Μελίσσα και σφήκα

Η μέλισσα και η σφήκα ήσαν αδερφάδες ‘γκαρδιακαίς και όμοιαις’ς τα πάντα. Όταν αρρώστησε κάποτ’ η μάννα τους βαριά, της επροσκάλεσε να πάνε και τίποτα στυλοτικό. Η δόλια μελίσσα έτρεξε ντούρμα με προθυμία κ’ επήγε και την επεριποήθη με το παραπάνω και την ευχαρίστησε. Η δε σφήκα ηύρε χίλιαις πρόφασαις και αιτίαις, τάχα πως δεν εμπόρειγε κ’ κείνη, δεν άδειαζε κι’ άλλα χίλια δύο ψέμματα, και ούτε επήγε διόλου ούτε για τα μάτια το κόσμου ‘που λένε, να ιδή την κατακαυμένη μάννα, όπ’εδερνότανε με το Χάρο. Κράζει πάλαι τη μέλισσα η μάννα της, ‘σαν εκόντευε να πεθάνη και την ευχήθηκε με ούλη της την καρδιά. Να ‘ναι γλυκιασμένη ‘ς ούλη της τη ζωή και γι’αυτό η μελίσσα μαζώνει και φτιάνει το μέλι, και θρέφεται με τούτο. Τη δε σφήκα την εκαταράθηκε ξεσκούφωτη, να’ναι πάντοτε πικραμένη πεινασμένη κι’αγλύκιαστη, και χαίρι και προκοπή να μην ιδή ποτέ της. Και για τούτο η σφήκες ούτε μέλι κάνουν ‘σαν της μέλισσαις, ούτε στασιό πουθενά έχουν. Η ευχή των γονέων θεμελιώνει, Και η κατάρα ξερριζώνει. (ντούρμα=Τάχιστα.λέξ. αλβανική)