Οι Καλικάντζαροι: Του Κάου το πιθάρι

Πρίν κάμποσα χρόνια ο παπάς της Μονόλιθος, ο Παπαγιάννης με τ’ όνομα, έρκετον μια μέρα που το Κυμμαράσι, κι άκουσε μιλιές. Εφηκρίτση κι έκουσεν: <Κάου, μια >. Πιο πέρα στο Προσκύνημα έκουσεν: <Κάου, δκυό>. Εκαταάλαβεν ο παπάς πως ήταν Κάους ‘φτός που φώναζεν, κι ως ήρτεν κοντά, τον έπιασεν που τα μαλλιά πριχού να πή: <Κάου, τρείς>. Τον εβάστα γερά που τα μαλλιά, και τότες ρωτά τον παπά ο Κάους: -Στούππος για μόλυβος; - <Μόλυβος>, είπεν ο παπάς, κι ο Κάους εκλούθκεεν σαν αρνί. Τον επήρεν ο παπάς στο σπίτιν του κι έκαψεν το πό(δ)ιν του με έναν πυρωμένον αγραχτά κι ήβγαν οι σκατοπάμπουλοι. Ο Κάους τότες σαν να ξύπνησεν που βαθύν ύπνο κι έλε(γε): - Πού ήμουν και που βρέθηκα: Τον ερώτηξεν τότες ο παπάς που ποιόν μέρος είναι, κι είπεν πως ήρτεν από τη Τήλο μέσα σε μια αυκοφοιλλία. Σαν έφυεν ο Κάους τέλεια καλάτος κι επή(γ)ε στην Τήλο, έστειλεν στον παπά ένα πιθάρι γεμάτο μέλι. Το πιθάρι βρίσκεται ακόμα στο σπίτι του Παπαγιάννη και το λέσιν ίσα με σήμερα: <Του Κάου το πιθάρι> . (Στο έργον μας: <Της Ρόδου Παραδόσεις και τραγούδια >, αναφέρομεν αρκετά για τους Κάους. Κυμμαράσι= Μικρό λιμάνι στο χωριό Μονόλιθος, Εφηκρίτση=Ακροάστηκε, αγραχτά=Μεγάλο αγράχτι σιδερένιο, Σκατοπάμπουλοι= Αγριοκάνθαροι, αυκοφοιλλία= Ο φλοιός του αγού.)