Η Γοργόνα ήτον αντρωμένη (αντρειωμενη), (δ)εν είσεν ιταιρόν της (ταίρι της) τα καράβζια στα παννιά και κείνη τα σταματούσε με το άπλωμα των σ’σεριών της (χεριών) κι αρσινούσε (άρχιζε) το τρα(γ)ούιν που λώλλαινε. Κι ο καπετάνος ορμούσε να την ψάσει που τα μαλλιά, που τον ανέπλεκα και ξαπλωτά στηθ θάλλασα, κι ήπνί(γ)ετο. Η Γοργόνα ήτον που τημ μέσην και κάτω ψάρι κι όσοι περνούσαν ανάμεσα Τέλεντος και Καστελλιού, για να ξεγλυτώσουν, η (δ)ένναν τον καπετάνο στο κατάρτι κι ηστουππαλιάζαν κείνοι τα αφσιά (αυτιά) τους ο καπετάνος που ήκουεν τα τρα(γ)ούιν της Γοργόνας, που τηλ λαχτάρα του μελιτωμού της ησπαρτάρει κι’ ηνεκούφα κ’ι’ ηχτύπα, ώσπου περνούσαν το μπογάζι. –Τη Γοργόνα λένε, πως την σκότωσεν ο άι-Κωσταντίνος, που ‘ναι στο Κάστρο της Τέλεντος. Την τελευταία παραλλαγή την άκουσα στον Εμποριό (τοποθεσία στην άκρα-δυτική προέκταση της Καλύμνου), απόμερο λιμάνι, με λίγα σπίτια βοσκών και ρεσπέρηδων (σκαφτιάδων-σπορέων), από τη Σεβαστή Πετζιαλίνα και τον άντρα της, Αντώνη, ίσαμε ογδόντα χρόνων-το 1903-που ανέκαθεν κατοικούσαν στο Εμπόριο, που βλέπει άντικρυ, ανατολικά, το Καστέλλι και μεσημβρινά την Τέλεντο. Ποτέ δεν πάτησαν σε Σκολειό. Την άκουσαν ως μου είπαν, από το στόμα του πάπου τους.