«Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, στο κάστρο του Μυστρά», λέγει η παράδοσις, «μια καινούργια βασιλοπούλα. Αυτή τη βασιλοπούλα την αγάπησαν δυο ξακουσμένα και δυνατά βασιλόπουλα κι έστειλαν και την γύρεψαν να την παντρευτούν και να την κάμουν αρχόντισσα στο παλάτι τους και βασίλισσα στο κάστρο τους δοξασμένη και τιμημένη. Οι γονοί της κάλεσαν στο κάστρο τα βασιλόπουλα να τα ιδή η βασιλοπούλα και να διαλέξη από τα δύο το καλύτερο. Μα εκείνη δεν ξεχώρισε καμιά διαφορά ανάμεσα στα δύο παληκάρια και δυσκολεύτηκε να αποφασίση. Και σαν δεν ήθελε να πικράνη κανένα από τα δύο που τα έβρισκε τόσο άξια και που τόσο την αγαπούσαν τους ζήτησε να κάμη το καθένα από ένα μεγάλο έργο. Και κείνο που θα έκανε γρηγορώτερα το έργο του θα έπαιρνε για βραβείο την αγάπη της. Και βάλθηκαν τα δοξασμένα βασιλόπουλα να κάνουν το ένα το κάστρο του Μυστρά και τ’ άλλο να φέρη το νερό στη Σπάρτη από τις πηγές του Ευρώτα. Κόσμος και κοσμάκης δούλευε μέρα και νύχτα για να τελειώσουν τα βασιλόπουλα το ένα πιο γρήγορα από τ’ άλλο το έργο το τρανό που θα τούδινε για βραβείο την αγάπη της πεντάμορφης βασιλοπούλας. Όλος ο κόσμος ήταν σε κίνηση. Μαστόροι, παραμαστόροι, εργατειά και λαός έχτιζαν, έσκαβαν, κουβαλούσαν και τα βασιλόπουλα καβάλα στα άτια τους πήγαιναν και γύριζαν, επιθεωρούσαν, παρακινούσαν κι έδιναν διαταγές κι η βουή έφτανε στο παλάτι της βασιλοπούλας π’ ολημερίς κι ολονυχτίς στο παράθυρο αγνάντευε και πρόσμενε με χτυποκάρδι της Μοίρας την απόφαση. Πόσο ήταν ευτυχισμένη που έβλεπε δύο ξακουσμένα βασιλόπουλα να την αγαπούν τόσο και πόσο τα συμπαθούσε η καρδιά της και τα δυό. Οι μέρες περνούσαν κι’ οι βδομάδες κι οι μήνες και τα έργα πλησιάζουν στο τέλος τους. Και όταν ο πρωτομάστορας έβαλε και την τελευταία πέτρα στο κάστρο και ζήτησε νερό για να πλυθή, έτρεξε και το νερό στη βρύση απ’ τις πηγές του Ευρώτα και όταν η βασιλοπούλα έμαθε πως και τα δυο έργα τελειώσανε μαζύ λυπήθηκε για της τύχης της την παραξενιά και επειδή δεν ήθελε να πικράνη τα παλληκάρια που την αγαπούσαν τόσο με άλλη απόφαση, ρίχτηκε από το κάστρο και σκοτώθηκε».