Browsing by Source index

Now showing items 1-16 of 16

Ανοίγουν τα ουράνια τα Θεοφάνεια και του Ευαγγελισμού. Λένε οτι έχουν δει μερικοί που έχουν κάτσει, σαν αστραπή έκανε, όπως λένε οι τσουμπαναραίοι που τα βλέπουν γιατί είναι πιο αθώοι. [Αθώοι = Την αντίληψη αυτήν οτι οι ποιμένες και γενικώς οι βουνήσιοι είναι πιο αθώοι από τους κατοίκους των χωρίων και για αυτό βλέπουν που ανοίγουν τα ουράνια ή άλλας δαιμονικάς εμφανίσεις παρετήρησα οτι είχον ως επί...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Ο Χρυσόστομος Ιωάννης

Αυτός ήταν στην Πόλη, πέθανεν ο βασιλέας κι' απόμκεν η βασίλισσα χήρα. Είχε μια χήρα αμπέλι, η βασίλισσα του λέει του Χρυσόστομου “να το πάρουμε τ' αμπέλι” - Άμαν, κρίμα, λέει αυτός – Αυτό ήθελε να τον σουργκουνιάζη τον Χρυσόστομο έτσι κι έγινε. Διαταή βασιλική και τα σκυλιά δεμένα, βλέπεις! Πάησεν αύτος στο Μπελεστίνι και την καταράστηκεν “να πεθάνη κι' η γής να μην τη δεχτή” Πέθανεν αυτή, έγινεν...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Καλλικαντζάρους δεν ξεύρουν στη Χρούπιστα. Έχουν διαφόρους δοξασίας και έθιμα τα οποία βλ.εις Λατρείας ΙΒ,α

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Μια γριά που βοσκε τα κατσίκια της το παινεύτηκε κι έιπε : “Μπρίτσ, Μάρτη μ' τα βγαλα τ' αρνιά και τα κατσίκια μ' (ή τ' αρνοκάτσικά μ'). Ο Μάρτης χόλιασε και ρίχνει ένα χαλάζι και μιάς τα ψοφάει τα κατσίκια. Λένε φαίνουνται, μείς δεν είδαμε!

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Προφήτης Ηλίας

Ο Μωυσής κι ο Προυφήτ' Ηλίας δεν έχουν μνήμα. Δουλεύεν (ο Προφ. Ηλίας) τη γουναρική μι τα τσιράκια του. Άνοιξαν τα ουράνια τουν πήρι ο Θεός γιατί ήταν καλός κι τον αγάπησε, ο δούλος του είπε “Τι φεύγεις τι θα γένουμ' εμείς; κι αυτός έρριξε τη γούνα κι μ΄είπε “να δουλεύτε μα ζήτε”. Αγιασμένη δουλειά η γουναρική! (Απο Μαρία Κωστοπούλου εκ Σκαλοχωρίου, Τσουκαλοχώρι από τους Βαλαάδες .Ήτο Καλόγρια επί...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Οι Βρικολακαίοι σαν άνθρωποι κάνουν κακό. Ήταν νοικοκύρης (κάποιος Καστοριανός), πέθανε τον έθαψαν βγήκε βρουκόλακας τον βρίσκαν πάντα στο σπίτι τον πήραν με μάγια και το έρριξαν σ'άλλο χωριό οι Τούρκοι.

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Οι σκαλλικαντζαραίοι πάαιναν σε κάνα σπίτι οι δυό γερόντισσες που τους άκουσαν είπαν: αν δεν γνέσω εγώ το τ'ζαμπαρλί κι αν δε φαω τη στρομπούκα δεν πλαγιάζω! Αυτό το λέγανε τα Δωδεκάμερα. Οι σκαλλικαντζαραίοι ήταν διαβόλοι. Φωνές ακούγονταν, δεν τα κύτταζαν κάναν γκαιρόν ήταν Πάησαν και τους χτυπούσαν μεσάνυχτα την πόρτα είδεν ο θείος μας ένα φόβιο. Μουγκρίζει σαν γουρούνα. (Κάναν γκαιρό = συνήθης...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Άγιος Συμεών

Πριν χριστού πούταν όλοι Οβραίοι ήθελεν ο βασιλιάς να κάμουν ένα πύργο. Η δωδεκάδα είπε φέρουν όλα τα βιβλία πούχαν οι Οβραίοι. Στέρνει ανθρώπους να φέρουν τ' αρχαίαι τα βιβλία, τα τομαρίσια (από περγαμηνή), τα μαζώνουν στα σιντούκια. Μαζώνουνται να τα διαβάσουν τα βιβλία αυτά τα τομαρίσια, με το νύχι γραμμένα, μα που να ξέρουν! Λένε : βασιλέ μ', να φέρουμε ένα από να δάσκαλο. Στέρνουν χαμπέρι έρχουνται...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Τα Ζουζουλικά (=φαντάσματα)

Σαν βρουκόλακας είναι π.χ. τα παιδιά εφόβιζαν λέγοντάς τους: το ζουζουλικό του Βάνε (= ενός Καστοριανού). Η διηγηθείσα ανέφερε διάφορα περιστατικά ζουζουλικών! Π.χ. Όταν έφτιαχναν το σπίτι κάποιου γνωστού Καστοριανού φανερώνονταν το ζουζουλικό με χτυπήματα έγινεν το σπίτι η γυναίκα του υπόφερνεν τρία τέσσερα χρόνια, μπρίσκουνταν, έβγανεν σπυριά. Μια βραδυά σηκώνεται το πρωΐ και βρίσκει τα σακκιά με...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Η αχελώνα,ο πάγιαγκας και η μέλισσα

