Περί Αγίου Σπυρίδωνος

Άη Σπυρίδωνα επααίνενε και του παdηξένε ένας φτωχός και τούπενε : “Άη Σπυρίδωνα, επήα στου πλούσιου, του γύρεψα γέννημα να πάω στο μύλο ν' αλέσω να φάν τα παιδιά μου και δε μουδωκένε. Τούπα, σα μου λάχουν τα λεφρτά θα σου τα φέρω, λέει του, δε σου δώνω”. Είπε dου ο Άη Σπυρίδωνας : “Πάαινε κι έννοια σου!” Σαν επάαινένε ο φτωχός ερρσούδιενε και ηλεένε : Καλέ Προφήτη μου Ηλία και Άη Σπυρίδωνα μου, καλέ δε με λυπάσαι; Όdον επάαινενε ο φτωχός είδενε ο Άη Σπυρίδωνας το λαφιάτη (όφιν) και τον έπιασενε στο χέρι του και γινηκένε χρυσό βραχιόλι. Εφωνάξενε του φτωχού : Έλα δώ, φτωχέ κοdά μου” Βγάνει το βραχιόλι και του το δώνει. Λέι του “Να, και πάαινε στου πλούσιου και όσο θές έπαρε γέννημα” (κριθάρι). Ο πλούσιος τούπενε : “Πάρε όσο θές”. Επήαινε ο φτωχός κι ηπήρενε. Σα dου λάχανε λεφτά του φτωχού επήαινε στου πλούσιου και του 'πενε : “Να τα λεφτά που κάνει το γέννημα σου και δώσε μου το αμανάτι (αντίτιμον, δηλ. Το βραχιόλι) που σούδωκα να το πάω τ' Άη Σπυρίδωνα. - Παιδί μου, εχαθήκενε, δε dο βρίσκω.” Αυτός ο καμένος εστραφηκένε στον Άη Σπυρίδωνα και τουπενε.” Καλέ δε με λυπάσαι, Προφήτη μου Ηλία και άη Σπυρίδωνά μου, απ' τη Κεφαλλονιά; Ο πλούσιος ήνοιξενε τη gασέλα dου που τύχενε κρυμμένο για να το κρύψη πιο καλά κι είδενε το λαφιάτη που πορπατούσε μέσα. Αυτός ετρόμαξενε, την εσφαλισένε κι' έγινηκένε πάλι βραχιόλι. Του το ξαναζητά και του το 'δώκενε ο πλούσιος. Ο φτωχός επήενε στον Άη Σπυρίδωνα και του 'πενε ο Άη Σπυρίδωνας : “Πάαινε, πες του νάρθη εδώ.” Επήαινε ο πλούσιος στον Άη Σπυρίδωνα κι' είδενε εbρός του το λαφιάτη κι' άμα τον επιασένε ο Άη Σπυρίδωνας, εγίνηκενε πάλι βραχιόλι.