Ο Αράπης

Μια φορά ένας φτωχός γέρος πήγε να μάση ξύλα και τον έπιασε η βροχή και μπήκε σε μια σπηλιά. Εκεί βλέπει και τι να ιδή! Έναν αράπη! –Γειά σου, παιδί μου- Καλώς το γέρο- Πώς τα περνάς γέρο του λέει ο Αράπης- Πώς να τα περάσω, παιδάκι μου, φτώχια ο κακομοίρης. –Έλα δώ, του λέει ο Αράπης και τον μπάζει σε μια άλλη τρούπα, που είτανε γιομάτη φλουργιά. Πάρε, του λέει, όσα θέλεις. Τότε λοιπόν πήρε, πήρε ο γέρος όσα μπόρεγε. Τότε του είπε ο Αράπης :- γέρο, πώς σου φαίνομαι ; -πω-πω-πω, λέει ο γέρος, πώς να μου φανής,ένας αγριάνθρωπος! Σκιάζομαι που σε κοιτάω. Κάτι μούτρα!μαννούλα μου! – έ καλά, του λέεει ο Αράπης, να τούτο το τσικούρι και βάρε με. Ο γέρος πήρε το τσικούρι και του βούηξε μία στο κεφάλι με ‘όλην του την δύναμιν, για να τον σκοτώση, να πάρη τα φλωργιά και τόσκασε. Έπειτα από δύο-τρείς ημέρες γύρισε να ιδή τι απόγινε ο Αράπης και τον είδε ζωντανόν. –Γειά σου, παιδί μου, - καλώς τον γέρο. Είπανε και πάλι τα ίδια και τον άφηκε να πάρη φλωριά. Όταν έφευγε ο γέρος, ο Αράπης του μίλησε και έσκουψε και του λέει : για κύττα, φαίνεται η Ισικουργιά ; Μπα του λέει, μπίτι- Για κύττα, κύττα καλά, του λέει πάλιν. -Μωρέ, δε φαίνεται, του λέει. Τότε σηκώθηκε ο Αράπης και του λέει : Βλέπεις, η Ισικουργιά πέρασε, οι λόγοι όμως που μούπες προχθές δεν περάσανε και τον βούτηξε και τον έφαγε.