Search

Now showing items 1-10 of 91

Το τσατάλι ήκαμε το διάολο κ’ ήσκασενε. Μια φορά ο διάολος είδεν ένα χωράφι σκαμμένο κ’ εκοίταζε να ΄βρη τσι παδουλιές αυτουνού που το σκαψε, μα δεν ηύρηκε καμμιά, γιατί το ‘χενε σκάψει με το τσατάλι. Από το κακό του ήσκασε. Ο σκάπτων την γην με το τσατάλι σκάπτει αντιστρόφως ή ο σκάπτων με την αξίνην. Ο πρώτος δηλ. ίσταται επί του χέρσου, εμπηγνύει δια της πιέσεως του δεξιού ποδός το τσατάλι εντός της γης και ρίπτει το χώμα έμπροσθέν του. Τοιουτοτρόπως σκάπτει χωρίς να αφίνη ουδέ το ελάχιστον ίχνος ποδός επί του εσκαμμένου. Ο διάβολος, κατά την παράδοσιν, μη δυνηθείς να εξηγήση το πράγμα, έσκασε. [παδούλιες= Πατημασιές, τα ίχνη των ποδιών του]

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Δια την πλάκα ήτις εκάλυπτε τον Πύργον του Χειμάρρου. Διηγούνται ότι «την ήπηρεν αέρας και την ήκαμε Αγία Τράπεζα στην Αμοργό».

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Άμα ‘δής στον ύπνο σου ότι βρίσκεις μια μέλισσα κάπου κρυμμένη, δε πρέπει να ‘πής τίποτα παρά πρέπει να παρ να σκάψης εκεί πέρα ‘ιατί είναι θησαυρός χωρμένος

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Ήτανε μια ζαβή μέσ’ στο χωριό μας, αγαθός άθρωπος, κ’ επήαινε να βόσκη το ζώ τζη κ’ ήτανε ένα dρυδάκι (δρύς) εκεί κι απάνω στο dρύ ακάθουdανε ένα καλογεράκι. Ευτή εφοβηθήκανε και τση λέει : Μη φοβάσαι εγω είμ’ ο Άη Ρωμανός και να πής στο Χουζούρο – Κωσταdή ότι εβαρέθηκα να κάθωμαι εδώ πάνω, μόνον να μου κάμουνε εκκλησία. Εν έκαμαν τίποτα. Ύστερα ήστειλενε ο αδερφός μου λεφτά από τη Ρωσία, ‘ιατί τον είχενε παρακαλέσει τον Άη Ρωμανό να τονε βοηθήση να πιάση λεφτά και να του χτίση την εκκλησία. Εκεί που ανοίξανε τα θεμέλια ευρήκανε τα λειψανά dου. Το σώμα dου ήτανε ολόσωμα, εθάρρειες πως δεν ασάλεψενε καθόλου. Όλα τα κόκκαλα ήτανε ταιριασμένα. Όλα τα τροπάρια που λένε τση Παναγίας εβγαίνανε από το στόμα dου γραμμένα. Είναι τώρα εκεί εικόνα που βγαίνει μια κορδέλλα από το στόμα dου και τα γράφει απάνω.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Η αγία Βαρβάρα ήταν η ωραιότερη γυναίκα του κούσμου και την εξελέγχανε με τον ένα και με τον άλλο. Και ο μπαμπάς της την ερέχτηνε να τη gάμη ‘υναίκα. Αφού είδε πια εκεί που έφταξε, παρακάλεσεν το Θεό: Θεέ μου δώσε μου μια αρρώστια που θα με σιχαθή κι ο μπαμπάς μου. Κ’ ήβγαλε τσι ευλοϊές (και φαίνουνται ΄ς την εικόνα) κ’ εσκήμισενε. Τα παλαιά χρόνια που ‘ταν οι ευλοϊές το απόταμα του κόσμου ήταν η αγία Βαρβάρα.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1960)

