Πλοήγηση ανά Ευρετήριο πηγών

Αποτελέσματα 1-20 από 51

Ο κάουρας

α! Τα ασημάδια που’χει ο κάουρας πάνω στη ράχη του είναι οι χτυπηματιές που’ φαγεν σαν εμπάλεβγε με τον Δι(γε)νή κάτω στον άγριο των αγρίων στον Αγριοκαλαμιώνα όπως λέγει και το σχετικό δημοτικό τραγούδι. β! Τα μεγάλα χαλιά του κάουρα είναι κόκκινα στην άκρηα και φαίνονται σαν καμένα γιατί άμαν έκαμναν τα καρφιά, που θα σταύρωναν τον Χριστό, ο κάουρας έτρεξε πρώτος κι’ επήρε πρώτος στον γύφτο την...

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)
Ο Κάους της Κρεμαστής

“Ανήμερα τ’ Άη Βασιλείου ένας Κρεμαστενός Βασίλης με τα’όνομα εσηκώθηκε νύχτα να πάη στην εκκλησιά. Στον δρόμον τον ηύρεν ένας Κάους και τον ερώτησε “Πάμπακος για μόλυβος ;” Ο άνθρωπος είπεν “Πάμπακος” κι ο Κάους από τον θυμό του τον έβαλε στην ράχι του και τον εγύριζε όλη νύχτα στην Ανατολή. Εκειά που γύριζαν πέρασαν κοντά που μιάν μηλιά και ο άνθρωπος έκοψε δυο μήλα με το κλαδί τους και τάβαλε στον...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Διάφορες τοπωνυμικές παραδόσεις

Από τες τοπωνυμίες «Δυομάχες» στα Σιάννα «Γιαιμαχί» στην Αρχάγγελο «Ευρωμάχεια» στο Βάτι το «Μυριάντρι» στην Λίνδο και τον «Πίμαχον» στο Μεσαναγρόν, μανθάνομεν επίσης διάφορα πολεμικά επεισόδια της Ρόδου. Και για μεν τους Δυομάχες, λέγουν, πως έγειναν εκεί κάποτες δυο μάχες, για το Γιαιμαχί πως χύθηκεν άφθονον αίμα σε κάποιαν συμπλοκή, για την Ευρωμάχεια ότι έγινε ευρεία μάχη. Για το Μυριάντρι λέγουν...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Ο ανδριάντας των Τριαντών

Γύρω στο όνομα του χωριού Τριάντα είναι πλεμένη μια παράδοση, που μπορεί θα θεωρηθή μάλλον ως ιστορικόν της ονομασίας του χωριού. Την άκουσα από τον Τριαντενόν Χριστόδουλον Κουντούρην και την διηγούμαι όπως μου την είπεν με τα ίδια του τα λόγια. Μεγάλη φασαρία είχε το χωριό μας εδώ και τρακόσα χρόνια για ένα αντριάντα, που βρήκαν δύο χωριανοί μας σκάβοντας σ’ ένα χωράφι. Ένας άντρας μαρμαρένιος παρουσιάστηκε...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Οι Καλίτσες και ο Δαματρενός

Ένας Δαματρενός μια νύχτα βρήκε στο δρόμο ένα μωρό παιδί που έκλαιε το λυπήθηκε και το πήρε στην αγκαλιά του για να το πάρη στο σπίτι του. Όσο προχωρούσε είδε πως το μωρόν ετέντωνε τα πόδια του κι έφταξαν στην γη. Ο άνθρωπος εφοβήθηκεν κι άφησε το παιδί μέσα στον δρόμο. Άρχισε πάλι το παιδί τα κλάματα και τότες έτρεξαν ένα κοπάδι Καλίτσες (Ανεράδες) κι έπιασαν τον άνθρωπο στον χορό φωνάζοντάς του...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Φίδια με φτερά

Ένας Δαματρενός περνώντας απο το Φρέ όξω που το χωριό του μέσα σ'ένα δάσος είδεν ένα φίδι χοντρό σαν το χοίρο κι εμούγκριζεν. Χωρίς να τα χάση έβαλε φωτιά στο δάσος και το φίδι επέταξε στη θάλασσα μαζί με άλλα δυό τέτοια.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Το όνειρο για το θησαυρό

Ένας Σιαννίτης, πάνε τώρα πολλά χρόνια είδε στον ύπνον του έναν Αράπη και του ‘πε να σκάψη στές Βάσες (κοιλάδες) και θα βρή ένα πιθάρι φλουριά. Του παράγγειλε δε ο Αράπης πως σαν παέννη να μη γυρίση πίσω του. Ο χωρικός εξέχασε εγύρισε πίσω είδε τον Αράπη κι ‘ επέθανε

