Εμφάνιση απλής εγγραφής

Οι Σκυνοκέφαλοι

Μια περιέργος Λαική παράδοσις. Εις απόστασιν ώρας περίπου από της ιδιαιτέρας μου πατρίδος Σελλασίας (τέως Βρουλιά), και προς το δυτικόν μέρος της περιφερείας αυτής επί λόφου,υψουμένου αμέσως προ της συμβολής δύο ρευμάτων, τα οποία εφεξής σχηματίζουν το είς τον Ευρώταν εκβάλλον ρεύμα της Λαγκάδας, υπάρχουν ερείπια μεσαιωνικού φρουρίου, ονομαζόμενα υπό των εντοπίων Παληοπαναγιά. Περί του φρουρίου αυτού, δια το οποίον καθ’όσον γνωρίζω, δεν έχουσιν ασχοληθή οι ειδικοί, διότι πιθανώς δεν σχετίζεται προς σημαντικόν πρόσωπον ή γεγονός των εις την Λακεδαίμονα παράδοσις, η οποία με το περίεργον περιεχόμενόν της, δίδει οπωσδήποτε πληροφορίας περί του φρουρίου τούτου. Κατά την παράδοσιν δηλαδή αυτήν, το εν λόγω φρούριον, κατώκουν οι Σκυνοκέφαλοι, οι οποίοι, ως λαός πολεμικός και ξένος προς τον τόπον, ευρίσκοντο εις συνεχή πόλεμον προς τους εντοπίους, κατοικούντας τότε εν τη αρχαία Σελλασία, ήτοι προς βορειοανατολάς της σημερινής κωμοπόλεως και εις το προς τον ποταμόν Οινούντα άκρον των εκεί αμπελώνων αυτής, των παρά την αμαξιτήν οδόν της Σπάρτης-Τριπόλεως. Προς κατάπαυσιν του εκατέρωθεν εξαντλητικού αυτού πολέμου, απεφασίσθη και ετελέσθη γάμος της θυγατρός του αρχηγού των Σελλασίων μετά του υιού του αρχηγού των Σκυνοκεφάλων. Αλλ’ο γάμος αυτός ταχέως απεκάλυψεν εις την νεόνυμφον πρώτον και ακολούθως δι’αυτής, καταφυγούσης προς τον πατέρα της, προς τούτον και προς τους άλλους Σελλασιείς, ότι οι Σκυνοκέφαλοι ήσαν …. Ανθρωποφάγοι. Η αποκάλυψις δε αυτή, προκαλέσασα την φρίκην και την αγανάκτησιν των Σελλασιέων, εκίνησεν αυτούς εις αποφασιστικήν εκστρατείαν κατά των Εκυνοκεφάλων, η οποία έσχεν ως αποτέλεσμα την κατανίκησιν και πλήρη εξόντωσιν αυτών και την καταστροδή του φρουρίου επι του οποίου, προς εξαγνισμόν του τόπου, και ανηγέρθη Ναός, εξ ού και η σημερινή ονομασία η περί του εν λόγω φρουρίου λαική παράδοσις, η οποία, νομίζω, ικανοποιητικάς πληροφορίας περί τούτου παρέχει διότι προφανώς οι Σκυνοφαλοι ή Σκυλοκέφαλοι, όπερ παρεμφερές προς το κοινώς επικράτησαν Σκυλοφράγκοι, και συνεπώς η παράδοσις αύτη διαπιστοί, ότι το φρούριον, εις το οποίον αναφέρεται, είναι Φραγκικόν, Φράγκοι δε οι κάτοικοι αυτού, και προσέτι εξαίρει το μίσος των εντοπίων κατά των ξένων τούτων επιδρομέων, χαρακτηρίζουσα αυτούς ανθρωποφάγους, ήτοι αποδίδουσα εις τούτους την βδελυροτέραν ιδιότητα κατά τας αντιλήψεις και είς τα παραμύθια του, διότι εις ταύτα, η ανθρωποφαγική ιδιότης αποδίδεται μόνον εις τα φανταστικά όντα, τους Δράκοντας ή Δράκους, σπανιώτατα δε εις ανθρώπους προς έξαρσιν της εσχάτης ελεεινότητός των.

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

• Παραδόσεις
  Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής