Εδώ κοντά, στην διασταύρωσιν, ένας από το χωριό εγύρισε από την πόλιν Σάββατον βράδυ, όπου είχε πάει να πουλήση τα φρούτα του. Γυρίζοντας λοιπόν πολύ αργά και όταν έφθασε εκεί κοντά στην βρύσην, είδε κάτι Νεράϊδες να χορεύουν. Σε λίγο ξεχάστηκε αυτός και δεν ήξερε, που ευρίσκετο, και άρχισε να χορεύη και αυτός μαζί τους. Μετά από πολλές ώρες ελάλησεν ο πρώτος πετεινός. Αυτές ετινάχτηκαν. Μετά ελάλησεν ο δεύτερος πετεινός. Αυτές άρχισαν να ετοιμάζωνται και μόλις ελάλησεν ο τρίτος έγιναν άφαντες. Αυτός συνέχισε τον δρόμον του και εγύρισε κατά τα ξημερώματα στο χωριό. Εδιηγήθηκε σ’ όλους, όσα έγιναν. Τότε του είπαν οι άλλοι: βρέ! Δεν τους έπαιρνες κάτι απ’ αυτά, που είχαν αφίσει την ώραν, που εχόρευαν; Το άλλο Σάββατον πάλιν αυτός επήγε στο ίδιον μέρος και τις είδε να χορεύουν ξανά. Επιάστηκε και αυτός στο χορό. Εχόρευσαν πολλές ώρες. Όταν όμως επλησίαζε η ώρα να λαλήση ο τρίτος πετεινός, ορμά αυτός και αρπάζει μίας το μαντήλι της. Έφυγαν όλες και αυτή έμεινε και έκλαιγε. Τον παρεκάλει να την αφίση να φύγη να πάη στην σπηλιά της, διότι η μητέρα της θα σκάση από τη στενοχώρια της. Αυτός την επήγε στο χωριό, την παντρεύεται γυναίκα του και κάνει μαζί της τέσσερα παιδιά. Μια ημέρα όμως, κατά τις 12 τα μεσάνυχτα, εκεί που εκοιμάτο ο άνδρας της βαρειά, του αρπάζει το μαντήλι, απέκτησε πάλιν την δύναμίν της και έφυγε. Δεν ξαναγύρισε.