Το μεγαλύτερο παρεκκλήσι (απ' όλα αυτά) ήταν η “Κόλιστα” προς τα ανατολικά του σημερινού χωριού όπου υπάρχουν ερείπια, η δε εκκλησία σώζεται ακόμα. Ένας βοσκός φυλάγοντας στην εξοχή τα πρόβατα του παρετήρησε οτι κάθε μεσημέρι ένα από τα κριάρια του έφευγε από το κοπάδι του και μετά αρκετού χρόνου ξαναγύριζε. Για να ικανοποιήση την περιέργεια του το παρηκολούθησε και είδε οτι στο δάσος που πήγαινε έπινε νερό από μια πήγη στην οποία υπήρχεν επάνω μια πέτρινη πλάκα με την εικόνα της Αγίας Παρασκευής (η οποία είναι κτισμένη σήμερα στην ομώνυμη Εκκλησία). Έτσι ο βοσκός με τη σειρά του εμήνευσε στους κατοίκους το γεγονός, οι οποίοι συνεπαρμένοι από θρησκευτικό δέος, θεώρησαν τούτο για θαύμα. Κατόπιν συννενόησεως μετά υπόλοιπα χωριά απεφάσισαν να κτίσουν ένα καινούργιο χωριό συγκεκριμένο και κοντά στην πηγή. Για να γίνη όμως αυτό έπρεπε να κόψουν το δάσος, να βάλουν δηλ. “Κόσα” (ένα εργαλείο κοπής χόρτων), έτσι που να κοπή όλο εξ' ου και το όνομα (κόσαν έτσι = κοσενέτσι = κοστενέτσι). Πράγματι το πρωτο κτίριο που έγινε ήταν η εκκλησία (όχι η σημερινή) λίγο πιο κάτω από την πηγή που θυσιάστηκε και το αναφερόμενο κριάρι. (Αφήγησις Ξουπάνη Γεωργίου παλαιού κατοίκου Ιεροπηγής διαμένοντος εις Πέρθ. Αυστραλίας).