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Το βρωμόκλα(δ)ο

Έχει στη Ρόδο ένα φυτό, που κάμνει καρπό σαν φασόλια και το λέν βρωμόκλα(δ)ο γιατί έχουν άσκημην μυρωδια τα φύλλα του. Το βρωμόκλα(δ)ον αυτό βρωμά έτσι γιατί εφύτρωσε στον τάφο του Ιούδα του Ισκαριώτη, που πρόδωσε τον Χριστό.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Η πανούκλα (πανώλης)

Η πανούκλα έγινεν από την πατσαβούραν, που εσφόγγισεν ένας βασιληάς το ματωμένο σπαθίν του, σ' ένα με(γ)άλο πόλεμον. Την πέταξε σ'εναν κάμπο κι από κει εγεννήθηκεν η αρρώστεια αυτή. Μια μέρα η πανούκλα έστειλεν την κόρη της σ' έναν τσοπάννην να της δώση έναν αρνί. Ο τσοπάνης εφορτώθη για μιας έναν αρνί και το πήρεν ο ίδιος στο σπήλιον της πανούκλας. Εκεί είδεν χιλιάδες κατομύρια καντύλια, που ήτο...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Η πανούκλα κι ο Άη Σπυρίδωνας

Η πανούκλα είναι μια γεναίκα μαυροφόρα και γυρίζει πολλές φορές την νύχτα και λαβώνει τους ανθρώπους που ‘χει γραμμένους στα χαρτιά της. Σαν ήρτεν στη Ρόδο η πανούκλα «στο θανατικό της Βροντούς» μόνον στη Θολό δεν επή(γ)εν η αρρώστεια αυτή. Ο προστάτης του χωριού Άης Σπυρίδωνας μ’ ένα φανάρι στο χέρι εγύριζε γύρου γύρου το χωριό και δεν έφινε την πανούκλα να κοντέψη. Το ίδιο λέγουν και οι Κρεμαστενοί...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Να χάσω την μοίρα μου

Κάποτες η μοίρα ετάνυε (άγγιζε) τα άθθιτα (στάχτες) και της είπαν να μοιράση ένα παιδί που γεννήθηκεν εκείνην την ώρα. Η μοίρα είπεν: ότι τάνω να τάνη. - “Ξαναμοίρασε” της είπαν γιατί δεν είναι δίκηο θεού να πιάννη άθθιτα ένα τέτοιο όμορφο παιδί. - Δεν μπορώ να κάμω αυτό γιατί αν μπορούσα θα έκαμνα την χάριν αυτή και σε κείνες τες κοπέλλες που σαν μώνουν λέν: Να χαρώ την μοίρα μου. Το παιδί εκείνο...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Τα φλουριά της κλεμμένης

Κάποτες ήρτασιν κλέφτες και ηύγαν στον Άη Γιώργη της Καταβιάς. Ήταν παναΰρι και στον εμπρός εχόρευκεν κοντάν στον αγαπητικόν της μια όμορφη κοπέλλα με τρείς αρμαθιές φλουριά στο λαιμό. Εκειά που χορέβγασι παρουσιάστηκαν άξαφνα οι κλέφτες στο χοροστάσι και ως είδαν την όμορφη κοπέλλα την άρπαξαν κι επή(γ)αιναν. Εκείνη επροφασίστηκε, πως θα κάμη την ανάγκη της και με τρόπο έκρυψε τα φλουριά της κάτω...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Τα βυζιά της Παναγίας

Κάτω από τες κουμμαριές και τους αγκαστάρους φυτρώνουν κάτι μεγάλα χόρτα με χοντρά φύλλα και κόκκινα λουλούδια γεμάτα γάλα. Το γάλα αυτό το ρουφούν τα παιδάκια με ευχαρίστησιν σαν βρεθούν στην εξοχήν. Τα λουλούδια αυτά τα λέουν βυζιά της Παναγίας γιατί γίνασιν από το γάλα της Παναγίας, που έσταξεν στη γή σαν εβύζανε το γυιό της το Χριστό. Βυζιά της Παναγίας λέγουν και τα εξογκώματα των σταλακτιτών...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Αχνάρια διαβατών κοντά στους δρόμους

Κάτω από τον Άη Αμώνη πλάϊ στον παληό δρόμο των Καλλιθήων έχει ένα σωρό χνάρια, που έκαμναν στοις πόρινες πέτρες οι διαβάτες σαν περνούσαν από κεί. Μέσα στα αποτυπώματα αυτά των ποδιών έγραφαν και τα αρχικά γράμματα του ονόματος των οι διαβάτες για να δοκιμάζουν σαν ξαναπερνούν κατά πόσον εμαγάλωσαν τα πόδια τους . Τέτοια αχνάρια υπάρχουν και στο δρόμο Απολακκιλάς – Σκιάδι κι όποιος περάσει από κεί...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Η Αχιά

