Η Σολομωνική

Μια φορά ο Σολομών είχενε ένα δούλο. Τον εκαλοτάιζε, τον εκαλοπότιζε κι αυτός ίδια πως τον εγλείφανε οι σκύλοι. Μιαν ημέρα τόνε καλεί ο Σολομών και του λέει: “Μα δε μου λες, μωρέ, ίντα ’χεις κι είσαι σαν τον σκύλο; Εγώ σε ταΐζω, εγώ σε ποτίζω, ίντα γίνουνται κειανά που τρως; - Ίντα, να σου λέω, αφεντικό; Ένας διάβολος έρχεται και μου βυζάνει το μικρό δαχτυλάκι μου και πίνει το αίμα μου και για κειονά δε θωρώ χαέρι”. Κάνει ο Σολομών μια βούλα, δίδει του τη και του λέει: “Πάρε τούτηνιέ τη βούλα κι ότινα ’ρθη να πιπιλίση το αίμα σου να του την πατήσης στο κούτελο”. Παίρνει ο δούλος τη βούλα. Την άλλην ημέρα, να το φίλο κι έρχεται κι αρχίζει και εβύζανε το δαχτυλάκι του κοπελιού. Βγάνει κι αυτό χωστά χωστά τη βούλα και του την πατεί στο κούτελο. Στένεται ο διάβολος σούζος ντελόγο. Πάει ο δούλος και φέρνει το Σολομών. Ο Σολομών βάνει το διάβολο και καλεί και όλους τσι άλλους διαβόλους. Πιάνει και γεμίζει έναν ασκί διαβόλους. Παίρνει τσις ύστερα κι επήγανε κι επουργεύγανε κι ήχτισε τα άγια των αγίων. Οντόν ήτονε μπλιο να τα θολιάση δεν ήθελε να ’ναι εκειά οι διαβόλοι για να μη ζητούνε κι αυτοί ύστερα μερδικό και τώσε λέει: “Θα πάτε στη Μαύρη θάλασσα να μου φέρετε ένα χαράκι, μια μεγάλη πέτρα να τη βάλω στο θόλο τσ’ εκκλησάς”. Μισεύγουνε οι διαβόλοι να πα φέρουνε την πέτρα και βάνει ο Σολομών ζόρε στσι μαστόρους: “Α! γεια σας. Α! ογλήγορα, να θολιάσωμε την εκκλησά πριν να γιαγείρουνε οι διαβόλοι και βρίσκουνε την εκκλησά θολιασμένη. “Και την πέτρα ίντα δ την κάμωμε δα; - Να στέκεστε στον αέρα να τη βαστάτε ίσαμε τη Δευτέρα Παρουσία. Και κρέμεται η πέτρα στον αέρα στα άγια των αγίων. Τη βαστούνε οι διαβόλοι, μα δε φαίνουνται. Οι Τούρκοι εκάμανε μπερντέ και δεν φαίνεται δα η πέτρα πως κρέμεται στον αέρα. [Σκύλος = ήταν πολύ αδύνατος, σούζος = ορθός και ακίνητος, διαβόλους = οι διαβόλοι είναι αέρας και μπορείς να τσι βάλης και στ’ ασκί)].