Σαν πέθανε ο Χριστός λέει η αχελώνα : πάμε να παρηγορήσουμε την Παναγιά. Ο πάγιαγκας λέει-δεν αδειάζω, φτιάχνω τον πύργο μου. Πάησαν η μέλισσα κι’ η αχελώνα με το μικρό τους. Η Παναγιά τον καταράστηκε τον πάγιαγκα από μπροστά να τον χαλούν. –Γι αυτό δεν κάθεται, έχει κατάρα. Γύρισαν να φύγουν λέει η αχελώνα στο μικρό της ‘’άιντε,χρυσό της χρυσής,να φύγουμε’ ‘’Γέλασαν η Παναγιά και λέει’’ ούχ , πως...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Άγιος Γεώργιος

Στην Καστοριά και την Χρούπιστα γίορταζαν τον Άη Γιώργη οι Τούρκοι και μάλιστα οι Τουρκόγυφτοι. Υπάρχει η εξής παράδοσις : Αυτός ήταν ένα παιδί φτωχό, ορφανό, οι Τούρκοι τον τραβούσαν να τον τουρκέψουν. Τον έρριξαν στην ασβεσταριά αλλά δεν τον έκαιγε! Έλεγε : Χριστιανός γεννήθηκα Χριστιανός θα πεθάνω

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
(Τα Ζουζουλικά= φαντάσματα) δεν είναι σ' όλους να τα δουν το αίμα του ανθρώπου είναι. (Μια φορά π.χ.) ήταν γάτα μαύρη με κίτρινα μάτια φόβια. Χάθκεν, αέρας γίνκεν.

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Τα πάγανα ήταν τραγιά που χάβδαναν (=δρασκέλιζαν) τη φωτιά και φαίνονταν'' τα σάνταλα και τα μάνταλα''(=ίχνη χεριών και ποδιών). Πριν τα γλεπαν (τώρα όχι πιά) τώρα φοβίζουν τα μικρά με τα παγανά. Κρεμούν στην πόρτα σπαράγγια(=αγκάθι)για να μην περνούν μέσα αυτό γίνεται 8 μέρες έως του Αγ. Βασιλείου τότε πάλιν έρχεται ένας κουτσός, ο πατέρας του και λέγουν : Φεύγεστε να φύγουμε, έρχεται ο κουτσός

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Δικοχτούρα ή Γκουγκούφτα

Τα πουλιά αυτά τώρα πια απ'όταν ήρθε το ελληνικό έφυγαν. Είναι θαύμα ήταν κι'αυτό. -Δεκαχτώ παιδιά κάμει και μετά παύει γι'αυτό τη λένε δικοχτούρα!

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Την Μπαλαβάγκω την ανάρριχνεν η γή την παράχωναν. Στο τέλος διάβαζαν, διάβαζαν ώς που βρήκαν το συχώριο της.

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
«Φασκιώνουν οι μιλιτένιες τα μιταξουτά» ή τα κατουρούν» (Μιλιτένιες= οι νεράϊδες «εξωτερικά πράγματα παθαίνει ο άνθρωπος») Έτσι εξηγούνται οι λεκέδες που έχουν τα μεταξωτά τα κλεισμένα στα μπαούλα. Διηγήσεις σχετικαί με τις νεράϊδες από την ιδίαν γραίαν. «Βγήκα έξω, καρτέραγα τον πατέρα μου ακούγονταν τα βιολιά, οι μουσικές απ’ όξω από το χαγιάτι ίσια τα μεσάνυχτα πριν να λαλήσουν οι πετεινοί. Αγερικά...

Ιωαννίδου, Μ. (1937)

Browsing by Source index

Καλλικαντζάρους δεν ξεύρουν στη Χρούπιστα. Έχουν διαφόρους δοξασίας και έθιμα τα οποία βλ.εις Λατρείας ΙΒ,α ﻿

(Τα Ζουζουλικά= φαντάσματα) δεν είναι σ' όλους να τα δουν το αίμα του ανθρώπου είναι. (Μια φορά π.χ.) ήταν γάτα μαύρη με κίτρινα μάτια φόβια. Χάθκεν, αέρας γίνκεν. ﻿

Την Μπαλαβάγκω την ανάρριχνεν η γή την παράχωναν. Στο τέλος διάβαζαν, διάβαζαν ώς που βρήκαν το συχώριο της. ﻿

Καλλικαντζάρους δεν ξεύρουν στη Χρούπιστα. Έχουν διαφόρους δοξασίας και έθιμα τα οποία βλ.εις Λατρείας ΙΒ,α

(Τα Ζουζουλικά= φαντάσματα) δεν είναι σ' όλους να τα δουν το αίμα του ανθρώπου είναι. (Μια φορά π.χ.) ήταν γάτα μαύρη με κίτρινα μάτια φόβια. Χάθκεν, αέρας γίνκεν.

Την Μπαλαβάγκω την ανάρριχνεν η γή την παράχωναν. Στο τέλος διάβαζαν, διάβαζαν ώς που βρήκαν το συχώριο της.