Εδιατάξενε μια φορά ο βασιλιάς κ’ εκόψανε όλοι τσι γέροντες. Ένα παλληκάρι αγαπούσενε τόσο πολύ το πατέρα dου και τον εφύλαξενε και τον εταοπότιζενε εκεί που τον είχενε. Μια φορά το παλληκάρι επήενε στο πατέρα dου στενοχωρημένο. Είdα χεις παιδί μου; Είdα να χω πατέρα. Τυχαίνει ν’αγαπούμενε τόσα παιδιά μια νέα βασιλιοπούλα κι ο βασιλιάς δεν δίνει σε καένα εμπιστοσύνη κ’ είπενε ν’ ανέβωμενε απάνω στο Ζάκι όποιος πρωτοδή τον ήλιο εκείνος θα ‘ν ο γαμbρός που θα κάψω. Λέει παιδί μου μη πικραίνεσαι. Θ’ ανέβετε το πρωϊ στο Ζα. Όλος ο κόζμος θα τηρά την Ανατολή κ’ εσύ θα τηράς τη Δύσι. Όdεν ήθελε bροβάλει ο ήλιος στην Ανατολή όλοι φωνάζανε μονομιάς νάτονε! Ο ήλιος την ώρα που θα πρωτοβγή χτυπά στη Δύσι κ’ εσύ θα φωνάξης πρώτος χωρίς να σε δη κανείς. Επήε κ’ ετήραζε τη Δύσι χωρίς να τόνε πάρη καένας χαbάρι. Εκεί που τήραζενε φωνάζει πρώτο το παιδί να τόνε! Λέει ο σκοπός, πιάστε τονε. Γέρον έχεις του λέει ο σκοπός. Φέρνουνε το παλληκάρι στο βασιλιά, Βρέ, του λέει γέρον έχεις. Τον έχω, λέει, βασιλιά μου γιατί τον αγαπώ πολύ. Θα πας γρήγορα να μου τόνε φέρης εδώ, του λέει ο βασιλιάς. Στο τέλος του άφησενε μέσα στο παλάτι το γέρο ο βασιλιάς για σύμβουλο. Γι’ αυτό dα λέει: γέρον έχεις; Κι αν δεν έχης γέρον αγόρασε. «Εταοπότιζενε»= Τον ετάϊζε και τον επότιζε, τον διέτρεφε. «Ζα»= Όρος ή τη περιοχή Φιλωτίου Νάξου, το υψηλότερο των Ζακλάδων (ύψος 1003μ.)

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Επήεν ένας ποdικός απάνω στη Αγία τράπεζα κ'επολέμανε να ανοίξη το δισκοπότηρο,να το ξεσκεπάση. Εκεί επήεν ένας γάτης και τον ήρπαξενε και γι'αυτό ο γάτης είναι ευλοημένος ενώ ο πodικός καταραμένος.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Άμα πρόκειται να ‘βρή καένας φλουριά, πρέπει να κόψη το δαχτύλι dου λίγο , να στάξη τρείς πιτυλιές(= σταγόνες) αίμα απάνω και τότε δεν bαθαίνει τίοτα κι’ ούτε τα χάνει πιά. Ευτό το ‘λέανε όλοι οι παλαιοί

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Κάτω στην Ταράτσα(τπνμ) επέρασε καένας παλαιός κ’ ηύρενε καένα αράπη κ’ ήβοσκενε χιλιάδες φλουριά. Αυτόρ, λέει, είχεν ‘ ακούσει ότι όποιος βαστά ένα κόκκινο μαdήλι και το ρίξη κάτω, όσα φλουριά θα περάσουνε από ‘ πάνω πέφτουνε και ψοφούνε και δε τα ‘ υρεύγει πιά ο αράπης. Δεν ξέρω πιά, το ‘ριξενε;

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1960)

Ήτανε, λέει, μια γυναίκα και στη ζήσι τση ζωής τση δεν ηβάλενε μεσ’ στο σπίτι τζη ζηθιάνο. Άλλο τίποτα δεν έκανενε μέρα νύχτα παρά να λεη: ω, Χριστέ μου και να σ’ έβλεπα, ω, Χριστέ μου, και να σ’ έβλεπα. Ένα βράδυ ο Χριστός την ενείρευψενε λέει: τη τάδε βραδυά θα ‘ρθω να με ‘δης. Απ’ ότι τση ‘πενε ευτό ήπιασε πια κ’ ήβαλενε χάμαι χαλιά κ’ ήστρωσενε. Εκεί ήρθεν ένα γεροντάκι τση λέει να κοιμήθη εκεί γιατί δεν είχε μέρος να κοιμηθή. Χριστιανέ μου, λέει εγώ περιμένω το Χριστό. Την άλλη βραδυά λοιπό πάει με τη μάννα dου σα ζητιάνα και δεν την εδέχτηνε, την ήδιωξενε. Αυτή λοιπό το βράδυ του λέει: Χριστέ μου, λέει, καμένη τη μια μόνος μου και την άλλη με τη μάννα μου κ’ εσύ δε με εδέχτηκες. Και καλά ο Χριστός είναι ο φτωχός, ο ζητιάνος και πρέπει να τόνε δεχτής.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

«
1
2
3
4
. . .
10
»

Search

Filters

Δια την πλάκα ήτις εκάλυπτε τον Πύργον του Χειμάρρου. Διηγούνται ότι «την ήπηρεν αέρας και την ήκαμε Αγία Τράπεζα στην Αμοργό».

Άμα ‘δής στον ύπνο σου ότι βρίσκεις μια μέλισσα κάπου κρυμμένη, δε πρέπει να ‘πής τίποτα παρά πρέπει να παρ να σκάψης εκεί πέρα ‘ιατί είναι θησαυρός χωρμένος