Browsing by Place recorded

Now showing items 1-20 of 29

Άμα γεννηθή το παιδί, έρχετ' η μοίρα σου σε 3 μέρες, το σημαδεύ, και λέει τι θα γίνη, καλός, αχαμνός, τι δουλειά θα κάνη. Σε πολλών παιδιών το σώμα παρουσιάζεται το σημάδι της Μοίρας. Το και η Μοίρα του, δηλ. Το σημαδεύει τι προορισμό θα πάρη.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
Τα ξωτ'κά τ'ς Μπουριάς

Απκάτ’ από τον Άϊ Μ’να τ΄ς Στράτσιανης είναι μια σπλιά μεγάλη και σκοταδερή, πόχ’ δυο ρούπες ίσια που να χωράη άνθρωπο να μπαίν’ τ’ απίκουπα, να ζβαρνίζεται μέσα και να βγαίν’ απ’ την άλλ’ ρούπα. Μέσα σ’ αυτή τη σπλιά είναι μια Χάρ’ που παίρν’ τ΄ς θέρμες απ’ τ’ς θερμασμένος και γιατρεύονται τα μαραζιάρ’κα παιδιά που δεν πιάνουντ’ από κριγιάσ’, όσ’ έχουν κιτρινάδα και σπλήνα, οσουνούς έπεσε το χουλιαράκι...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Η νυφίτσα

Αυτό το μικρό ζούντιο, που τρυπων’ στους τοίχους, στις πέτρες, στα κούφια δέντρα, στις καλύβες και στα κελλάρια, μια φορά κι’ ένα καιρό, όπως μου ΄λεγε η κάκω μου η Στεφανίγαινα, ήταν τσιουπί, και τι τσιουπί! Χρυσοτσιούπ’ και χρυσονοικοκυρά! Ήταν αρραβωνιασμένο και ‘τίμαζε όλα τα προικιά τα’ είχε λευκάν’ το πανί για να φείακ’ τα ‘ποκάμ’σα, είχε ράψ’ τα φουστάνια του, είχε γυφάν’ τα’ς ποδιές του, είχε...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Η Κατάρα του Καλόερου

Για το Τούρνοβο μου ‘λεγε τ'ς προάλλες ο Παπαμουστακλής πώς εδώ κι εξακόσια εφτακόσια χρόνια ήταν μεγάλο χωριό κι έφτανε ως το Τουρψί, οχπέρ από το ποτάμ’, πούηταν ετότες ένα μικρό λακκούς με λιγοστό νερό κι είχε μοναστήρ΄εκεί που είναι σήμερις η Παναγιοπούλα, μ’ ένα μεγάλο μετόχ’ στ’ς Πληκάδες. Σ’ αυτό το μοναστήρ’ ένας καλός καλόερος είχε κάν’ και σκολειό και πήγαιναν τα τσιούπιά και τα παιδιά...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Η Κατάρα του Καλόερου

Για το Τούρονοβο μου ‘λεγε τα προάλλες ο Παπαμουστακλής πώς εδώ κι εξακόσια εφτακόσια χρόνια ήταν μεγάλο χωριό κι έφτανε ως το Τουρψί, οχπέρ από το ποτάμ’, πούηταν ετότες ένα μικρό λακκούς με λιγοστό νερό κι είχε μοναστήρ΄εκεί που είναι σήμερις η Παναγιοπούλα, μ’ ένα μεγάλο μετόχ’ στ’ς Πληκάδες. Σ’ αυτό το μοναστήρ’ ένας καλός καλόερος είχε κάν’ και σκολειό και πήγαιναν τα τσιούπιά και τα παιδιά...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1929)
Τα στοιχειωνένα πετείνια

"Γιατί το λέτε στο Κακό εκείνον τον τόπον εκείγια πέρα σιμά στο Πριγιόν ;”, είπα μια βολά πρόπερσι, που ήμουν στα μπάνια του Ιζβόρ’ στο μπανιώτ’ το Λάμπη, που κάποτες κάνει και το μπάτζιο στις στρούγγες στα χωριά. “Και δεν ξέρ’ς”, μου λέει, ο Λάμπης, “γιατί το λέν’ στο Κακό; - Άμ πούθε να ξέρω”, του λέω, “εγώ είμαι από ξένο χωριό και πρώτ’ φορά προχτές ‘π’ εκεί… -Ά ! γίνκε μεγάλο κακό σ’αυτόν τον...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Τα στοιχειωμένα πετσίνια

