Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 177

Παραδόσις του Κυπριακού λαού αρκετά διαδεδομένη είναι οι καλικάντζαροι. Αυτή η παράδοσις λέγει ότι από τα Χριστούγεννα έως τα Φώτα υπάρχουν φαντάσματα, βρυκόλακες, που φανερώνονται συχνά στους αμαρτωλούς. Οι Καλικάντζαροι αυτοί παίρνουν διαδόρους μορφάς. Να μια ιστορία σχετική : Μια γυναίκα, αφού κατευόδωσε τα ξημερώματα τν άνδρα της που επήγαινε στο περιβόλι, επερνούσε από την αυλή της για να πάη στο σπίτι. Ξαφνικά είδε μια όρνιθα και επειδή ενόμισε πως ήτο δική της πήγε να την πιάση. Πετάχτηκε όμως η όρνιθα και πήγε κοντά στο πηγάδι. Άπλωσε ξανά χέρι της η γυναίκα για να την πιάση, αλλά αυτή όλο και κόντευε προς το πηγάδι. Τότε κατάλαβε πως ήταν κακό πνεύμα, σταυροκοπήθηκε, ψιθύρισε μερικές προσευχές και αμέσως το κακό πνεύμα χάθηκε. Για να εξαφανισθούν οι καλικάντζαροι πρέπει να ‘’καλαντίση ‘’ο ιερεύς τα Φώτα με τον αγιασμό.

Τιγγιρίδου, Γεωργία (1959)

Ζούσε λέει, κάποτε ένα ρήγας, ο ρήγας του Άη – Γιωρκού, με τ’ όνομα, και η όμορφη κυρά του. Είχαν και μια μικρή σκλάβα, την Μασάρα, που ξεχώριζε ανάμεσα στις άλλες για την ομορφιά και την καλωσύνη της. Ο πύργος του ρήγα ήταν σκαρφαλωμένος πάνω σ΄ ένα άγονο λόφο, που κάτω από τα πόδια του απλωνόταν το βασίλειό του: Η εύφορη πεδιάδα της Σκυλλούρας και το τμήμα της γης που περιέχεται μεταξύ του χειμάρου Σερράχη και των χαμηλών άγονων λόφων. Η ρήγαινα γέννησε παιδιά. Και ζούσαν όλοι τους ευτυχισμένοι. Ο ρήγας και η κυρά του κι η αγαπημένη τους σκλάβα, η Μασάρα. Τα χρόνια περνούσαν, τα κεφάλια των βασιλιάδων χιόνισαν, τα παιδιά μεγάλωσαν. Κάποτε ο βασιλιάς πέθανε. Ο μεγάλος γυιός πήρε το θρόνο. Τα κορίτσια παντρεύτηκαν και πήγαν στα σπίτια των γαμπρών. Τα αγόρια πήγαν αλλού να βρουν την τύχη τους. Ο νέος ρήγας παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, δεν υπήρχε πια θέση για την γριά ρήγαινα. Πήρε λοιπόν τα χρυσαφικά της τις σκλάβες της και την πιστή Μασάρα και κατέβηκαν κάτω στον κάμπο. Σε μια κοιλάδα έκτισε η κυρά το νέον της αρχοντικό. Από ευγνωμοσύνη έδωσαν στην σκλάβα Μασάρα την ελευθερία της και χρυσάφι να κτίση τον πύργο της όπου θέλει μέσα στο βασίλειο. Κι έκτισε η Μασάρα τον πύργο της ένα μόλις μίλι μακρυά από το αρχοντικό της κυράς της. Πέθανε η κυρά, πέθανε η Μασάρα. Οι δούλοι σκόρπισαν, οι πύργοι τους εγκαταλείφθηκαν στο έλεος της βροχής και του ανέμου. Ύστερα ήλθαν κακά χρόνια. Πειρατές έβγαιναν στην στεριά και σφάζαν, ατίμαζαν, λεηλατούσαν. Οι κάτοικοι της παραλίας φύγαν. Βρήκαν καταφύγιο κοντά στους πύργους τους μισοερειπωμένους. Ύστερα ήλθαν καλά χρόνια. Μια οι άνθρωποι δεν έφυγαν από τους πύργους. Είχαν αγαπήσει πια τον τόπο. Έκτισαν εκεί γύρω από τους πύργους τα φτωχικά τους κι έμειναν για πάντα. Οι πύργοι σιγά – σιγά γκρεμίστηκαν, ερειπώθηκαν, έγιναν σκόνη. Μα το όνομα έζησε. Ο συνοικισμός που χτίστηκε γύρω από τον πύργο της κυράς λέγεται μέχρι σήμερα Κυρά και ο άλλος Μάσαρη.

