Εάν η γρίνια και η αδιαθεσία συνεχίζετο και παρά τα γιατροσόφια η κατάστασις αντί να εβελτιούτο εχειροτέρευε, επίστευον ότι το παιδί δεν έπασχε από νόσημα της ανθρωπίνης αυτού φύσεως, αλλ’ ότι το επήραν οι ανεράϊδες και έλεγον ότι ομοιάζει προς τα «παρμένα της Φανερωμένης, διότι πλησίον Ι. Ναού εις το όνομα της Παναγίας της Φανερωμένης, όπου τα ρείθρα ξηροποτάμου, επιστεύετο ότι έβγαιναν οι ανεράϊδες και εχόρευον, αλλοίμονον δε εις τον ιδόντα αυτά ορχουμένας τον άλλαζαν, τον έπαιρναν ή τον ελάβωναν. Δια να βεβαιωθούν δε εάν όντως ή όχι το είχαν παρμένο, το απεγύμνωναν τελείως και το έφεραν και το απέθετον επί του ψυχρού μαρμάρου της Αγίας Τραπέζης όπου το άφηναν καθ’ όλην την διάρκειαν της νυκτός. Την πρωΐαν επανήρχοντο και εάν το παιδί επέζη εισέτι, απεφαίνοντο ότι δεν το είχαν πάρει οι ανεράϊδες και ότι έπασχε νόσημα ιάσιμον οπότε το παρελάμβανον και συνέχιζον τα γιατροσόφια. Εάν το εύρισκεν νεκρόν, τότε το είχαν πάρει οι ανεράϊδες. Ευνόητον βεβαίως ότι σπανιώτατα επέζων τα βρέφη μετά τόσην σκληράν δοκιμασίαν.