Browsing by Place recorded

Now showing items 1-20 of 25

Αυτόπτες και αξιόπιστοι μάρτυρες μου διηγήθηκαν, ότι μετά τον θάνατον ομοχωρίου των, για τον οποίον επίστεψαν ότι έγινε λιουγκάτι, άκουαν συχνά τις νύχτες δαιμονισμένο θόρυβο στα ράφια των σπιτιών τους όπου τοποθετούσαν τα μαγειρικά και υαλικά σκεύη. Το πρωί τα εύρισκαν όλα ριγμένα καταγίς, χωρίς όμως ούτε ένα να έχη σπάση, καίτοι το ύψος ήτο αρκετό για τα εύθραυστα υαλικά. Αυτό το απέδιδαν σε ενέργεια...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Για τον τσοπάνη Τ. διηγούνται ότι ξεκίνησε για τη στάνη του κάπως αργοπορημένος. Αποβραδύς τα έπινε στην ταβέρνα κι όταν θυμήθηκε τη στάνη, είχαν έρθη τα μεσάνυχτα. Στο δρόμο καθώς περνούσε μια ρεμετιά παρουσιάστηκαν δυό μαυροφόρες γυναίκες που τον παρακολουθούσαν κατά πόδι. Στεκόταν, στεκόντουσαν. Προχωρούσε, προχωρούσαν. Δεν τον πείραξαν όμως γιατί είχε πάνω του πιστόλι και στο μπαρούτι δεν πλησιάζουν....

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Του Αγίου Φιλίππου (14 Νοεμβρίου)

Διηγούνται οτι αυτή τη μέρα ένας φτωχός, που δεν είχε τίποτε άλλο ν' αποκρέψη, έσφαξε το βώδι του και απ' αυτό μοίρασε και στη φτωχολογιά της γειτονιάς. Μετά τα μεσάνυχτα, ώρα 2 σηκώθη να παχνίση (να ρίξη άχυρο) στα υπόλοιπα ζώα του και ώ! Έκπληξις! Βρήκε εκεί το βώσι του το ίδιο να τρώγη ήσυχα ήσυχα. Από τότε τώχουν σε κακό να μη σφάξουν κάτι, για να αποκρέψουν με κρέας. Το βράδυ του αγίου Φιλίππου...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Διηγούνται περί του αποθανόντος Τρ. ότι, από μικρό παιδί κοιμόταν πάντα έξω μοναχός. Εκεί οι νεράϊδες τον είχαν κάνει δικό τους και χόρευαν μαζί του στις ρεματιές. Τον είχαν μάθει να παίζη στη λύρα του διαβολικούς σκοπούς. Διαλεγόντουσαν λέει τα μεσάνυχτα στη ρεματιά καμμιά δεκαριά γυναίκες με πλεγμένα στεφάνια στα μαλλιά τους από κλάδους αμπελιού. Έστρωναν κάτω κι άλλα κλαδιά και πάνω σ’ αυτά έστηναν...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Διηγούνται σαν παραμύθι, ότι η ψυχή ενός πεθαμένου κάποτε παρακάλεσε το Χάρο να την αφήση να γυρίση πίσω στο σπίτι να δή τι γίνεται. Τι να ιδώ είπε έναν όνον ψόφιον μέσ'στη μέση στο δωμάτιο και γύρω-γύρω κοράκια να φωνάζουνε. Πάνω στον όνο ήταν κι ένα ποτήρι με φωτιά. Κι ο Χάρος της είπε : Απο κεί έχεις βγή και σύ και η ψυχή δεν το πίστευε. (Ο όνος είναι το πτώμα, τα κοράκια οι γυναίκες που ρεκάζουν...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Εάν κάποιος γεράσει πολύ και δεν πεθαίνει, αλλά τυραννείται στο κρεββάτι απ'αρρώστεια, λένε ότι ''αυτόν τον έχει λησμονήσει ο Χάρος''. Τότε θα βάνουν έναν ντελάλη''που να το λέη η καρδιά του''να βγή τα μεσάνυχτα σε έρημο βουνό κι απόκεντρο και να φωνάξη τρείς φορές :''τον...τάδε γιατι τον ελησμόνησες Χάρε για να τον πάρης;''. Τότε λένε ότι θα πέσουν πάνω του πέτρες, ξύλα με θόρυβο, αλλά πρέπει νάναι...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Εάν στο σπίτι που ενοχλεί ο βρυκόλακας, χαράξουν το πεντάλφα στα παράθυρα και στις πόρτες δεν πρόκειται να ξαναμπή μέσα ο βρυκόλακας. Φοβάται το πεντάλφα ''σαν το διάολο με το λιβάνι''. Λένε και την παροιμία για όποιον φοβάται πολύ ''Σαν το βορδόλακα το χαράζουν σε απόλυτο ανάγκη. Διότι όταν το χα΄ραξουν δεν πλησιάζει και η τύχη του σπιτιού.

