“Στο Μουρστιάνο μια φορά ένας νοικοκύρης μέραζε με το σέμπρο του 'ς τι χωράφι το στάρι της χρονιάς. Ο Καιμένος ο νοικοκύρης ήτανε στραβός κι ο σέμπρος ηύρε καιρό να τον γελάση. Γιόμιζε μια καρδάρα στάρι, το κόβε με την κόφτρα και τ' άδειαζε 'ς το δικό του το σωρό. Ύστερα γύριζε την καρδάρα ανάποδα, σώριαζε όσο στάρι έπιανε, κάνα δάκτυλο, έδινε την κόφτρα του στραβού, για να κόψη ο ιδιος το δικό του και τόλεγε : “να! Μνια γώ και μνιά συ Κύττα να μην λές πωςσε γελάω”. Ο καιμένος ο στραβός έκοβε την καρδάρα του και τόλεγε “δε βλέπω γώ, βλέπ' ο Θεός”. Ο σωρός λοιπόν του σέμπρου πήγ' ως απάνου και του κακομοίρη του στραβού δεν ανέμειναν ούτε δυό κάδοι 'ς την μερια του. Μα ο θεός είδε την αδικία κ' έκαμε στάρι του καλού του σέμπρου χώμα. Κι ακόμα φαίνεται μέσ' ΄ς χωράφι ένας όχτος, και μέσα ΄ς το χώμα μπηγμένο το φκυάρι. [Σημ. Μουρστιάνου : χωριόν του δήμου Ωλενείας (Μεσολογγίου). Παραπλήσιαν παράδοσιν περί απολοθώσεως δύο σωρών σίτου ενός μεγάλου και ετέρου μικρού παρά τα Μέγαρα. βλ. Εν παραδόσ. αρ. 297. - Η δε προκειμένη φέρεται πολλαχού της Ελλάδος, και άνευ του επεισοδείου της απολιθώσεως ως μύθος εξ ου προήλθεν η παροιμία : “Βλέπεις στραβέ; - Βλέπει ο Θεός” (εν επτανησιακή παραλλαγή : “Βλέπεις Σεμπρέ;”) Όμοιαι προς την παροιμίαν ταύτην αρχαίαι γνώμαι και παροιμίαι άλλων εθνών αναγράφονται εις το ανέκδοτον μέρος της συλλογής μου των παροιμιών (λ. Θεός αρ. 60,66,215). Η αυτή παράδοσις της απολιθώσεως του σίτου προς τιμωρίαν του εξαπαντήσαντος τον τυφλόν και παρ' Ιταλοίς (βλ. Archivio per le trad. τ. 17, σελ. 227, 8) Η δ' εξαπάτησις του τυφλού δια τηα αναστροφής του μέτρου και εις παραδόσεις γερμανικάς, όιπου όμως διάφορος αναφέρεται η τιμωρία. (E. Meyer Deutsche Sagen aus Schwaben, Stuttg, 1852, Ι, 33. Πρβλ. Simrock Deutsche Mythologie 4 εκδ. 105, σελ. 241). - Η παράδοσις αυτή καθώς και αι επόμεναι είναι καταγεγραμμέναι εις κοινήν δημώδη γλώσσαν και ούχι εις ανατολικόν ιδίωμα.].

Ρουσιάς, Γ.

“Στο Μουρστιάνο μια φορά ένας νοικοκύρης μέραζε με το σέμπρο του 'ς τι χωράφι το στάρι της χρονιάς. Ο Καιμένος ο νοικοκύρης ήτανε στραβός κι ο σέμπρος ηύρε καιρό να τον γελάση. Γιόμιζε μια καρδάρα στάρι, το κόβε με την κόφτρα και τ' άδειαζε 'ς το δικό του το σωρό. Ύστερα γύριζε την καρδάρα ανάποδα, σώριαζε όσο στάρι έπιανε, κάνα δάκτυλο, έδινε την κόφτρα του στραβού, για να κόψη ο ιδιος το δικό του και τόλεγε : “να! Μνια γώ και μνιά συ Κύττα να μην λές πωςσε γελάω”. Ο καιμένος ο στραβός έκοβε την καρδάρα του και τόλεγε “δε βλέπω γώ, βλέπ' ο Θεός”. Ο σωρός λοιπόν του σέμπρου πήγ' ως απάνου και του κακομοίρη του στραβού δεν ανέμειναν ούτε δυό κάδοι 'ς την μερια του. Μα ο θεός είδε την αδικία κ' έκαμε στάρι του καλού του σέμπρου χώμα. Κι ακόμα φαίνεται μέσ' ΄ς χωράφι ένας όχτος, και μέσα ΄ς το χώμα μπηγμένο το φκυάρι. [Σημ. Μουρστιάνου : χωριόν του δήμου Ωλενείας (Μεσολογγίου). Παραπλήσιαν παράδοσιν περί απολοθώσεως δύο σωρών σίτου ενός μεγάλου και ετέρου μικρού παρά τα Μέγαρα. βλ. Εν παραδόσ. αρ. 297. - Η δε προκειμένη φέρεται πολλαχού της Ελλάδος, και άνευ του επεισοδείου της απολιθώσεως ως μύθος εξ ου προήλθεν η παροιμία : “Βλέπεις στραβέ; - Βλέπει ο Θεός” (εν επτανησιακή παραλλαγή : “Βλέπεις Σεμπρέ;”) Όμοιαι προς την παροιμίαν ταύτην αρχαίαι γνώμαι και παροιμίαι άλλων εθνών αναγράφονται εις το ανέκδοτον μέρος της συλλογής μου των παροιμιών (λ. Θεός αρ. 60,66,215). Η αυτή παράδοσις της απολιθώσεως του σίτου προς τιμωρίαν του εξαπαντήσαντος τον τυφλόν και παρ' Ιταλοίς (βλ. Archivio per le trad. τ. 17, σελ. 227, 8) Η δ' εξαπάτησις του τυφλού δια τηα αναστροφής του μέτρου και εις παραδόσεις γερμανικάς, όιπου όμως διάφορος αναφέρεται η τιμωρία. (E. Meyer Deutsche Sagen aus Schwaben, Stuttg, 1852, Ι, 33. Πρβλ. Simrock Deutsche Mythologie 4 εκδ. 105, σελ. 241). - Η παράδοσις αυτή καθώς και αι επόμεναι είναι καταγεγραμμέναι εις κοινήν δημώδη γλώσσαν και ούχι εις ανατολικόν ιδίωμα.].

