Μνιά βολά ο Γενναρομανώλης είχε ‘κειά κάτω ‘ς το Καστέλλι τα ο-ζά ντου και τα βούια ντου. Και μνιά νάργατινή επήγαινε τω παιδιών του ψωμί και κριάς και το κριάς ήτον-ε κλεψίμνιο. Κ’ήτον-ε μεθυσμένος, κι’οτέν εβγήκαν-ε τα βούια, εκούμπισε ‘ς ένα γκόκκινο βούι. Και του ‘λέγαν τα παιδιά ντου. –Μη , τατά, γιατί δα’ξεσύρη το βούι και δα γκρεμιστής. Σε λίγη ώρα το βούι εξέσυρε, κ’εγκρεμίστηκεν-ε, και του ‘φωνιάζαν τα κοπέλια ντου. –Πιάνε, τατά, τα’ασφεντιλιές! Κ’εκείνος τος ήλεγε : -Πιάνω τσύ, παιδιά μου, ‘μά ‘ξεπατώνουνται και πάω κάτω. Κ’ εκεινιά την αργατινή επήγαν οι jαθρώποι με τα φενέρια κ’ εθωρούσαν-ε τα αίματα ‘ς τα χαράκια ‘πάνω. Ύστερα πάλι ‘μισέψανε κ’ήρθαν-ε ‘ς το χωριό. Και τη νταχινή πάλι πήγαν-ε, κ’ένας καλός κολυμπητής, και τον-έ λέγανε Δράκο, και του δώκανε απετουιές και τον-έ δέσανε ‘πού τη μέση, και μνιά του δώκανε να την-έ βαστά, οντέ δα ‘π’αη ‘κειά να τον-ε δέση, πού τη βράκα να τον-έ σέρνη. Μα τον είχαν-ε ‘ς τη μέση τσή Θάλασσας, οι Νεράjδες παεμένο. Και ως ήφταξε ‘κειά ‘ποπέρα τον είδεν ε και του ‘ριξε την απετονιά ‘ς τη βάρκα κι’απόκειας εκολύμπα και τον ήσυρνε. Πότε και λίγο ‘ξάνοιγε οπίσω ντου, κι’ άλλο λίγο να σκάση απού το φόβο ντου.