Βρουκόλακας, σημαίνει την ψυχήν του εν αμαρτίαις αποθανόντος, την μεταβληθείσαν εις κακόν δαίμονα και περιερχομένην την νύκτα εις συγγενικάς οικίας ιδίως, ίνα φάγη άλευρα ή πειράξη γυναίκας, ως λέγεται. Το όνομα βρουκόλακας έλαβε τοιαύτην σημασίαν δια την εξής αιτίαν. Όπως οι ιατροί σήμερον πιστεύουσιν ότι ο κόσμος είναι πλήρης μακρόβιων ούτω και οι καλόγηροι της κημαίας δεισιδαιμονίας επίστευον και εδίδσκαν ότι εντός και εκτός των ανθρώπων και εις όλον τον κόσμον υπάρχουσιν άπειρα πονηρά πνεύματα, καλούμενα δαίμονες ή διάβολα. Τα πονηρά ταύτα πνεύματα ενόμιζον και νομίζουσιν ότι εκ των ναών μόνον φεύγουσι και κατά τα τρίτα άγια. Υα άγρια όμως βουνά, τα άγρια δάση και ρεύματα και πάσα η υπαίθριος χώρα νομίζεται ως κατοικία των τοιούτων δαιμόνων και δια τούτο και εξωτικά λέγονται. Οι βρουκόλοι ως διατρίβοντες, όπου και τα πονηρά ταύτα πνεύματα, βίον ακκλησίαστον και αμαρτωλόν ενομίζοντο άνθρωποι των διαβόλων και δαιμόνων, ως νομίζονται αι αίγες ‘ξ οι Τράγοι. Επειδή όμως και σήμερον ακόμη θεωρείται αμάρτημα και υπό των πνευματικών κανονίζεται να λέγη ο χριστιανός το όνομα του διαβόλου ή του δαίμονος, δια τούτο αντί τούτου λέγεται ο τραγογενής, ο τρισκατάρατος, ο εξωδώθες και άλλα. Αλλ’ η ψυχή του αμαρτωλού, η εις δαίμονα μεταβαλλομένη, επειδή περιέρχεται την νύκτα ως τον βρουκόλον και επειδή εθεωρείτο αμάρτημα να λεχθή δαίμων ή αλλέως, δια τούτο εκλήθη κατά πάσαν πιθανότητα βρουκόλακας. Ίσως όμως υπο το ψευδείς φάντασμα του βρυκόλακα να εκρύπτοντο πραγματικοί βρουκόλακοι ή καλόγηροι μετημφιεσμένοι εις βρουκόλος δια να κλέψωοι τι εκ των οικίων ή να ενοχλήσωσι γυναίκας. Αι τοιαύται κουτοπονηρίαι χρονολογούνται από των χρόνων του Διός. Άλλ’ εάν ταύτα είναι απίθανα, το βέβαιον είναι ότι ο ποιμήν, όπως σήμερον και τότε εθεωρείτο ως εις την εξωτικήν δαιμόνων.