Πρίν κάμποσα χρόνια ο παπάς της Μονόλιθος, ο Παπαγιάννης με τ’ όνομα, έρκετον μια μέρα που το Κυμμαράσι, κι άκουσε μιλιές. Εφηκρίτση κι έκουσεν: <Κάου, μια >. Πιο πέρα στο Προσκύνημα έκουσεν: <Κάου, δκυό>. Εκαταάλαβεν ο παπάς πως ήταν Κάους ‘φτός που φώναζεν, κι ως ήρτεν κοντά, τον έπιασεν που τα μαλλιά πριχού να πή: <Κάου, τρείς>. Τον εβάστα γερά που τα μαλλιά, και τότες ρωτά τον παπά ο Κάους: -Στούππος για μόλυβος; - <Μόλυβος>, είπεν ο παπάς, κι ο Κάους εκλούθκεεν σαν αρνί. Τον επήρεν ο παπάς στο σπίτιν του κι έκαψεν το πό(δ)ιν του με έναν πυρωμένον αγραχτά κι ήβγαν οι σκατοπάμπουλοι. Ο Κάους τότες σαν να ξύπνησεν που βαθύν ύπνο κι έλε(γε): - Πού ήμουν και που βρέθηκα: Τον ερώτηξεν τότες ο παπάς που ποιόν μέρος είναι, κι είπεν πως ήρτεν από τη Τήλο μέσα σε μια αυκοφοιλλία. Σαν έφυεν ο Κάους τέλεια καλάτος κι επή(γ)ε στην Τήλο, έστειλεν στον παπά ένα πιθάρι γεμάτο μέλι. Το πιθάρι βρίσκεται ακόμα στο σπίτι του Παπαγιάννη και το λέσιν ίσα με σήμερα: <Του Κάου το πιθάρι> .    (Στο έργον μας: <Της Ρόδου Παραδόσεις και τραγούδια >, αναφέρομεν αρκετά για τους Κάους. Κυμμαράσι= Μικρό λιμάνι στο χωριό Μονόλιθος, Εφηκρίτση=Ακροάστηκε, αγραχτά=Μεγάλο αγράχτι σιδερένιο, Σκατοπάμπουλοι= Αγριοκάνθαροι, αυκοφοιλλία= Ο φλοιός του αγού.)

Βρόντης, Αναστάσιος

Πρίν κάμποσα χρόνια ο παπάς της Μονόλιθος, ο Παπαγιάννης με τ’ όνομα, έρκετον μια μέρα που το Κυμμαράσι, κι άκουσε μιλιές. Εφηκρίτση κι έκουσεν: <Κάου, μια >. Πιο πέρα στο Προσκύνημα έκουσεν: <Κάου, δκυό>. Εκαταάλαβεν ο παπάς πως ήταν Κάους ‘φτός που φώναζεν, κι ως ήρτεν κοντά, τον έπιασεν που τα μαλλιά πριχού να πή: <Κάου, τρείς>. Τον εβάστα γερά που τα μαλλιά, και τότες ρωτά τον παπά ο Κάους: -Στούππος για μόλυβος; - <Μόλυβος>, είπεν ο παπάς, κι ο Κάους εκλούθκεεν σαν αρνί. Τον επήρεν ο παπάς στο σπίτιν του κι έκαψεν το πό(δ)ιν του με έναν πυρωμένον αγραχτά κι ήβγαν οι σκατοπάμπουλοι. Ο Κάους τότες σαν να ξύπνησεν που βαθύν ύπνο κι έλε(γε): - Πού ήμουν και που βρέθηκα: Τον ερώτηξεν τότες ο παπάς που ποιόν μέρος είναι, κι είπεν πως ήρτεν από τη Τήλο μέσα σε μια αυκοφοιλλία. Σαν έφυεν ο Κάους τέλεια καλάτος κι επή(γ)ε στην Τήλο, έστειλεν στον παπά ένα πιθάρι γεμάτο μέλι. Το πιθάρι βρίσκεται ακόμα στο σπίτι του Παπαγιάννη και το λέσιν ίσα με σήμερα: <Του Κάου το πιθάρι> . (Στο έργον μας: <Της Ρόδου Παραδόσεις και τραγούδια >, αναφέρομεν αρκετά για τους Κάους. Κυμμαράσι= Μικρό λιμάνι στο χωριό Μονόλιθος, Εφηκρίτση=Ακροάστηκε, αγραχτά=Μεγάλο αγράχτι σιδερένιο, Σκατοπάμπουλοι= Αγριοκάνθαροι, αυκοφοιλλία= Ο φλοιός του αγού.)