Παπασωζόμενου, Ι. Γ. (1955)

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, κατά τας οποίας το στοιχειό (ζώθκιον) είναι ''ταξιθκιάρικον'' δεηλ. Δεν μένει πάντα μέσα στο σπίτι, αλλά γυρίζει και εις άλλα μέρη. Όταν επιστρέφει στο σπίτι μόλις μπή ''αχτυπά'' τον ελαφροστοίχειωτον που θα βρή μπροστά του και αυτός αρρωσταίνει. Έτσι εξηγούνται μερικές περιοδικές ή μακροχρόνιες αρρώστειες. Όταν το στοιχειό είναι μόνιμον, είναι ακίνδυνον. Όταν κτισθή καινούργιο σπίτι, το κάνουν αγιασμό και το ραντίζουν για να διώξουν το κακό στοιχειό, που τυχόν κατοικούσε εκεί και του οποίου πήραν τον τόπον και έκαμαν κατοικία. [Μεσαορία= Κύπρος].

Χαραλάμπους, Κωνσταντίνος (1956)

Μεταξύ των χωριών Σαράντι και Λαγουδέρα εν μέσω καταφύτου περιοχής είναι κτισμένη μια εκκλησία, ρυθμού βασιλικής, η οποία εκτίσθη τα τέλη του 12ου αιώνος. Σχετικώς με το κτίσιμο της εκκλησίας αυτής υπάρχει και η εξής παράδοσης. Μιαν ημέραν ένας βοσκός, ενώ εκάθητο πάνω εις ένα βράχο και έπαιζε την φλογέρα του, έιδε ένα γεράκι να τριγυρνά επίμονα πάνω από μερικούς πυκνούς θάμνους. Στην αρχή ο βοσκός δεν υποπτεύθη τίποτε. Ύστερα όμως από αρκετή ώρα είδε το γεράκι να γυρίζει συνεχώς πάνω από τους θάμνους και ηθέλησε να δεί τι συμβαίνει. Όταν επλησίασε αρκετά, εκοίταξε μέσα στους θάμνους και διέκρινε κάτι σαν τοίχο. Εκοίταξε και είδε ένα εικόνισμα της Παναγίας. Τότε ο βοσκός εκοίταξε τους γύρω τόπους και όταν βρήκε το πλέον κατάλληλο έκτισε ναόν και έβαλε μέσα το εικόνισμα της Παναγίας. Η Παναγία αυτή ωνομάσθη από τους χβρικούς των γύρω χωριών “Παναγιά του Άρακα” από το γεράκι, το οποίον είδε ο βοσκός να γυρίζη πάνω από τους θάμνους. Το εικόνισμα αυτό της Παναγίας είναι και θαυματουργό. Όταν κάποτε έπεσε πολύ βροχή και χαλάζι μεγάλο όπως το πορτοκάλι. Οι χωρικοί παρακάλεσαν την Παναγία να σταματήση το χαλάζι και να της πάνε ένα αντικείμενο ασημένιο όμοια στο σχήμα και στο μέγεθος με το χαλάζι πού πεφτε. Ύστερα από λίγο το χαλάζι και η βροχή σταμάτησαν, οι δε χωρικοί ετήρησαν την υποσχεσίν των. Επί τουρκοκρατίας όμως ένας καδής, ενώ επερνούσε μια μέρα από κοντά στην εκκλησία, μπήκε μέσα, επήρε το “χαλάζι” και εσυνέχισε το δρόμο του. Δεν επροχώρησε πολύ και ήρχισε τόσον η δυνατή βροχή και το χαλάζι, ώστε ο καδής σκοτώθηκε. Την άλλην ημέρα οι χωρικοί βρήκαν το πτώμα του καδή και το έθαψαν, το μέρος δε όπου έθαψαν τον καδήν οι χωρικοί ωνομάσθη υπ' αυτών “¨Καδής”. Όταν έθαψαν τον καδήν οι χωρικοί, επήραν το “χαλάζι” και το έβαλαν στη θέσιν, όπου ήτο πρίν το πάρη ο καδής. Ευρίσκεται εκεί δε μέχρι σήμερον. Λένε μάλιστα όταν βρέχει ή πέφτη χαλάζι πολύ και είναι βλαβερό, τότε οι χωρικοί παίρνουν το “χαλάζι” από την εκκλησίαν και κάνουν “λιτή” και τότε το χαλάζι και η βροχή σταματούν.

