Έχω ακουστά πο τον παπά-Μακρή (παπά- Γιάννη. Επεθ. 1955, 80 χρ.)την ιστορία της Αντωνέλλας. Αγάπησε έναν δικαστικόν κλητήρα εδώ στους Παξούς. Ο Γιωργάκης τους εμπόδιζε. Τον έβαζαν σε χοιρινά και κοιμούταν. Έφυγε σε χωριό της Ηπείρου, υπηρέτης σε παπά. Αυτός τον έβαλε τσοπάνο και εν καιρώ αρρώστηε από κακή αρρώστεια (μεταδοτική). Παραπονέθηκε το χωριό να τον διώξουνε. Ο παπάς τον έδιωξε κι επήε σε μια σπηλιά. Εκεί που έμεινε μοναχός του, ήρτ’η ώρα του να πεθάνη. Και θέλουνε να πούνε πως εφώναξε: ‘’Διάολε, διάολε θέλω να ‘ρκης να μου πάρης την ψυχή και να μου δώσης το αξίωμά σου να πάω να τυραννήσω τη μάννα μου, γιατί απ’αυτήν έφυγα εδώ. Η μάννα εξακολουθούσε τη ζωή της με το δικαστικό υπάλληλο. Πέθανε ο Γιωργάκης και με καιρό ήρθε στους Παξούς βρικόλακας. Άρχισε να πηγαίνη πάνω από το σπίτι και να φωνάζη: Αντωνέλλα- πουτανέλλα πο’φαγες την πίτα όληυ και δε μου ‘δωκες και μένα. Άκονε πριγιόνια (όλοι τα’χκούανε οι χωριανοί)που εκόβανε δέντρα, ώσπου επέθανε εξ αιτίας αυτής. Ο τόπος αναγκάστηκε να πάρη τους παπάδες κι εκείνοι του κάμανε εξορία να πάη εδώ στην Ήπειρο που έχει μια μεγάλη αμμουδιά, στον Μέγαν Άμμο ή Καστροσνκιά(περιφ. Πρεβέζης) τον πάνε. Όταν μετρήση τον άμμο κλωνί με κλωνί κ’όταν λυώσουν τα 3 καρφιά τότε να γυρίση. (Τα 3 καρφιά τα βάλανε στην πόρτα πώς ; (το σπίτι κατεδαφίστηκε)