Η γή με το στυλό που τημ βαστάει και τα δαιμόνια

Τη γη την βαστάει ένας στούρος (ή στρίορας) σιδηρένιος, γύρα-γύρα 'ς το στούρο είναι τα δαιμόνια που του ροκανίζου όλον το χρόνο η που τα Χριστούγεννα τον φωτιάνουν λιανόν σαν κλιτοί, τότε λεν ας πέσωμε να κοιμηθούμε λίγο τώρα τα Χστούγεννα, να ζαποστάσουμεν. Κι έτσι έρχεται πάλι 'ς τομ ποσό του (=γίνεται όπως πρώτα). Τα δαιμόνια ξυπνούν, το γλέπουν κι αρχινούν πάλι να τον ροκανίζουν. Αυτό λένεται κάθε Χρόνο. Άλλοι πάλι λεν πώς μοναχά τα Χριστούγεννα ροκανίζουν το στούρο (ή στύλο) που βαστάει τη γή. Τα δαιμονια απο το κακό τους που γεννιέτ' ο Χστός. Αυτό φαίνεται και απο το ακόλουθο, όπου λέν τα παιδιά 'ς τους δρόμους τα Χριστούγεννα και τημ Παραμονή τους. Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, Χριστός γεννάται τώρα γεννιέται και βαφτίζεται 'ς τους ουρανούς απάνω όλ'οι άγγελοι χαίρονται και τα δαιμόνια σκάζουν σκάζουν, σκάζουν και πλαντάζουν και τα σίδερα δαγκάνουν και το στούρο ροκανίζουν.>