Πρωτόπαπας, Σ. Κ. (1955)

Θεραπεύει τα μάτια δια παρακλήσεων και δεήσεων... Τρείς Ελήες = Τρείς Ελεούσες Παναγίες. Από το χωριό αυτό κατάγονται τρείς Εθνομάρτυρες. Οι Χρύσανθος, Μελέτιος και Λαυρέντιος. Η μάννα τους ύστερα από μια ζημιά που της έκαμαν, έχυσαν το αλέυρι τους κατηράσθη “να σας δώ δεσποτάδες” και τους είδε. Έγιναν όλοι. Υπάρχει υπόνομος σύραγξ που ενώνει τον Αρχάγγελον με τα σπίτια των Οικονόμων που λειτουργούσαν τότε.

Κοκολιού, Λ. (1961)

Τες 3 του Μάρτι εν άσχημα να κλαεύκουν. Ο λόγος άγνωστος. - Κλαεύκεις τομ Μαάρτιν, στραώννεις ταμπέλιν γιατί τρέχουν τα κλήματα και πάει η δυναμί του. Το νερόν, δηλ. Οι χυμοί των κοπτομένων τον Μ΄σρτιομ κλημ΄στων, θεωρείται ως φάρμακον προς θεραπείαν της οφθαλμιάσεως, περισυλλέγεται δε δια φιαλιδίου καταλλήλως δενομένου επί του κοπέντος κλήματος. Καθ' όλας τας ημέρας του Μαρτίου και ιδίως κατά την πρώτην και τελευταίαν, εάν ο καιρός είναι πολύ ψυχρός “Ο Μάρτις βάλλει τήε ρκά στόφ φούρνον”, διότι κάποτε μια γραία ηθέλησε να ειρωνευθή τον Μάρτιον, οτι δεν τον φοβείται πλέον ούτε εκείνον ούτε το ψύχος του. Την γραίαν ταύτην ο Μάρτιος δια να εκδικηθή, διότι τον ειρωνεύθη ούτω, ηνάγκασε μα θερμάνη κλίβανον και να εισέλθη εντός αυτού δια το δριμύ ψύζος το οποίον έκαμε επίτηδες δι αυτήν. [ Τούτο λέγεται μάλλον δια τον Ιανουάριον, δανεισθέντα πρός τούτο μιάν ημέραν από τον Φεβρουάριον. Ούτω δικαιολογείται η ελάττωσις των ημερών του Φεβρουαρίου κατά δύο, λαμβανομένου υπ' όψιν, οτι την υπόλοιπον ημέραν ο Φεβρουάριος εδάνεισεν εις τον Μάρτιον εν καταστάσει μέθης “για να τοβ βούν στο χόρτον”.

