται ο Λάδων. Απ' εκεί κ' ώς την πεδιάδος του Παλούμπα κ- πόλις μεγάλη κ' ο οποία κατεστράφη εκ πυρκαϊάς. Αι τοιαύται παραδόσεις δεν φανερώνουν ουδέν άλλο ειμή οτι ο απλούς επί της φοβερωτέρας των τυρρανιών της Τουρκοκρατίας ελληνικός λαός, ως άλλη Πυθία εχρησμοδοτεί, ότι η Ελληνικλη φυλή γιγαντιαία και εύσωμος φοβεράς και αιμοβόρου τίγρεως της τούρκικης φυλής. Αυταί και αι διάφοροι άλλαι παραδόσεις των Ελληνικού λαού ήσαν το ευαγγέλιον του. Όπως και αι ιερείς του εστηρίζοντο εις τας ρήσεις του ιερου ευαγγελίου, αίτινες έλεγον “δια τούτο λέγω υμίν άρτηται αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής”. Ματθ. Κα' 43, Ιωαν, ΙΒ, 20 – 23. Και ούτω πως ιερωμένος και απλοί λαϊκοί έκαστοι έχοντες το ίδιον ευαγγέλιον και οι δύο ομού και τα δύο επίστευον εις την ανάστασιν του τεθνεώτος Λαζάρου ο οποίος ήτο το ψυχοραγούν ελληνικόν έθνος. Και η πίστις αυτών μας έφερεν εις αίσια αποτελέσματα και ηξιωθήμεν να ίδωμεν τα μεγάλα γεγονότα του 1821 και 1912 – 1913 τα οποία αι παρελθούσαι ελληνκαί γενεαί υφιστάμεναι και υποφέρουσαι μόνον και μόνον αλλεπάλληλαις συμφοράς ωραματίζοντα ταύτα.