Η παπαδιά που πέτρωσε!...

Στην περιφέρεια του Μοναστηριού της Χαλέπας του Μυλοποτάμου της Κρήτης, στη θέσι Ζερβού, υπήρχαν επί Τουρκοκρατίας τ’ αμπέλια ενός παπά, ο οποίος είχε στην υπηρεσία του εργάτες για να σκάβουν. Η παπαδιά κάθε μεσημέρι πήγαινε φαΐ στους εργάτες. Μια μέρα όμως η παπαδιά ζύμωνε και άργησε να πάη το φαΐ. Οι εργάτες πεινούσαν και άρχισαν το μουρμουρητό. Ο παπάς στεναχωριόταν και όλο κύτταζε κατά τον δρόμο του χωριού. Σε κάποια ώρα φάνηκε η παπαδιά από απέναντι, βαστώντας στις πλάτες το σακκούλι της γεμάτο από πήττες και κρομμύδια και μπροστά ένα λεκανίδι κουκιά σκεπασμένο και τα ξύλινα κουτάλια. Μα είχε αρχίσει να βραδυάζη πειά και ο παπάς σαν την είδε να φτάνη τέτοια ώρα, τώσο θύμωσε, ώστε της είπε μια τρομερή κατάρα : - Λιθάρι, χαλέπα (κοτρώνα) να γέννης ετσό που στέκεις! Και αμέσως η κατάρα κακή ήταν η ώρα έπιασε και η παπαδιά απολιθώθηκε στη θέσι όπου βρισκόταν. Και σήμερα ακόμα, όποιος περνάει από εκεί κοντά, βλέπει απάνω στο βουναλάκι να στέκη μια πέτρα που μοιάζει, σαν άνθρωπος, σαν γυναίκα. Άμα πλησιάση κανένας περισσότερο, ξεχωρίζει πίσω από το σακκούλι και μπρός το λεκανίδι με τα ξύλινα κουτάλια. Και ο κόσμος που περνά και τη θωρεί λέει : - Να η Γρηά Πέτρα η καταραμένη παπαδιά…