-Γιατί το λέτε ‘’στο Κακό’’ εκείνον τον τόπον εκείγια πέρα σιμά στο Πριγιόν ; είπα μια βολά πρόπερσι, πούημουν στα μπάνια του Ιζβόρ’ στο μπανιώτ’ το Λάμπη, που κάποτες κάνει και το μπάτζιο στις στρούγγες στα χωριά. Και δεν ξέρ’ς μου λέει ο Λάμπης, γιατί το λέν ‘’στο Κακό’’ ;. –Άμ’ πούθε να ξέρω, του λέω, εγώ είμαι από ξένο χωριό και πρώτ’ φορά προχτές πέρασα ‘π’εκεί.. –Ά! Γίνκε μεγάλο κακό σ’αυτόν...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1929)
Δαιμον’κή η στ’ Δαιμον’κή κορυφογραμμή νοτίως της συνοικίας Μοναστηρίου (Μποτσιφάρ) της Μολίστης προς τον Άγιον Νικάνορα του χωρίου Κορτίνιτσας. Ωνομάσθη ούτω, διότι εις παλαιοτέραν εποχήν είδον οι κάτοικοι εις την κορυφήν ταύτην σκιάς δαιμόνων! φευγούσας αστραπιαίως μέσω των ανταυγειών του ηλίου.

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Εις το βουνό του Παπίγγου (τμήμα της οροσιεράς Τύμφης) και εις υψόμετρον περίπου 2.000 μ. υπάρχει μια λίμνη, που λέγεται Δρακόλιμνη, ήτις έχει περάμετρον 314μ. Η λίμνη αυτή πιθανώς είναι κρατήρ παλαιού ηφαιστείου, διότι εις το κέντρον της δεν ημπόρεσαν να βρούν πυθμένα και φαίνεται μαύρο το νερό. Εις την λίμνην αυτήν οι κτηνοτρόφοι ποτίζουν τα ποίμνιά των κατά την θερινήν περίοδον, επίσης δε λούζονται...

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
Το κόνισμα και οι δαίμονοι

Η Δαιμονική είνε άλλη θέσις εκεί κοντά. Ένας αγριότοπος με χαράδρες και κρεμασμένα βράχια. Κάτω βογγάει το ποτάμι, που κυλιέται ανάμεσα στης πέτρες. Εκεί κοντά κατοικούν οι δαίμονες. Το καταμεσήμερο ακούονται τα τρελλά τραγούδια και τα ξεφωνητά των με τα ξεκούρδιστα όργανά των. Παρέκει είνε το Κόνισμα, άλλη θέσις, σ’ αυτή που έχουν βάλει ένα προσκυνητάρι για σύνορο. Εκεί σταματούν οι δαιμόνοι που...

Γεννιώτης, Κ. (1937)
Παναγία

Η Παναγία εφανερώθη σ' ένα τσομπάνη εδώ και του είπε πως στο μέρος αυτό (1/2 ώρα παν' απ' την Κόντιτσα Β.Α) πρέπει να ψτισθή εκκλησά κι εχτίσθη μέσα σε μάρμαρα. Το μισό της εκκλησάς και πλέον έχει για στέγη το μάρμαρο.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
ήσιωμα (το) (ήσκιωμα) το καθ' ύπνον πονηρόν πνεύμα, οι καθ' ύπνον εφιάλτες, το φάντασμα. “Απόψε με πέτρωσ' ένα ήσιωμα”.

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Θυμίαμα, το στο Θυμίαμα: δασώδης περιοχή νοτίως της Καστάνης. Φαίνεται ότι εκαιόν ποτε εκεί θυμίαμα δια να φύγουν οι ξωτ’κές, αι οποίαι συχνά παρουσιάζοντο εις το μέρος εκείνο, κατά τας ομολογίας πάντοτε αφελών τινων κατοίκων του χωρίου.

