Ο Μυλωνάς

Ήτανε μια φορά ένας μυλωνάς σ’ ένα κάβο (= ακρωτήριον) κ’ είχε και άναβε το φανάρι (= Φάρο); Εκείνος άλεθε, κ’ η γυναίκα του στην καλωσύνη ψάρευε. Μια μέρα επήε η γυναίκα στο ψάρεμα. Έτυχε την ώρα που ψάρευγε να πάρη ο καιρός ανάποδος. Η γυναίκα ήρθε σε απερπισία, τόσο κι ο μυλωνάς. Κατέβασε τα παννιά του μύλου και με αγωνία έβλεπε εδώ κ’ εκεί. Τι να κάμη! Εθώρειε τη θάλασσα αφρισμένη και τη βάρκα να πλέη. Αυτός άρχισε να παρακαλή το Θεό. – Άϊ μου Νικόλα μου, θαλασσινέ. Εκεί που αγωνιούσε να δή αν είναι η γυναίκα ντου μέσα στη βάρκα βλέπει ένα σώμα να πλέη πίσω από τη βάρκα. «Όταν εζύγωνε (= επλησίαζε) πλιό στη βάρκα πιο κοντά, πήρε μια κουλλούρα σκοινί, το πέρασε στην πλάτη του και πέφτει στη θάλασσα για να πάη να δώση θάρρος στη γυναίκα ντου. Ρίχτει το σκοινί ίσως και μπορέση η γυναίκα ντου και το ‘ρπάξη και τη βοηθήση. Είδε ένα γέρο με τη γενειάδα και του γνέφει να ησυχάση. Μόλις άρπαξε η γυναίκα το σκοινί, τράβηξε ο άντρας της τη βάρκα, κάμνει κουράγιο και μπαίνει μέσα στη βάρκα. Τότε είδεν η γυναίκα ότι είχεν άθρωπο στη θάλασσα κ’ έπλεε, γιατί το ρέμα, η αποθάλασσα τ’ αθρώπου αυτού την εβοήθα τη βάρκα να πηαίνη κατά ‘κεί που ‘θελε η γυναλικα του μυλωνά. Ο Μυλωνάας λοιπό με όλη την ευγένεια λέει του γέρου με τη γενειάδα. «Πέρασε στη βάρκα. Έλα να σε φιλοξενήσω στο μύλο που μου γλύτωσες τη γυναίκα μου! Τι άλλο μπορώ να σου κάμω! Που ζώ εδώ σαν ερημίτης.!» Του απαντά ο γέρος. Ευχαριστώ για την καλή σου καρδιά. Θα με ευχαριστήσης όταν βασιλεύγη ο ήλιος ν’ ανάβης την καντήλα σου και τότε θα καταλάβης ποιος είμαι. Αντίς να δούνε τον γέρο να πλέη και να φεύγη τον χάσανε από μπρός τώς. Τότε καταλάβανε ότι ‘τονε ο Άγιος Νικόλαος.