Εικόνες και πύρ

Γενικά υπάρχει παρά τω λαώ η ιδέα, καθ' ήν, εν καιρώ πυρκαϊάς των ναών, εικόνες τινές ως εκ θαύματος μένουσιν άθικτοι υπό την καταστρεπτικήν πυρός την βοήθεια του εν αυταίς απεικονιζομένον άγιον τας τοιαύτας εικόνας σέβονται μάλλον των άλλων και θεωρούσαν αυτάς θαυματουργάς. Προς πολλαπλασιασμών δε των τοιούτων εικόνων ζωγράφοι τινές απομιμούνται τας γραφάς αυτών, παριστάνοντες τα πρόσωπα των αγίων μελανά και οιονοί πυρίκαυστα ως του πρωτοτύπου, ως ει' και αυτάς είχον σωθή εκ πυρός. Τοιαύτη ιδίως είναι η παράσταση της Παναγίας της επικαλουμένης Μυρτιδιώτισσας, ης αντίγραφα υπάρχουν εις τε την Κρήτην και εις πολλά άλλα μέρη. Κατά της ιδέας οτι τα αντίγραφα ταύτα εποιήθησαν προς απομίμισην εικόνος, ήτις διεσώθη εκ του πυρός, αντεπεξήλθεν ο κ. Ιάκωβος Χ. Δραγάλους, καταχωρήσας εν τω “Παρνασσός” (τομ ΣΤ και Ε) μακρότατην πραγματείαν, δι εις αποπειράται ν' αποδείξη οτι τα προτότυπα, έξ ών ελήφθησαν τα τοιαύτα αντίγραφα, δεν είχον την μορφήν αμαυράν και μελανών ως διασωθέντα εκ του πυρός, αλλ' ως εκ της πολυκαιρίας και της πολυχρηστίας, θεωρουμένην των τοιούτων εικόνων θαυματουργών και ως εκ της παλαιότητός των, δια και παρήχθησαν τόσα πανομοιότυπα αυτών αντίγραφα.