dc.contributor.author	Βρόντης, Αναστάσιος
dc.coverage.spatial	Ρόδος
dc.date.accessioned	2016-01-15T11:08:42Z
dc.date.available	2016-01-15T11:08:42Z
dc.date.issued	1939
dc.identifier.uri	http://hdl.handle.net/20.500.11853/295176
dc.language	Ελληνική - Κοινή ελληνική
dc.language.iso	gre
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
dc.rights.uri	https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
dc.title	Πρίν κάμποσα χρόνια ο παπάς της Μονόλιθος, ο Παπαγιάννης με τ’ όνομα, έρκετον μια μέρα που το Κυμμαράσι, κι άκουσε μιλιές. Εφηκρίτση κι έκουσεν: <Κάου, μια >. Πιο πέρα στο Προσκύνημα έκουσεν: <Κάου, δκυό>. Εκαταάλαβεν ο παπάς πως ήταν Κάους ‘φτός που φώναζεν, κι ως ήρτεν κοντά, τον έπιασεν που τα μαλλιά πριχού να πή: <Κάου, τρείς>. Τον εβάστα γερά που τα μαλλιά, και τότες ρωτά τον παπά ο Κάους: -Στούππος για μόλυβος; - <Μόλυβος>, είπεν ο παπάς, κι ο Κάους εκλούθκεεν σαν αρνί. Τον επήρεν ο παπάς στο σπίτιν του κι έκαψεν το πό(δ)ιν του με έναν πυρωμένον αγραχτά κι ήβγαν οι σκατοπάμπουλοι. Ο Κάους τότες σαν να ξύπνησεν που βαθύν ύπνο κι έλε(γε): - Πού ήμουν και που βρέθηκα: Τον ερώτηξεν τότες ο παπάς που ποιόν μέρος είναι, κι είπεν πως ήρτεν από τη Τήλο μέσα σε μια αυκοφοιλλία. Σαν έφυεν ο Κάους τέλεια καλάτος κι επή(γ)ε στην Τήλο, έστειλεν στον παπά ένα πιθάρι γεμάτο μέλι. Το πιθάρι βρίσκεται ακόμα στο σπίτι του Παπαγιάννη και το λέσιν ίσα με σήμερα: <Του Κάου το πιθάρι> . (Στο έργον μας: <Της Ρόδου Παραδόσεις και τραγούδια >, αναφέρομεν αρκετά για τους Κάους. Κυμμαράσι= Μικρό λιμάνι στο χωριό Μονόλιθος, Εφηκρίτση=Ακροάστηκε, αγραχτά=Μεγάλο αγράχτι σιδερένιο, Σκατοπάμπουλοι= Αγριοκάνθαροι, αυκοφοιλλία= Ο φλοιός του αγού.)
dc.type	Παραδόσεις	el
dc.description.drawernumber	Παραδόσεις ΙΣΤ΄- ΚΕ΄
dc.relation.source	Αναστ. Βρόντη, Ροδιακά Α, Αθήναι, 1939, σελ. 50 – 51, αρ. 1
dc.relation.sourceindex	Ροδιακά, Α
dc.relation.sourcetype	Βιβλίο
dc.description.bitstream	D_PAA_03912w
dc.subject.legendtitle	Οι Καλικάντζαροι: Του Κάου το πιθάρι
dc.subject.legend	Παράδοση ΚΔ
edm.dataProvider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.dataProvider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.provider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.provider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.type	TEXT
dc.coverage.geoname	8133781/Ρόδος

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αρχεία	Μέγεθος	Τύπος	Προβολή
Δεν υπάρχουν αρχεία που να σχετίζονται με αυτό το τεκμήριο.

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Παραδόσεις
Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές

Εκτός απ 'όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, η άδεια αυτού του τεκμηρίου περιγράφεται ως Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές

Οι Καλικάντζαροι: Του Κάου το πιθάρι

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Σχετικές εγγραφές