Η δια του δέρματος θεραπεία νόσων προερχομένων από εξωτικών, κακών πνευμάτων

Οσάκις τις εν τη εξοχή, διατρίβων ή επανερχόμενος εις την οικίαν του από ταξειδίου, δια τόπων ακατοικήτων, συμβή να πονέση τον πόδα ή άλλο τι μέρος του σώματος και δεν δύναται με ουδέν μέσον να θεραπευθή, αποδίδει τούτο εις την επίδρασιν εξωτικών (ή εξωτερικών καλούμενων), δηλαδή κακών πνευμάτων, δαιμόνων και κατά πλείστον Νεράϊδων. Η μόνη εν τοιαύτη περιπτώσει θεραπεία είναι η δια δέρματος προβάτου, δίνεται δε κατά τον εξής τρόπον: Σφάζουσιν εν πρόβατον και με το δέρμα αυτού νωπόν ευθύς ως το αφαιρέσωσιν από του ζώου, περιβάλλουσι το πάσχον μέλους του σώματος μέχρι είκοσι και τεσσάρων ωρών. Επειδή δε αι Νεράϊδες οργίζονται ακόμα περισσότερον όταν το θύμα της μανίας των περιβληθή το ιαματικόν δέρμα δια του οποίου αμέσως πιστεύεται ότι επέρχεται η θεραπεία και επειδή είναι επόμενον να εισέλθωσιν εις την οικίαν του ασθενούντος και να τον πνίξωσι, δια ταύτα καθ΄ όλον το εικοσιτετράωρον φρουρείται ο ασθενής. Ενισχύεται δε η φρούρησις κατά την νύκτα, ότε είναι δυνατόν και ευκολώτερον να τον πνίξωσιν εν τω ύπνω ευρισκόμενον. Δηλαδή κατά την νύκτα θέτουσι λίβανον εν θυμιατηρίω και εις την θύραν της οικίας ένα εκ των οικείων βαρέως οπλισμένον ίνα δια του καιώνου του λιβάνου αφ’ ενός και της αισθητής εις τας Νεράϊδας οσμής της πυρίτιδος του όπλου του φρουρούντος, αφ’ ετέρου, τρέψωσιν εις φυγήν ταύτας άμα τη προσεγγίσει των εις την οικίαν. Μετά δε την παρέλευσιν του εικοσιτετραώροι ήτις συμπίπτει ως εώς το πολύ από σκοπού, με όρθρον βαθών, αφαιρούσιν από του ασθενούς το δέρμα και το συμπαραλαμβάνουσι τρεις άνδρες ένοπλοι και το εκφέρουσιν εις τινα εξοχήν και εκεί το επιθέτουσιν επί τινος κεντροφόρου δένδρου, ιδία δε αγκορτσιάς. Πιστεύεται δε ότι καθ’ οδόν οι μεταφέροντες το δέρμα παρακολουθούνται από Νεράϊδες, αι οποίαι δεν τολμώσι να τοις επιτεθώσι, διότι είναι ένοπλοι. Το επιθέτουσι δε το δέρμα επί της αγκορτσιάς, διότι πιστεύεται ότι δεν δύνανται αύται να ανέλθωσιν εκεί και να το αφαιρέσωσι. Δια τούτο δε και μένουσι περί το δένδρον αυτό μέχρις ότου υποστή σήψιν και αποσύνθεσιν ή πνεύση άνεμος ισχυρός και το καταρρίψη, οπότε αφού το αρπάσωσι φεύγουσι. Το δεινότερον δε πάντων κατά τους δεισιδαίμονας αυτούς ανθρώπους είναι το ότι οι μεταβαίνοντες εκεί ή οι τυχόν παρά την αγκορτσιάν παρερχόμενοι, αμέριμνοι όντες υπόκεινται πολλάκις ως επιθέσεις από τας εκεί φυλαττούσας Νεράϊδας, διότι φοβούνται αύται μήπως οι ελθόντες εκεί που, έχωσι σκοπόν να αφαιρέσωσι το δέρμα εκ του δένδρου.