Και οι ποιμένες έχουσι τον κακόν δαίμονα, όστις καλείται σμερδάκι- Ζερδάκια, τα οποία εν τη άλλη πελοποννήσω καλούνται χαμοδράκιαι και σμιγδράκια. Τα σμερδάκια είναι δαίμονος ομοιάζοντες πρη γαλών ή νυφίτσαν και εκμυζώντας το αίμα των ποιμένων εν καιρώ νυκτός εξ σμερδάκια μεταμορφούνται τα’αβάπτιστα παιδιά. Προς ούτο βολών της δαιμονικής ταύτης προσβολής οι ποιμένες αναχωρούσαν εκ του τόπου εκείνου ενεμφη μετά μεγάλη ησυχίας έμφανίζοντας ‘ς της κεύδωνας να ηχώσιν, όπως μη πιθανθή ο δράκων την αναχώρησην πρέπει δε να διέρχονται δια του ρυάκος έχει μαύρον, όθεν τα σμερδάκια δεν διέρχονται ευκόλως. Την νύκτα τα σμερδάκια παρουσιάζονται και πάλιν και μη εθρίσκονται το ποίμνιον πορεθόντα εις άλλον ποιμένα και τον ερωτώσι, που υπήγες τα πρόβατα του δείνος. Ο μη ποιμήν αν μεν εννοήση ότι η φωνή προέρχεται από Σμερδάκια, αποφεύγει να είπη την αλήθειαν. Εάν όμως δεν εννοήση κ είπη την αλήθειαν τα σμερδάκια οικτείρουσιν εαυτά ‘ς αμέσως φροντίζουσι να εύρωσι το αναχωρήσαν ποίμνιον. Πιστεύεται ότι τα σμερδάκια πνίγουσι τα παιδιά, τα οποία αλλαχοί πνίγουσιν αι λάμιαι. (Αθανασιάδης εν εφημρ Φιλομ. 1858 σελ. 439. Η λέξη σμερδένοι έχει φαίνεται σχέσην προς την σμερδή ή σμαρδή, ήτις σημαίνει τον κακοποιού άνθρωπον ή ζώου.,)( Εν Αραχώβη τα αβάπτιστα νύκτα μεταβάλλονται ή βρυκόλακας (Schnidt αυτπ. Σελ. 162)