Μιαν κοπανιά γιάγερνε νύχτα στο χωριό ντου ένας. Στη λαγγάδα θωρεί ένα ριφάκι χάμαι κι εκοιτούντονε μες στη μέση του δρόμου. Μωρέ το κακορίζικο κενονέ το ριφάκι! Σάικα κανείς βουσκός πέρασε κι εξενέρισε το κακορίζικο κι επόμεινε πίσω απου τα οζά. Να το πάρω θέλω ‘γω κάν το γυρέψη ταχυτέρον κανείς του το δίδω. Πεζέφνει και παίρνει το στα γόνατά ντ’απάνω κι ήρχεξε και το κανάκιζε : ‘’Έ το ριφάκι μου ! Έ το ριφάκι μου ! κι επήγανεν απάνω. Όσον επήγανε τόσον ήρχιζε να βαραίνη το ρίφι στην ποδιά ντου. Εγίνηκε βαρύ σαν το μολύβι κι ο γάιδαρος δεν εμπόριενε να προπατή. Παίζει του μια και πετά το πέρα : Ή! Κι ίντα νάναι!. Αυτό σφίγγει κάτω κι εφώναζε : Έ το ριφάκι μου ! έ! Το ριφακάκι μου ! Αυτός να τα’ακούση εσκωθήκαν τα μαλλιά της κεφαλής του. Παίζει του γαιδάρου ντου και ποκωλώνει μάνι, μάνι. (ποκωλώνει= φεύγει από το μέρος εκείνο και κρύβεται σε καμπή των δρόμων, μάνι μάνι=γρήγορα γρήγορα)