“Κοντά στα Σιάννα κάτω από τον Ακραμύτη έχει ένα μεγάλον γκρεμμό που τον λέν Αχιά γιατί από εκέι επάνω γκρεμίστηκεν μια όμορφη κοπέλλα που την έλεγαν Αχιά. Η Αχιά αγαπουσέ τρελλά ένα νέο, που την συμπαθούσε κι αυτός πολύ, Δεν ήτο όμως τυχερό να παρτούν γιατί σε λίγο πέθανεν ο νεός από κακήν αρρώστεια κι η Αχιά από την σκάσην της επήεν κο' έπεσεν από τον γκρεμόν αυτόν”. Η Αχιά αυτή αν δεν είναι η Αχαία...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Του Δράκου η Βούρνα

Κοντά στη Σάλακο στο Καπί (κηπί) ήτον πριν λίγα χρόνια μια σκαλιστή πέτρα, που την έλεγαν του Δράκου η βούρνα γιατί κάθε μέρα οι τσοπάννιδες την εγέμιζαν γάλα για να’ρτη ο δράκος να το φάη. Ο δράκος αυτός κατοικούσε πάνω στον Προφήτην Ηλία στον Δρακόσπηλιο και κατέβαινε κάθε μέρα για το ταίνι του (φαγητόν). Αλλοίμονο και τρις αλλοίμονο στους μαντρατόρους αν έκαμναν καμμιά μέρα τον βαρύ και δεν εγέμιζαν...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Της βασιλοπούλας ο πύργος

«Κοντά στην Περιγιαλλενή της Κρεμαστής μέσα σ’ ένα όμορφο πύργο έζηε μια πεντάμορφη βασιλοπούλα, που αγαπούσε ένα νέο οχτρό του πατέρα της. Ο νέος αυτό εζήτα με κάθε μέσο να πατήση το κάστρο της πολιτείας και για να κάμη τον σκοπόν του έκτισεν ένα παλάτι στο Κρανή απέναντι στον πύργο της βασιλοπούλας. Για να συνεννοείται δε καλύτερα έκαμεν ένα υπόγειον δρόμον από το παλάτι του ίσα με τον πύργο της...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Της Καματερής ο Σπήλιος

Κοντά στο πετροκοπιό της Μυλώνας, στην Κάππαρη είναι ένας μεγάλος σπήλιος, που τον λέουν της Καματερής. Μέσα στο σπήλιον αυτόν κατοικούσαν πολλές Ανεράδες. Μια απ’ αυτές εκειά τα μεσάνυχτα επή(γ)ε στο χωριό κι εφώναξε την μαμμή για να ξεγεννήση την κόρην της που κοιλιοπονούσε. Η μαμμή, που την πήρε για γυναίκα του χωριού κλούθηξε την Ανεράδα και επή(γ)εν μαζί της. Στον δρόμο κατάλαβεν η μαμμή πως...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Το λουτρό του βασιληά

«Κοντά στον Βασιλικό σε μια ακρογιαλιά της Μονολίθου έχει ένα πέτρενο κάθισμα και λέουν πως έκαμνεν εκεί το λουτρό του κάθε καλοκαίρι κάποιος βασιλειάς της Ρόδου. Εκάθητο εκεί με όλην την ανάπαυσίν του και τα κύματα τον έλουναν μια χαρά. Είχε δε ο βασιληάς αυτός εκεί κοντά και παλάτι από το οποίο ωνομάστηκε και το μέρος Βασιλικός». Βασιλικός δε και βασιλικά κατά την γνώμη μας σημαίνει χτήμα του βασιληά,...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Το Πηλιόκαστρο της Καταβιάς

Λί(γ)η ώρα όξω που την Καταβιά πάνω σ΄ένα ψήλωμα έχει έναν παληόν κάστρο, που το λεν Πηλιόκαστρο. Στο Πηλιόκαστρο πήγε κι’ εκρύφτη στα παληά χρόνια μια βασιλοπούλα που δεν ήθελε να παντρευτή τον νηό, που της έδινεν για άντραν ο πατέρας της. Εφά(γ)ασιν τον κόσμον να την γυρεύβγκουν οι άνθρωποι του βασιληά, και στα πολλά την ηύρασιν κρυμμένη μέσα στο Πηλιόκαστρο. Την παρακαλούσαν να πά(γ)η στο παλάτι...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)