Φείδια μεγάλα,στοιχειωμένα όπως τα θέλει ο αγαπητός μας, [Γ.Δ.Α] όχι μόνον το ρέμα του Μπόγδαμου, αλλά όλες η ρεματιές της Λακεδαιμονος βγάζουν. Ο τόπος μας, βουνά και κάμποι, δεν έχει έλλειψι από φείδια μεγάλα και μικρά. Κυπαρίσσια, η βουνοπλαγιές μας και η ρεματιές ή Μυστριώτικες είναι γεμάτες. Το λέει άλλωστε, και το μοιρολόγι : Θέλω να πάω στο Μυστρά Να βγώ στο Παξιμάδι Να πελεκίσω μάρμαρα Να κόψω κυπαρίσσια. Το μεγάλο κυπαρίσσι, το ονομαστό, για το οποίον ασχολήθηκαν ποιητές και ιστορικοί και βοτανικοί μεγάλοι, όπως ο Εγγλέζος Σίπτθορπ ήτανε πράγματι στα Πικουλιάνικα κοντά και στην όχτη του Μπόγδαμου. Του Μπόγδαμου που είχε το κυπαρίσσι, αλλά νερό δεν είχε, παρά λιγοστό και το χειμώνα ακόμα. Πόσο χρονών ήτανε το κυπαρίσσι κανείς δεν το ξέρει. Το είπανε χιλίων, το είπανε και δύο χιλιάδων, οι βοτανικοί που μετρούν τα χρόνια ενός δέντρου από τις γραμμές του κορμιού του. Ήτανε κουφαλωμένο, αλλά όχι γιατί η νοικοκυρά από τα Πικουλιάνικα έκαιγε κοντά του το χαρανί τις μπουγάδας. Αν έβαξε κοντά στο δέντρο το χαρανί , τότε αυτό θα το είχε κάψει το κυπαρίσσι, που πίανει σα δαδί φωτιά. Το κυπαρίσσι το εκουφάλωσε ο χρόνος και η κουφάλα του , στη οποία μέσα εχώθηκε το κουνάβι έγινε αφορμή να καή το κυπαρίσσι από τον Μπουγάδη και όχι από τον Μαυράκη που ήθελε να το καπνίση με ξεροκλαδα αναμμένα για να βγή. Το κυπαρίσσι έπιασε φωτιά σα δαδί και όλος ο κόσμος που το ήξερε από περιγραφές Ελλήνων και ξένων ελυπήθηκε. Το κυπαρίσσι πολυτραγουδισμένο από τους Μυστριώτες, που στην κατηφοριά του ροβολούσαν η ώμορφες κατεβαίνοντας από το βουνό, υμνήθηκε από τον ποιητή Πολέμη, που το ποιήμα του το έγραψε απάνω στην παράδοσι του πασσά. Είναι αλήθεια ότι στον τόπο που ήτανε αυτός ο γίγαντας εφύτρωσαν τώρα πολλά κυπαρίσσια, αλλά το μέρος λέγεται ‘’στο κυπαρίσσι’’ και όχι ‘’στα κυπαρίσσια’’. Παθαίνουν βλέπετε, και τα μικρά αυτά κυπαρίσσια το πάθημα των απογόνων μεγάλων προγόνων, που χάνονται μπροστά στο μεγαλείο της φήμης των πατεράδων των έστω και αν είναι συνειθισμένοι καλοί άνθρωποι.