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Ενας γέρος όταν πέθαινε άφησε ευχή και κατάρα στα τρία του παλληκάρια να τον τρυπούσαν μ’ένα μαχαίρι κάτω από τη μασχάλη μόλις θα ξεψυχούσε. Πέθανε όμως και κανείς δεν τολμούσε να εκτελέση την πατρική εντολή. Μόνο ο μικρότερος γυιός, ο πιο γενναίος έκανε την θέληση του αποθανόντος. Τη νύχτα όταν άφησαν το λείψανο στην εκκλησία όλοι αποτραβήχτηκαν και μόνο ο μικρός γυιός κρύφτηκε μέσα στο ιερό να ιδή...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Η γριά Λ. Από το χωριό Πολυπόταμο είδε σον ύπνο της τον Άγιο Βλάση. Ο Άγιος της παρήγγειλε “να πάτε στο τάδε μέρος είναι η εικόνα μου να την βρήτε και να χτίσετε εκκλησία. Το νερό όμως να το κουβαλήσετε από το διπλανό χωριό των Τσακαίων”. Έτσι κι' έκαναν έσκαψαν στο ωρισμένο μέρος βρήκαν την εικόνα κι' έχτισαν την εκκλησία που υπάρχει σήμερα.

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Κάποιος πολύ γέρος τσοπάνης μου διηγήθη τα εξής : ‘’Πάνε πολλά χρόνια. Πάνω από τετρακόσια φεγγάρια. Είχα τότε έναν αχώριστο φίλο. Μαζί είχαμε τις στάνες μαζί και τα μελίσσια. Κάποτε έπεσε βαθύ θανατικό στο χωριό κι ο φίλος μου πέθανε. Έτυχε να μην τον προσέξουν καιτον δρασκέλισε ένας σκύλος. Όλοι ψυθίριζαν στο χωριό πως έγινε λιουγκάτι [βρυκόλαξ], μα γώ δεν το πίστευα. Μια νύχτα κατάμαυρη, πιο μαύρη...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Κάποιος στρατιώτης φονευθείς εις τον πόλεμον έγινε λιουγκάτι [βρυκόλαξ]. Ο λοχίας του που και τον έθαψε με τα χέρια του έγραψε στη γυναίκα του περί του θανάτου του ανδρός της. Ο στρατιώτης βρυκόλακας φυλάχτηκε εφτά χρόνια από τα ζέμπικα σκυλιά και δεν τον έφαγαν. (Αν γλυτώση 7 χρόνια ξαναπέρνει μορφή ανθρώπου.)Ξαναπήρε λοιπόν μορφ΄΄η ανθρώπου και γύρισε στη γυναίκα του. Αυτή τώρα νόμισε ως ψέμμα το...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Λένε πως κάποτε ο Θεός ρώτησε το διάβολο: «τι κάνεις τέλος πάντων στους ανθρώπους και σκάζουνε από φόβο;» «Να, έλα μαζί μου να ιδής» του αποκρίθη. Τράβηξαν μεσάνυχτα σ’ ένα μοναχικό δρόμο και κρύφτηκαν παράμερα. Τότε ακούστηκε νάρχεται απ’ αντίπερα ένας μεθυσμένος. Ο διάβολος μαζεύτη έγινε ένα κουβαράκι και ο μεθυσμένος πέρασε συνεχίζοντας το τραγούδι του. Μετά από λίγο φάνηκε νάρχεται πάνω σ’ ένα...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Αφηγήσεις περί οξαποδιτών.

