Ο παπάς με το περιστέρι στον ονώμο

Μια φορά ήτονε ένας παπάς δίκαιος και καλός και κάθα που ’θελα λειτρουγά εθώριενε η παπαδιά έναν περιστέρι κι εκάθουντονέ στον νώμο του παπά. Μιαν αργατινή ήτυχε να πιη ο ευλοημένος μιαολιά περίσσο κρασί κι εζαλίστηκε κι ήθεκε στην αυλή ντου κι εκοιμήθηκε. Τη νύχτα πήγεν η γειτόνισσα και τον ήβρηκε. Αυτός εθάρριενε πως ήτονε η παπαδιά ντου κι ήκαμε μαζί τζης. Την άλλη μέρα πάει πάλι ο παπάς στην εκκλησά κι ελειτρούγανε και θωρεί η παπαδιά έναν κόρακα κι εκάθουντονέ στον νώμο ντου. Γιαγέρνει η παπαδιά στο σπίτι κι ήρριξε τα τζάγκουρνα τζης. Κλαίει αυτή, κλαίει πως δεν αρνεύγει. Έρχεται ο παπάς βρίσκει τη κι ήκλαιγε. “Ίντα ’χεις, μπρε, και κλαις; - Ίντα να μην έχω, παπά μου, απού όλες τσι μέρες κάθα που ’θελα λειτρουγάς εθώρουνα έναν περιστέρι στο νώμο σου κι σήμερο είδα έναν κόρακα. - Μπρε, ίντα λες εκειά, παπαδιά; - Κειονά που λέω. - Μπρε την τάδε βραδειά που κοιμήθηκα στην αυλή ήρθες και μ’ εύρηκες; - Όχι δεν ήρθα! - Εχάθηκα ο κακομοίρης! Πάει στου πνεματικού και λέει του το , κι ο πνευματικός τού ’βαλε κανόνα να προσεύχεται σαράντα μέρες. Άμα περάσανε οι σαράντα μέρες του ξαναβάνει ο πνεματικός άλλες σαράντα μέρες νηστεία και προσευχή. Στσι ογδόηντα μέρες απάνω τόνε καλεί και του λέει: - Βάλε το πετραχήλι σου κι ο τάδε επόθανε, να πας να τόνε θάψετε. Πάει ο παπάς βάνει το πετραχήλι ντου κι αρχίζει: «Ότι συ η ζωή και η ανάστασις». Ωστό να το πη σηκώνεται ο αποθαμένος απού το καδελέτο και λέει του: “Έχεις τη δύναμη ν’ ανεσταίνης νεκρούς μα δεν μπορείς μπλιο να λειτρουήσης”.