Μύθος

Ένα κοκρό το φίδι είπε το μελίσσι : "Άμα άς όλα ας σου χαιβανιού, ας ανθρωπίου τα γαίματα πίνε και τράνα ότο ποιον ένι γλυκύ και νόστιμο έλα να με το πής και το δικό μου ο ναφαάς απ’ εκεί νάνι. Δήβε το μελίσσι πα χτυπήση ‘ς σου τσιτσεακίου ‘ς σα γλυκασήας. Κε δήβε. Σαν κε δήβε ατότες έστηκε τημ μνία, εγείνη πα δήβε άς όλα τράνησε. Ήτουνε απ’όλα νόστιμο τα’ανθρωπίον. Έφαε λίγο πα πήρε ‘ς ση γλώσσα του απάνου. Ζήβε ‘ς ση στράτα και πάγει ‘ς σο φίδι κουντάνα. Ρότι πάνηνε έτυχε σελιδόνα τημ μνία , "Φίλε μου, που ήσουνε;" είπε και μνία "εμένα έστειλε με το φίδι και δήβα ποίκα δοκιμές όλα τα αίματα απ’όλα νόστιμο ένι τ’ ανθρωπίου". Σαν είπε αέτοι, "Άνοιξε το στόμα σου, είπε σελιδόνα κι ας θωρώ τη γλώσσα σου". Εκεί που άνοιξε μνια το στόμα της, σαυτύς άρπαξε κούρτισεν το. Πονεμένα πονεμένα μνιά πήρε τη στράτα και δήβε ‘ς σο φίδι κουντά να πή το παράποννο της. Άμμα τύπος κε πόρησε να λέεινε Μόναχο τι δδδδζιιιι ποίνε. Ατώρα για τ’ μεινό το φίδι ένι γαρέζας ‘ςσο μελίσσι. (Σημ. Λ.Π. = ζώον, Π. Τ. - καυα παραφθοράν εκ του νεφακά = διατροφή, εν τη άνω Αμπηνών διάλεκτω πολλών ρημάτων οι παροχημ χρόνοι σχηματίζονται ιπνικώς άνευ αυξήσεως. Το μόριον ή μάλλον η λέξις αύτη τίθεται εν τω λόγω οτε μεν ως επαναληπτικόν, οτέ δε ως παραπληρωματικών οτέ δε ως ενταύθα ως ουδέτερον προφέρεται δε και ως πάλ, Λ.Τ. = άνθος, εν τω γλωσσικώ την Αμισηνών ιδιώματι το άρθρον πολλάκις παραλείπεται εν τω λόγω "πάγω θειάς μου, μάννας μου κτλ.". Ανάρθρως ομοίως φθίγγονται και οι κάτοικοι χωρίων την νεν της Καπαδοκίας: Αραβιού, Ατού, Λήμνου, Τροχού και Μισθί (Ιδέ μοι Δοκημ. ιστορ. περιγρφ. της επαρ. Χ. Καισαρ. και Ικονίου υπό Ν. Ρίζου σελ 99 Κ/πόλει 1856) / Άμμα = το ο πρόσθετον ευθύς / εκ του τ. γαράζ = εχθρός, μνησικακών.