Η σφήκα, η μέλισσα, ο αυφαντάκος, η χελώνα κι ο σκατζόχοιρος ήταν όλα αδέρφια αυτά. Αρρώστησε η μάννα τους κάποτε. Πρώτα πρώτα φώναξε την σφήκα, τη δυχατέρα της να πάη να την ιδή. Αυτή απάντησε με τον άνθρωπο που έστειλε η μάννα της –Θέλω να πάω να μαζέψω τροφή για τα παιδιά μου δε μου μένει καιρός. Η μάννα της απάντησε. Μέλι να μαζεύη και φαρμάκι να γένεται. Φώναξε και το σκαντζόχοιρο και ο σκαντζόχοιρος απάντησε πως δεν ευκαιρεί, φράζει τ’αμπέλι του. Και τότε η μάννα του του δωσε κατάρα : όσα αγκάθια έχουνε τα κλαδιά που φράζει τ’αμπέλι, τόσα να φυτρώνουν στο κορμί του. Φώναξε και τον αυφαντάκο και παράγγειλε πως δεν ευκαιρεί, θέλει να τελειώση το πανί. Τον καταράστηκε κι αυτόν. –Να υφαίνη τα’ατελείωτα πανιά του. Φώναξε και τη χελώνα κι αυτή της απάντησε πως πλαίνει. Τότε την καταράστηκε κι αυτή, η σκάφη ναναι στην πλάτη της κι’ η πλύστρα στην κοιλιά της να τα σέρνει πάντα μαζί της. Φώναξε και τη μέλισσα κι αυτή απάντησε –Μια στιγμή να ζυμώσω για τα παιδιά μου κι έφτασα. Κι η μέλισσα σε λίγο πήε με τα ζυμάρια στα χέρια της κι είδε τη μάννα της που κόντευε να πεθάνη. Τότε την ευχήθηκε αυτή και της έδωσε. Το ζυμάρι να είναι μηρί και το νερό να γένη μέλι.