dc.contributor.author	Ρουσιάς, Γ.
dc.coverage.spatial	Αιτωλία
dc.date.accessioned	2016-01-15T11:07:39Z
dc.date.available	2016-01-15T11:07:39Z
dc.date.issued	1914
dc.identifier.uri	http://hdl.handle.net/20.500.11853/293748
dc.language	Ελληνική - Κοινή ελληνική
dc.language.iso	gre
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
dc.rights.uri	https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
dc.title	“Στο Μουρστιάνο μια φορά ένας νοικοκύρης μέραζε με το σέμπρο του 'ς τι χωράφι το στάρι της χρονιάς. Ο Καιμένος ο νοικοκύρης ήτανε στραβός κι ο σέμπρος ηύρε καιρό να τον γελάση. Γιόμιζε μια καρδάρα στάρι, το κόβε με την κόφτρα και τ' άδειαζε 'ς το δικό του το σωρό. Ύστερα γύριζε την καρδάρα ανάποδα, σώριαζε όσο στάρι έπιανε, κάνα δάκτυλο, έδινε την κόφτρα του στραβού, για να κόψη ο ιδιος το δικό του και τόλεγε : “να! Μνια γώ και μνιά συ Κύττα να μην λές πωςσε γελάω”. Ο καιμένος ο στραβός έκοβε την καρδάρα του και τόλεγε “δε βλέπω γώ, βλέπ' ο Θεός”. Ο σωρός λοιπόν του σέμπρου πήγ' ως απάνου και του κακομοίρη του στραβού δεν ανέμειναν ούτε δυό κάδοι 'ς την μερια του. Μα ο θεός είδε την αδικία κ' έκαμε στάρι του καλού του σέμπρου χώμα. Κι ακόμα φαίνεται μέσ' ΄ς χωράφι ένας όχτος, και μέσα ΄ς το χώμα μπηγμένο το φκυάρι. [Σημ. Μουρστιάνου : χωριόν του δήμου Ωλενείας (Μεσολογγίου). Παραπλήσιαν παράδοσιν περί απολοθώσεως δύο σωρών σίτου ενός μεγάλου και ετέρου μικρού παρά τα Μέγαρα. βλ. Εν παραδόσ. αρ. 297. - Η δε προκειμένη φέρεται πολλαχού της Ελλάδος, και άνευ του επεισοδείου της απολιθώσεως ως μύθος εξ ου προήλθεν η παροιμία : “Βλέπεις στραβέ; - Βλέπει ο Θεός” (εν επτανησιακή παραλλαγή : “Βλέπεις Σεμπρέ;”) Όμοιαι προς την παροιμίαν ταύτην αρχαίαι γνώμαι και παροιμίαι άλλων εθνών αναγράφονται εις το ανέκδοτον μέρος της συλλογής μου των παροιμιών (λ. Θεός αρ. 60,66,215). Η αυτή παράδοσις της απολιθώσεως του σίτου προς τιμωρίαν του εξαπαντήσαντος τον τυφλόν και παρ' Ιταλοίς (βλ. Archivio per le trad. τ. 17, σελ. 227, 8) Η δ' εξαπάτησις του τυφλού δια τηα αναστροφής του μέτρου και εις παραδόσεις γερμανικάς, όιπου όμως διάφορος αναφέρεται η τιμωρία. (E. Meyer Deutsche Sagen aus Schwaben, Stuttg, 1852, Ι, 33. Πρβλ. Simrock Deutsche Mythologie 4 εκδ. 105, σελ. 241). - Η παράδοσις αυτή καθώς και αι επόμεναι είναι καταγεγραμμέναι εις κοινήν δημώδη γλώσσαν και ούχι εις ανατολικόν ιδίωμα.].
dc.type	Παραδόσεις	el
dc.description.drawernumber	Παραδόσεις Ι΄- ΙΕ΄
dc.relation.source	Γ. Ρουσιάς, Λαογραφία Δ, 1913 – 1914, Παραδόσεις Δ, Εν Αθήναι, σελ. 304 , αρ. 2
dc.relation.sourceindex	Λαογραφία, Δ
dc.relation.sourcetype	Περιοδικό
dc.description.bitstream	D_PAA_02476w
dc.subject.legendtitle	Το στάρι πόγινε χώμα
dc.subject.legend	Παράδοση ΙΔ
edm.dataProvider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.dataProvider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.provider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.provider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.type	TEXT
dc.coverage.geoname	265508/Αιτωλία

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αρχεία	Μέγεθος	Τύπος	Προβολή
Δεν υπάρχουν αρχεία που να σχετίζονται με αυτό το τεκμήριο.

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Παραδόσεις
Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές

Εκτός απ 'όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, η άδεια αυτού του τεκμηρίου περιγράφεται ως Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές

Το στάρι πόγινε χώμα

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές