Υπάρχουν αρκετές παραδόσεις που έχουν σχέσι με φαντάσματα, με ησκιώματα, με δαιμονικά όντα. Φυσικά τα φαντάσματα αυτά είναι δημιουργήματα, του λαού, δημιουργήματα της φαντασίας του, που δεν έχουν πραγματική υπόστασι. Κατά την αντίληψι του λαού τα όντα αυτά είναι υπερφυσικά, που τα βλέπει κανείς, αλλά δεν μπορεί να τ’ αγκίξη. Πιστεύουν ότι τα φαντάσματα είναι ψυχές νεκρών, που δεν βρίσκουν ησυχία στο τάφο είτε γιατί αδικοσκοτωθήκανε και βγαίνουν την ώρα του φόνον και ζητούν εκδίκησι, είτε φονιάδες που δεν μπορούν στο κάτω κόσμο να βρουν ανάπαψι κι αλάφρωσι. Τα φαντάσματα αυτά, κατά την αντίληψι των κατοίκων, πλανιώνται στο τόπο που έζησαν και έδρασαν και παρουσιάζονται πολλές φορές στα όνειρα των ανθρώπων και τους θυμίζουν τις υποχρεώσεις τους και τις υποσχέσεις που έχουν δώσει σ’ αυτούς. Άλλοτε πάλι παρουσιάζονται στους «αλαφοήσκιωτους» στο ξύπνιο τους. Τα φαντάσματα δεν κάνουν κακό στους ανθρώπους, αλλά τρομάζουν τους ανθρώπους με το ντύσιμό τους. Φορούν λευκό μανδύα, που διακρίνεται την νύχτα και τρέχουν πολύ γρήγορα. Συχνάζουν σε χαράδρες, σε περάσματα, σε σταυροδρόμια, σε ψηλά δένδρα, κοντά σε πηγές ή σε σπηλιές. Δεν υπάρχει χαράδρα και φαράγγι, σπηλιά ή σταυροδρόμι, που να μη έχη το φάντασμά του ή το δαίμονά του. Κάθε φάντασμα έχει τη δική του περιοχή και ωρισμένη ακτίνα δράσεως. Κατά την αντίληψί τους τα φαντάσματα έχουν σιωπηρή συμφωνία να μην ανακατεύονται στην περιοχή του άλλου.