Η παράδοση για την Αγιά Σοφιά και την Πόλη.

Τον γκαιρό που πήαν οι Τούρκοι στημ Πόλη, ηλουτουργούσαν τα Τζιακόνια μέσα στην Αγιά Σοφιά κ’ ι’ ήφτασαν η λουτουρ’ζια ως τας θύρας τας θύρας ύστερις ηκατέβηκε το μάρμαρο της πόρτας του ιερού κι ηκλείστηκαν μέσα. Και κάθουνται μέσα και νάφτουν τα καντήλια, κ’ ι όντας σωθή το λάϊ β’ζιαίνει τόνα gιακόνι κ’αι πάει να πάρει λάϊ, κ’αι εν γρωνίζουν τη μονέδα κ’αι κυνη(γ)ούν το gιακόνι, που αρπά ευτής ο λα(δ)ικό, να το ρωτήξουν που την ηύρε τημ μονέδα, πούσει του Κωσταντίνου τ’ όνομα. Και κείνα κλειούνται πάλι μέσα. Μές τημ μέση της Εκκλησ’σιάς κρέμμεται μια καντήλα και ντος (όντας) θα πάει κα(ν)ένας Ρωμιός μες το gιαμί σας’σεται (σείεται) που τηχ χαράν του κι οι Ρωμιοί κόφτουν όξω, γιατί χαρεύγουνται τα μέρη κείνα κ’ ιαί (γ)ένεται πλιο μιάλος (μεγάλος) σεισμός και φοούνται οι Ρωμιοί και κόφτουν όξω, να μην τους σκοτώσουν. Θα παν ούλοι οι βασιλάες και θα πελεμούν να πάρουν τημ πόλη ο Χριστός θα κάθεται στο θρόνο και θα βλέπει πο μακυρζιά (μακρυά) ύστερις θα τους πη: «κόφτετε σεις οι αντίδικοι κ’ ι’ οι αδικοκριτά(δ)ες κ’ ι’ οι επίορκοι», και θα τους αρπά που της κορφής τα μαλλιά και θα τους ρήχνει. Οι Βασιλάες αφού παρτεί η Πόλη, θα κάμουν καβγά(δ)ες και θα φωνάζουν κάθε ένας: ι(δι)κι΄΄α μου ‘ναι η Πόλη από πολλύν αίμα που θα χυθή των Ρωμιώ, τα χρουσά φτερά των Αγγέλων θα (γ)ενούν μαύρα. Και τότες θα πάρει ο Χριστός το Γιαννάκι, που θάναι δεκαοχτώ χρονώ, και αφού τελειώσει η λειτουρ’ζια των gιακονιών, θα τον κορωνιάσει με τα’αμάραντο στεφάνι στην Αγιά Σοφιά. Χαράς τον που θα λείπει που την Πόλη τρεις μέρες, που θάναι ο πέλεμος, και πάλι χαράς τον κείνον που θα λάσει (λάχει) τρεις μέρες στημ Πόλη. Δώδεκα μηνών αγαμάλι θα πνι(γ)ει στο αίμα, που θα τρέξει σαν παρτεί η Πόλη. Το Γιαννάκι, τ’ αγγονάκι του Κωνσταντίνου, μπορεί να (γ)εννήθηκεν κ’ιόλα, ποιος εξέρει!. Και καλομοιρασμένη η μάνα που (γ)έννησε. Οι Άγγελοι θα πετούν στον ουρανό, που θα φαίνεται επί εικοσιπέντε μέρες ένας χρουσός Σταυρός. Το Γιαννάκι (γ)εννημένο πρέπει νάναι, τσα (έτσι) το λέσιν οι άθρωποι.