Οι Αράπηδες κάνουν καλό στο σπίτι που φυλάνε. Άμα χαλάση κανείς το σπίτι, χάνεται και ο Αράπης και του βγαίνει σε κακό. Και στο δικό μας το σπίτι ήτονε ένας Αράπης. Κάποια φορά είμαστε βγαλμένοι στη σταφίδα και είχαμε το σπίτι μας μέσα σφαλιχτό και κλειδωμένο. Μια μέρα μπήκε ο πατέρας μας στη Κορώνη να πάρη κάτι και πέρασε κι’ από το σπίτι. Ανεβαίνει επάνω στη σάλλα, και τι να ιδή ;έναν Αράπη μαύρον, πισσάμι να είναι καθισμένος στη μέση της σάλλας και να τραβάη το τσιμπούκι του, ‘’Πώς ήρθες ;’’τόνε ρωτάει ο πατέρας μου. ‘’Με το νού μου!’’ του λέει εκείνος. Ακούς απάντηση που τούδωκε! Άλλη μια φορά γύρευε η μάννα μου σπίρτα ν’ ανάψη τη φωτιά και πήγε η μικρή μου αδερφή να της φέρη το κουτί από την κάμερη που είχαμε τα εικονίσματα. Καθώς μπαίνει μέσα, τηράει και πίσω από την πόρτα στεκότανε ο Αράπης και της έκανε νόημα να μη μιλήση. Μαλινάρησε το κορίτσι και είδαμε και πάθαμε να το συνεφέρουμε. Τότες αποφάσισε ο πατέρας μου να χαλάση το σπίτι και τον άλλο χρόνο το γκρέμισε. Δε ματαφάνηκε πια ο Αράπης, μα δεν τηράς τα χαίρια μας ;