Εις την περιοχήν της Γεωργιουπόλεως της επαρχίας Αποκορώνου του νομού Χανίων υπάρχει η λεγομένη Ελληνική Καμάρα, δια την οποίαν υπάρχει παράδοσις εις σχετικόν άσμα. Το άκουσεν ο φίλος Σπυρ. Βαρδάκης από χωρικόν του Μπρόνσερου στα 1906 και μου το ανακοίνωσε, δυστυχώς όμως λείπουν κάμποσοι στίχοι. Ας σώσω τουλάχιστον τους σωθέντας. «Όντε ν’ εθεμελιώνανε την ελληνική καμάρα, ουλιμερίς τη χτίζανε κι από βραδύς εχάλα. Από κειά πουλιά περάσανε και γλυκοκελαϊδούσαν. Ετού καμαρά δε στέκεται μουδέ θεμέλιο κάνει όξω ανέ (εκτός εάν) βάλη ο πρωτομάστορας θεμέλιο τη γυναίκα του.» Κι ο μάστορας ως τ’ άκουσε, πολλά του βαροφάνη. Πάει και βρίσκει τηνε και ζύμωνε αφράτο παξιμάδι. Άφες, κερά, το ζυμωτό και βρες ρούχα να βάλη γιατί σε ζουγραφήσανε θεμέλιο τση καμάρας. Κούνια μου κούνιε το παιδί, κούνια νανάριζέ και συ, καλή γειτόνισσα, άμε ξετύλιξέ του. Οι ορθές (όρνιθες) τρώνε το ψωμό κι οι σκύλοι το παιδί τση. Αφήστε με να σας ειπώ αν είνε τρία λόγια: «Τρεις αδελφήδες ήμαστε κι οι τρεις μας κακομοίρες, η μια επήγε από φωθιά, η γι’ άλλη από πηγάδι κι εγώ το κακορρίζικο θεμέλιο τση καμάρας. Πάρε, τρυγώνι, ωμορφιά και συ, παγώνι, κάλλη Και συ, ο σφακολούλουδο, πάρε την ωμορφιά μου, Και συ το ξενικόσταρο, πάρε τα τα μαλλιά μου, να μην τα πάρη άλλη καμμιά, νάχη τα βάσανά μου. Ο γ’εις τση χτυπά με πηλό κι άλλος με το χαλίκι, κι ατός του ο πρωτομάστορας με το βαρύ πελέκι. Έτση έγινε δυνατό να θεμελιωθή το γιοφύρι αυτό. Λέγουνε δε, πως από τον καιρό, που εθεμελιώθη το γιοφύρι τούτο, το τρυγώνι είνε ώμορφο, το παγώνι έχει κάλλη, το άνθος της σφάκας (της πικροδάφνης) είναι ωραίο και το ξενικόσταρο (το αραποσίτι) έχει ξανθά και σγουρά μαλλιά.