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
ξωτ’κιά (η) πλ. ξωτ’κιές φανταστικαί νύμφαι της νυκτός εκλάμπρου ωραιότητος, αίτινες αρέσκουνται να παίζουν και να λούωνται εις τα ρυάκια και τας πηγάς, αι νεράιδαι. «Ξωτ’κιά» λέγεται και η πολύ ωραία γυνή και ιδίως η εύσωμος νύμφη. «Σου είναι μια ξωτ’κιά!» (εκ του εξωτική).

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Άγιος Κοσμάς

Ο Άγιος Κοσμάς είναι σαν τον Χριστό και πήε στο Ελεύτερο (χωριό) επάνω και κοιμήθ'κε. Το πρωΐ σηκώθ'κε και τι 'λειπαν τα παπούτσα. Κι αυτός τ'ς καταράστ'κε κ' τ΄ς είπε : “Ξυπόλητοι να περπατάτε, κι όσα στρατέματα να περνούν, φωτιά να σας βάνουν”. Κι αλήθεια είναι ξυπόλητοι, παπούτσ' δεν βάνουν. Το 1912 τ'ς ξεπαστρ'ψαν, οι Ιταλοί τ'ς έκαψαν το '17, το '43 οι Γερμανοί πάλι φωτιά τσ' έβαναν

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
Άγιος Κοσμάς

Ο Άγιος Κοσμάς είπε πως σε λίγα χρόνια θα τυλιχτή όλος ο τόπος με τριχιές. Και να που βγήκαν τα σύρματα (τηλεφωνικά κ.α)

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
Ο αφωρεσμένος και το λυκοφάγωμα

Ο Κήτο Τσιέλεγκας έζησε ενενήντα πέντε χρόνια και πέθανε εδώ και λίγα χρόνια στη Βούρμπιανη. Όλη του τη ζωή πιστικός και τζιομπάνος. Πρόβατα πολλά δεν είχε, μόν’ έτσ’ κάποιος παλιός γκουτζιάμπασης τον είπε μια φορά «τσιέλεγκα» κι έτσι το πήρε κι αυτός και τα παιδιά τ’ και τ’ αγγόνια του για παραγκόμ’ κι απόμεινε. Τα βουνά τάξερε με την πιθαμή, οι ρούγες , τα μονοπάτια, τα σύρματα, οι κλεφτόβρυσες...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Όταν το παιδί γεννηθή με τρίχες, θα γίνη πολύ κακός άνθρωπος και δυνατός.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)
Όταν φυσάη το βράδυ δυνατός αέρας και σφυρίζη, λέμε πως είναι οι ξωνθιές έξω, δηλαδή οι Νεράϊδες. Πάει τώρα, δεν πιστεύομε σε τέτοια. Τότε που βγαίναμεν νύχτα έξω από τις 12 και πέρα. Λέγαμεν μεσάνυχτα έρχονται οι ξωνθιές.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1953)

Browsing by Place recorded

ήσιωμα (το) (ήσκιωμα) το καθ' ύπνον πονηρόν πνεύμα, οι καθ' ύπνον εφιάλτες, το φάντασμα. “Απόψε με πέτρωσ' ένα ήσιωμα”. ﻿

﻿

Άγιος Κοσμάς Ο Άγιος Κοσμάς είπε πως σε λίγα χρόνια θα τυλιχτή όλος ο τόπος με τριχιές. Και να που βγήκαν τα σύρματα (τηλεφωνικά κ.α) ﻿

Όταν το παιδί γεννηθή με τρίχες, θα γίνη πολύ κακός άνθρωπος και δυνατός. ﻿

ήσιωμα (το) (ήσκιωμα) το καθ' ύπνον πονηρόν πνεύμα, οι καθ' ύπνον εφιάλτες, το φάντασμα. “Απόψε με πέτρωσ' ένα ήσιωμα”.

Άγιος Κοσμάς

Ο Άγιος Κοσμάς είπε πως σε λίγα χρόνια θα τυλιχτή όλος ο τόπος με τριχιές. Και να που βγήκαν τα σύρματα (τηλεφωνικά κ.α)

Όταν το παιδί γεννηθή με τρίχες, θα γίνη πολύ κακός άνθρωπος και δυνατός.