Για δύο στοιχιά

Η Λάστα είναι ‘ς τη ρίζα του βουνού του αγιολιά άντι κρύτης ‘ς την ανατολή ‘ςτα πόδια της Πατερίτσας είναι η Γρανίτσα, μια ‘μισυ ώρα απάνω κάτω μακρυά. Η Λάστα λοιπόν είχε το στοιχειό της, καθώς και η Γρανίτσα το δικό της, καθώς είχανε ούλα τα χωριά στοιχειό. Το στοιχειό της Λάστας είχε πάντοτε συνήθειο να παλεύη με της Γρανίτσας, για τι ήσανε αγνάντιο, και όγοιο στοιχειό ενικιώτανε οι χωριανοί του επεθαίνανε το στοιχειό της Λάστας ενίκαγε ουλοένα το στοιχειό της Γρανίτσας, οι Γρανιτσιώταις επεθαίνανε. Τότε το στοιχειό της Γρανίτσας συνενοήθη με τους Γρανιτσιώταις και τους είπε <να σκοτώστε μουσκάρια και να βγάλτε το ξύγκι να φτιάστε καβούλαις, καθώς φτιάνετε το χιόνι όταν βαρηώστε, (και τους είπε και τη θέσι που θα πιαστούνε, και η θέσις που θα πιαστούνε, έναι της Κερνίτσας τα’αλώνι κοντά και νοτιοδυτικά του Μοναστηριού) και εκεί θα γενούμε βόιδια με φωτιαίς, του Λαστιώτωνε θα ‘ναι κόκκινη και η δικήμου κίτρινη, και με της καβούλαις να βαρήτε την κόκκινη φωτιά, και το ξύγκι θα λυώνη και θα καίη το στοιχειό, αλλά να ήστε κρυμμένοι και να μην σας γλέπη> έτσι κ’ εγείνηκε. Αλλά το στοιχειό της Λάστας το μισοκατάλαβε, το πείκασε τέλος και το ‘λεγε <θα ‘χης ανθρώπους να με βαρούνε με ξύγκι>. Αλλά εκείνο το ‘λεγε <τήρα δεν έχω> ετήραγε αλλά δε μπόρηγε να τους ιδή, για τι ήσανε κρυμμένοι ‘ς τα τουφωτα πουρνάρια, κ’ έτσι το ‘καμε καλα κ’ επεθαίνανε οι Λασταίοι (βλ. περί Λάστης 13 σημ. Τοιαύτα επίστευον περί Στοιχειών οι Λασταίοι βλ. τραγ. Ε. 22,23, 03, Π. 10, στ.2-3, τ. 6,14 στ.5-6 Μυρολόγ. Α. 7. Στιχ. 3-4, Π. 5. 5-6)