Όταν το πένθος είναι βαρύ εις το σπίτι του νεκρού, γίνονται τα εξής: Καλύπτουν τους καθρέπτας και τα κάδρα με ύφασμα λευκό μένουν σκεπασμένα καθ’ όλην την διάρκειαν του πένθους. Βάζουν στα κλινοσκεπάσματα με τα οποία επιστρώνουν τα κρεββάτια, μαύρες ταινίες επίσης και στα καλύμματα των προσκεφαλαίων, στα μπαουλοσκεπάσματα και γενικώς εις όλα τα εξ’ υφάσματος καλύμματα. Χρωματίζουν μαύρην ταινίαν εις τον τοίχον του δρόμου ή την εξώπορταν, χρησιμοποιούν χειρομάνδηλα με μαύρην ταινίαν γύρω – γύρω, φακέλλους και χαρτί δι’ αλληλογραφίαν επίσης με μαύρην ταινίαν. Το έθιμον τούτο αρχίζει τελευταίως να παραλείπεται, διότι πιστεύουν ότι το μαύρο χρώμα «μαυρίζει την ψυχήν του νεκρού» διηγούνται δε το εξής: Κάποια μητέρα, όταν απέθανε το παιδί της, παλληκάρι, τα έβαψε όλα στο σπίτι της μαύρα, ακόμη και τα σκαλοπάτια. Κάποιο βράδυ ωνειρεύθη ότι είχε πάει το παιδί της και στεκόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι, χωρίς να μπορή να ανεβή επάνω. Εις την πρόσκλησιν της μητέρας του απήντησε: «Μητέρα, θέλω να ανέβω επάνω και να μπω στο σπίτι, αλλά δεν μπορώ η μαύρη σκάλα και το μαύρο χρώμα του σπιτιού, με εμποδίζει». Έκτοτε, η μητέρα εκείνη, κατάλαβε ότι το μαύρο χρώμα εις όλα τα πράγματα του σπιτιού κάμει κακό εις την ψυχήν του νεκρού και τα μετέτρεψε όλα λευκά. Πιστεύουν επίσης, ότι την ψυχήν του νεκρού, βλάπτει και το πολύ κλάμα. Διηγούνται δε ότι, κάποια μητέρα, η οποία έκλαιε συνεχώς τον θάνατον του υιού της, κάποτε τον ωνειρεύθη να της λέη: «Μητέρα, πάψε πια να κλαις για μένα από τα δάκρυά σου έγινα μούσκεμα (ήτοι, ήτο βρεγμένος)».