Browsing by Place recorded

Now showing items 1-8 of 8

Αυστάϊδις, οι: Άγριοι άνθρωποι με ένα οφθαλμόν εις το μέτωπον, οίτινες κατά τας παραδόσεις των Σαμοθρακών έζων εις τα δυσπρόσιτα όρη της νήσου και έβλαπτον παντοιοτρόπως τους κατοίκους έως ότου ανεκαλύφθη η πυρίτις, οπότε εφονεύθησαν.

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)
Βυϊχός

Βυϊχός (= βρύχος) = Λόφος άγριος και όντας εν χειμώνι βρυχόμενος. Επί του λόφου τούτου εξάθωτο "ο Θεγός γέναν κιό" (= έναν καιρό).

Βενέτος, Νικόλαος Σ.
Βυϊχός

Βυϊχός= βρυχός, λόφος άγριος και όντως εν χειμώνι βρυχώμενος. Επί του λόφου τούτου εκάθετο ο θεγός έναν καιρό.

Βενέτος, Νικόλαος Σ.
Γ’λλού, η: Τέρας των παραμυθιών με ανθρωπίνην μορφήν κατά την ημέραν. «Γούλη μία γίν’του άθιιπους κι σα νύχτγιαζι γιν’ταν Γ’λλού κι έπνιγι τ’ μπαμπά τ΄τα πάατα.»

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)
Η λιβέτ'ς (Ο λεβέντης)

Μνια φουά κι’ ένα κϊ’ο γ-ήντου μέσ’ στα βάαχια τ’ς Σαμαθαάκ’ς γι-ένας παίδους, π’δε μιταείχι δεύτιουν κι ζ’λιβιντγιά, για τίτου ντουν λέγαν λιβέντ’. Αυτόν ντου παίδου ντουν γείδι κι ντουν αγάπ’σι η θυγατία τ΄ μπασιά π’ κάν’νταν στ’ Φουνιά ντου Πύυγου. Δωντούν είχι, κει ντουν είχι ντ’ αγκάαστουσι. Σαν ντου μάθαν τ’ αδέεφγια της, ντη γείπαν: «Έδγια(1) αα μας μουλουγήγ’ς ποιος ένι αυτός π’ σ’ αγκάστουουσι...

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)
Του Σαακ' νουπήδημα

Ντου παλιό κϊό τς’ Σαμαθαάκ’ς τα βνά καθόνταν Αφστάϊδις(2), γ-ήντου αψ’λοί κι γείχαν γι-ένα μάτ’ καταμισιού στου πουώσουπου. Συμπαίναν ντ’ νύχτα μέσ’ τς’ μάντιις κι τα πνίγαν ούλα τα πα κι πίναν του αίμα τς. Τίτου του κακό βάσταξι ίσια μι ντου κϊό π’ βγήκι του μπαούτ’. Μι του μπαούτ οι κιαχαγιάδις τσοι ξεπατώσαν γούλ’ κι δεν απόμνι ρίπουδου(3). Γι-ένας απ’ αυτοίν τς’ Αφστάϊδις σέμπκι μνια νύχτα ζ’...

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1928)
Τόπακας, ό : φάντασμα ασπροντυμένο που κατοικεί στις ρεμματιές και ρίχνει πέτρες σ'όποιον περάση τη νύχτα.

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1941)
Τσ'καλάς(ο)(τουκαλάς)= Νυχτοπούλι, το οποίον φωνάζει,όπως νομίζουν τσ'κάλ! Τσ'κάλ!τσ'κάλ!

Ανδριώτου, Ελ. (1930)

Browsing by Place recorded

Βυϊχός Βυϊχός (= βρύχος) = Λόφος άγριος και όντας εν χειμώνι βρυχόμενος. Επί του λόφου τούτου εξάθωτο "ο Θεγός γέναν κιό" (= έναν καιρό). ﻿

Βυϊχός Βυϊχός= βρυχός, λόφος άγριος και όντως εν χειμώνι βρυχώμενος. Επί του λόφου τούτου εκάθετο ο θεγός έναν καιρό. ﻿

Τόπακας, ό : φάντασμα ασπροντυμένο που κατοικεί στις ρεμματιές και ρίχνει πέτρες σ'όποιον περάση τη νύχτα. ﻿

Τσ'καλάς(ο)(τουκαλάς)= Νυχτοπούλι, το οποίον φωνάζει,όπως νομίζουν τσ'κάλ! Τσ'κάλ!τσ'κάλ! ﻿

Βυϊχός

Βυϊχός (= βρύχος) = Λόφος άγριος και όντας εν χειμώνι βρυχόμενος. Επί του λόφου τούτου εξάθωτο "ο Θεγός γέναν κιό" (= έναν καιρό).

Βυϊχός

Βυϊχός= βρυχός, λόφος άγριος και όντως εν χειμώνι βρυχώμενος. Επί του λόφου τούτου εκάθετο ο θεγός έναν καιρό.

Τόπακας, ό : φάντασμα ασπροντυμένο που κατοικεί στις ρεμματιές και ρίχνει πέτρες σ'όποιον περάση τη νύχτα.

Τσ'καλάς(ο)(τουκαλάς)= Νυχτοπούλι, το οποίον φωνάζει,όπως νομίζουν τσ'κάλ! Τσ'κάλ!τσ'κάλ!