Μια γριά θέριζε σ’ ερημικό χωράφι «παράωρα» 12 η ώρα το μεσημέρι. Την χτύπησε τότε κακό αερικό και την πήραν μαζί τους οι οξαποδίτες. Το ταγάρι της το βρήκαν ύστερα από πολλές μέρες πεσμένο μακρυά από το χωράφι. Η γριά εξαφανίστη από το χωριό. Εφτά χρόνια την παίδευαν οι οξαποδίτες να την γκρεμίσουν στη θάλασσα από τις βραχώδεις και απόκρημνες παραλίες του Αιγαίου. Τέλος την σήκωσαν πολύ ψηλά στον...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Ο βρυκόλακας λένε ανοίγει μια μικρή τρύπα πάνω απο το μνήμα και απο κεί βγαίνει μόλις νυχτώση και βασανίζει ανθρώπους και ζώα. Για ν'απαλλαγούν τελικώς απο τον βρυκόλακα πάνε πρίν ακόμη σουρπώση (για να τον προκάνουν μέσα)και του ρίχνουν απο την τρύπα ζεματιστό βρασμένο νερό. Έτσι τον καίνε και δεν ξαναβγαίνει.

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Ο μπάρμπα Γ. μου διηγήθη, ότι κάποτε ένα καταμεσήμερο που κοιμόταν στο Αγριολάχανο, ξύπνησε από όργανα και τσαμπούνες πούπαιζαν κάτω στη ρεματιά. Είχε την ψυχραιμία να καθίση ν’ ακούση τον παράξενο σκοπό. Κι όπως ήταν κι ο ίδιος τσαμπουναδόρος αποτύπωσε τον ήχο και το σκοπό. Ισχυρίζεται δε πως ένα παράξενο στ’ αλήθεια σκοπό, που παίζει μέχρι σήμερα στην τσαμπούνα του, τον έχει κλεμένο από τότε από...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Ο Φλεβάρης λένε μια γελάει και μια κλαίει. Και τούτο, διότι η γυναίκα του είναι πολύ όμορφη, αλλά κουτσή. Όταν λοιπόν αυτή είναι καθιστή τη βλέπει ο Φλεβάρης και γελάει. Όταν όμως σηκώνεται να περπατήση, κουτσαίνει και τότε ο άντρας της κλαίει.

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Όπου βρίσκεται θησαυρός θαμμένος, λένε, πώς βρίσκεται εκεί ένας αράπης που τον φυλάει. Αν τύχη κανείς και κοιμηθή από πάνω, παρουσιάζεται στο όνειρο του ο αράπης και τον διατάζει να φύγη από εκεί. Αν δεν υπακούση το κορμί του θα γεμίση μπαλώματα- μπαλώματα διάφορα χρώματα. Αν δή κανείς στο όνειρο του, ότι του λέει ο Αράπης ‘’να πάρης τον τάδε να πάς στο τάδε μέρος να πάρης το θησαυρό’’, τότε δεν πρέπει...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Παναγία

Οι μεταξοσκώληκες είναι αγιασμένοι. Όταν η Παναγία έκλαιγε κάτω από τον Εσταυρωμένο υιό της, έσκασε το χείλι της από το πολύ κλάμα και τη λύπη. Από κεί βγήκε ένα σκουλήκι μικρό, που όταν μεγάλωσε άρχισε να βγάζη μετάξι από το στόμα του.

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Οποιον άνθρωπον τον ''ρουφήξει''ο βρυκόλακας πρέπει να τον ποτίσουν νερό με στάχτυ απο σάβανο όπως ανωτέρω έχομεν αναφέρει, αλλοιώς αργοπεθαίνει, χωρίς οι γιατροί να του βρίσκουν καμμιά αρρώστεια. Προσέχουν επίσης να μη μαγαριστούν απο σάλια βρυκόλακος. Λένε πως μπαίνει στα σπίτια και τρώει τα κρεμμύδια, το βούτυρο και ιδίως τα γλυκά μέλι κλπ. Όπου ισχυρίχονται ότι βρίσκουν νυχιές ματωμένες δηλ. Τα...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Το Γράψιμο της μοίρας

Στις 3 μέρες, από την γέννηση του βρέφους, θάρθουν οι Μοίρες να μοιράνουν το παιδί. Βάζουν τότε στο μωρό λεφτά κι ένα κόκκινο ρούχο. Επίσης διατηρούν το φως αναμμένο, για να ιδούν οι Μοίρες και να μη σκοντάψουν. Αφηγούνται και το πιστεύουν, πως κάποτε μια μητέρα παραμόνεψε και άκουσε τις Μοίρες να λένε: «Θα μεγαλώση, θα γίνη όμορφο και γερό παλληκάρι αλλά θα τον δαγκάση ένα φίδι και θα πεθάνη». Γι’...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)