Κληρίδης, Νέαρχος (1924)

Ο πατέρας της ήτο ειδολολάτρης. Ήτο λεπτουργός και έκαμνεν είδωλα. Η μητέρα τςη απέθανεν ότε αυτή ήτο 5 χρονών. Από μια γυναίκα, σαν παραμάνα της έμαθε για το Χριστό κια πίστευσε Σ' αυτόν. Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας της την πήρε σ' ένα πανηγύρι για να πωλήση τα αγαλματά του (ειδώλα) τα είχε σ' ένα σπίτι. Εκεί άφηκε την Μαρίναν να τα προσέχη. Αυτός επήγε να βρή αγοραστάς έξω στην αυλήν. Εν τω μεταξύ η Μαρίνα παίρνει τον γλύπτην και το σφυρί και βγάζει τα μάτια των αγαλμάτων εκτός ενός. Παίρνει τον γλύπτην και το σφυρί και τα βάζει στα χέρια του ειδώλου. Σαν έφτασεν ο πατέρας με τους αγοραστάς και βλέπει τα αγάλματα χωρίς μάτια, ερωτά την κόρη του ποιός τα έβγαλε. Εκείνη του δείχνει το είδωλο πούχε στα χέρια το γλύπτη και το σφυρί και του λέγει. - “Να εκείνο τα έβγαλε”. Τότε ο πατέρας της λέγει. “Είναι δυνατόν μια πέτρα να βγάζη τα μάτια των άλλων;” Και τότε η Μαρίνα του λέγει. - “Και γιατί πιστεύεις σ' αυτά τα είδωλα;” Ο πατέρας της τότε πάιρνει το γλύπτην και το σφυρί και τα χαλά όλα και πιστεύει στο Χριστό

Κοκολιού, Λ. (1961)

Περί των θησαυρών φρονούσιν εισέτι οι Κύπριοι, ότι καθ’ έκαστον έτος οι θησαυροί κατά την λειτουργίαντης Μεγάλης και Αγίας Κυριακής ,οπότε ο ιερεύς ψάλλει τον ‘’Καλόλ λόον’’, ήτοι το πρώτον αναστάσιμον τροπάριον, όπου υπάρχουσι τοιούτοι,ανοίγει ‘η γή και φαίνονται,εφ’όσον διαρκεί ούτος ψαλλόμενος. Όστις δε τύχη παρών, δύναται να τον λάβη. Κατ’άλλην δ’ εκδοχήν ανοίγει η γή,καθ’όν χρόνον αναγονώσκονται οι πρώτοι στίχοι του Ευαγγελίου :’’Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και ο Θεός ήν ο Λόγος’’

Φαρμακίδης, Ξενοφών Π. (1923)

Θεραπεύει τα μάτια. Όταν πονούν τα αλείφουν με λάδι από την κανδήλα της Αγίας και θεραπεύονται. Δια τούτο και τάζουν μάτια χρυσά ή άλλης ύλης. Κάποιος έκαμε ζητιά δια την Αγίαν. Εμαζεύτηκαν διάφορα πράγματα και ζώα. Κάποιος παίρνει ένα από αυτά τα ζώα για δικό του. Εις ολίγον διάστημα έχασε το φώς του ετυφλώθη. Τότε παίρνει δυό ρίφια και τα προσφέρει στην Αγία. Αμέσως επανεύρε το φώς του. Για τα μάτια τάζονται και οι Τούρκοι και σέβονται την Αγίαν Ειρήνην

Κοκολιού, Λ. (1961)

Παρόμοια παράδοσις επικρατεί και δια τον ναόν Κιτίου θεμελιωθέντα υπό των αγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Κυριαζής, Νίκος Γ. (1940)

«
1
2
3
4
. . .
18
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Παρόμοια παράδοσις επικρατεί και δια τον ναόν Κιτίου θεμελιωθέντα υπό των αγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.