Ο κούκος κι'ο τρυποφράχτης

Ο κούκκος είχε αδερφή που τη έλεαν Κύρκω. Αυτός φύλαε τα πράμματα, ήταν τζομπάνος, κι’ η Κύρκω κάουνταν στη στάνη κι’έρρινε κουλούρα. Μια μέρα ο κούκος έχασε μια γίδια κ’έσετιλε την Κύρκω να τη βρή. Χάλεψε ξεχάλεψε η Κύρκω δεν την ηύρε και γύρισε στο γρένη. Ο κούκκος την ξαναστέλλει να χαλέψη και πάλε γιατί άκσε τη φωνή της στο λόγγο-μα-κακακακάνη, μακακακακάνη. Η Κύρκω ξαναπάει και δε βρίσκει τίποτε, άντε φωνή ακούει. Και μότι έρχεται στη στάνη ακούεται πάλε η φωνή μακακακάει,μακακακάει και πάλε πάει και πάλε γυρίζει άδεια. Πιγκώθηκε ο κούκκος, την έδειρε και την κυνήησε από τη στάνη. Η Κύρκω πάει στις ερημιές. Παρακάλεσε το θεό να την κάμη ένα μικρό πουλί, να κρύβεται από τον αδερφό της και την έκαμε. Γίνκε τρυποφράχτης. Ο κούκκος μια κίσσα πόκανε μακακακάνε. Οι κίσσες έχουν πολλές γλώσσες. Μετάνιωσε για το κακό πόκαμε και παρακάλεσε το θεό κι’αυτός να τον κάμη ένα πουλί να γκιζεράνη τα’ερημιές. Έτσι ο κούκκος κολλάει στα ψηλά κλαριά και χουγιάζει κούκού! (Κύρκω και κάπου μαβλάει και τα γίδια μακακακούνε κι’η Κύρκω, ο τρυποφράχτης τα’απολογιέται από τσι φράχτες, τα’απολογιέται από τσι φράχτες κούκου κ.κ.κ.