Το πηγάδι της Νεράϊδας

«Στην Κιάτρα Μπρουάστα υπάρχει πηγάδι, στη ρίζα αστραποκαμένης ιτιάς, με κατάψυχρο νερό, που αν πιεί κανείς το πίνει για τελευταία φορά, διότι πεθαίνει. Στο πηγάδι αυτό κοιμάται μια Νεράϊδα που έφαγε πολλούς νειούς και πολλές νειές και μονάχα της χήρας το γιο δεν μπόρεσε να φάει. Η Νεράϊδα, για να πετύχει το σκοπό της, ντύνεται γυναίκα, παίρνει τη φωνή και το περπάτημα γυναίκας και πάει στην εκκλησία. Προσεύχεται κατανυχτικά και ζητεί απ’ τον παππά αντίδωρο. Έπειτα καθισμένη στην πόρτα της εκκλησιάς με λυμένα τα χρυσά μαλλιά της, κλαίει και χύνει ποτάμια δάκρυα. Ο γιος της χήρας την βλέπει και αισθάνεται δυνατή συγκίνηση. Την πλησιάζει και τη ρωτάει γιατί υποφέρει. Αυτή του λέει ότι στην ιτιά είναι πηγάδι με νερό αλλά να μην πας εκεί, γιατί όταν εγώ δίψασα και θέλησα να πιω νερό, έσκυψα και έχασα το δαχτυλίδι που ήταν λαμπρό δώρο της μάννας μου. Τότε ο νειός της λέει να πλέξει τα μαλλιά της και να τον ακολουθήσει στο πηγάδι, στο οποίο θα κατέβαινε με σχοινί πολλών οργιών για να βγάλει το δαχτυλίδι της και ύστερα να την παντρευτεί. Πήγαν στο πηγάδι και ο νειός μπαίνει μέσα, ενώ η Νεράϊδα κρατούσε το σχοινί. Γελώντας του λέει: Είναι η τελευταία σου στιγμή. Κι όταν ο νειός έφτασε στον πάτο του πηγαδιού βρίσκει ένα σωρό οχιές και το δαχτυλίδι. Φωνάζει και ζητεί απ’ την Νεράϊδα να τον σύρει, αλλά με απορία ακούει να του λέει: Αρκετά έζησες και αρκετά αγαπήθηκες παιδί της χήρας. [Μπρουάστα= Κουτσοβλ. ορθή πέτρα (μεταξύ Βεντίστας – Κρανιάς)]