Το φιτίλ' τ'ς Παναγίας

Είταν μια ξέν’ π’ δεν ήκανε παιδιά κ’ ήρθε στ’ bαναΐα μας και τ’ς πήκαν να φάει το φ’τιλ’ τ’ καντηλιού τ’ς για να κάν’. Τούφαγε λοιπόν αυτή κ’ ύστερ’ από εννιά γέννησε. Ο άντρας τ’ς όμως δε bίστευε. Λέει, «Αδύνατο, δεν είναι δ’κο μας, από κάπ’ το πήρες». Η φούχτα τ’ μωρού είταν κλειστή και πάσκιζ’ η μάνα τ’, πασκίζαν οι γιατροί να τ’ν ανοίξουν, δεν άνοιγε. Πήγε κι ο άντρας, κάν’ έτσ’ και τ’ν άνοιξε κ’ ηύρε μέσα το φ’τίλ’ τ’ς Παναΐας, μεγάλ’ η Χάρη τ’ς, είταν το φ’τίλ’ μες στ’ φουχτίτσα τ’ μωρού.