Search

Now showing items 21-30 of 1356

Ο Θεός πρώτος έφτιασε τον Αδάμ και τον έβαλε στην Παράδεισο και εκαθότανε μαζύ με τα άλλα ζώα που είχε φτιάσει προτήτερα και εζούσε με αμβροσίαν (όπως κατόπιν εζούσαν και οι Θεοί των Ελλήνων) και δεν είχε καμμιά σκοτούρα: ενώ ο Θεός είχε την έγνοια να μη χτυπήσουν τ’ αστέργια το ένα με το άλλο και εβάσταγε της κλωναίς που τα είχε δεμένα, εφρόντιζε ναν τα ανάβη το βράδυ, για να φωτίζη τη γη και ναν τα σβένη την αυγή και ν’ ανάβη τον ήλιο, για να φωτίζη τη γη κ.τ.λ. Βλέποντας τον Αδάμ να κάθεται και να παίζη με τα ζώα, που ήσαν ήμερα, χωρίς καμμιά σκοτούρα είπε μέσα του: «Μωρ’ εγώ είμαι Θεός ή εκείνος ο κερατάς που κάθεται ξαπλωμένος και δεν του καίγεται καρφί για τίποτα!». Ο διάβολος που εκατάλαβε τι συλλογάται ο Θεός, γιατί ήτανε πρώτα άγγελος, πάει στο Θεό και του λέει: «Δίκηο έχεις για ό,τι σκέπτεσαι! Μου δίνεις την άδεια ναν του δώσω ‘γω δουλειά, για να μην κάθεται έτσι ξένοιαστος; - Σου δίνω, του λέει ο Θεός, για να ιδώ τι θα κάμης!» Ο διάβολος επήγε στο αργαστήρι του κ’ έφτιασε την Εύα, όσο εμπορούσε ώμορφη και την επαρουσίασε του Θεού και του είπε ναν της φυσήση πνοήν ζωής, γιατί ήτανε ψόφια. Ο Θεός αφού την περιεργάστη και την εθαύμασε, επαίνεψε το διάβολο για την τέχνη του και την εζωντάνεψε την Εύα. Τότες την επήρ’ ο διάβολος κατά μέρος και της είπε κάτι λόγια στ’ αυτί και την έστειλε να πάη στον Αδάμ για συντροφιά του που του στέλνει ο Θεός. Ο Αδάμ σαν την είδε και έμαθε πως την έστειλε ο Θεός, ειπών «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν» εχάρηκε πολύ και της έστρωσε μερικά συκόφυλλα κ’ εκάθησε κοντά του. Αφού εγνωριστήκανε καλά και είδανε το είχε ο ένας παραπάνου και τι έλλειπε του αλλοννού, απ’ τη χαρά του, ο Αδάμ ελησμόνησε την εντολή του Θεού να μη φάγη το ξύλον της γνώσεως του γινώσκειν καλόν και πονηρόν και κατά παρακίνησι της Εύας που είχε διαταχτή από το διάβολο, το έφαγε μαζύ με την Εύα. Έπραξαν το πονηρόν! Τότες τα θηρία αγριέψανε και τους επέσανε απάνου και τα φίδια και οι σκορπαίοι και τα άλλα κάποια ζώα και ο Παράδεισος εσηκώθηκε τώνα πόδι. Βλέποντας ο Θεός ένα τέτοιο πράγμα, έστειλε τον άγγελο με την πυρίνην ρομφαίαν και τους έβγαλε όξω απ’ τον Παράδεισο και τους είπε: «Εν ιδρώτι του προσώπου των φαγείν τον άρτον των.» Για τούτο ο Θεός έδωσε εντολή να μην έμπη ποτέ γυναίκα στον Παράδεισο, αφού μια ώρα εκάθησε η Εύα μέσα και δεν άφησε παλούκι στο φράχτη. Λένε πως η Αγία Αικατερίνη εφόρεσε φουστανέλλαις κ’ εμπήκε για σπανός και όταν την ανακαλύψανε, την έβγαλαν όξω και την έβαλαν να γυσυράη το κοττέτgι του Παραδείσου. Ώστε άδικα νηστεύουνε η γυναίκες!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Όταν χορεύουν με τα ταβούλια, πηγαίνει ο διάβολος και λέει του μπροστινού στο αυτί πως χορεύει πολύ ωραία και τον θαυμάζουν όλοι. Εκείνος τον παίρνει απάνου του και δε θέλει να βγη από το χορό. Οι άλλοι που καρτερούν να χορέψουν μπροστά για ναν τους θαυμάσουν και αυτούς, τα κορίτσια ιδίως, πηγαίνουν να πιαστούν μπροστά και εκεί πιάνονται και σκοτώνονται.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Την 2 Ιουλίου, η εκκλησία εορτάζει την εν Βλαχέρναις κατάθεσιν της εσθήτος της Θεοτόκου και διατάσσει αργίαν. Την ημέραν εκείνην σ’ ένα χωργιό, επειδή επαράγειναν τα στάργια και είχαν και ανάγκην ψωμιού, εθέριζαν και αλώνιζαν. Η Παναγία τιμωρούσα την ασέβειαν, έκαψε θα θερισθέντα δεμάτια και δια τούτο ωνομάσθη Καψοδεματούσα και οι χωρικοί δεν εργάζονται έκτοτε.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Κάθε πίκρα έχει και τη χαρά της και κάθε χαρά τημ πίκρα της!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Ουδέν καλόν κακού άμικτον και τ' ανάπαλιν...

Κατά τα δωδεκαήμερα δεν πρέπει να μπαίνουν στους μύλους οι σεληνιαζόμενοι, η υστερικαίς γυναίκες που πάσχουν δηλ. από μητρικά, από συχνόν πονοκέφαλο και από άλλα νοσήματα νευρικά, γιατί ο διάβολος κάθεται μέσα ως νοικοκύρης επειδή αυτός εκίνησε πρώτος το μύλο και τον κάνει πολλαίς φοραίς και αλέθει μόνος του χωρίς το μυλωνά. Κατά τον λαϊκόν μύθον ο διάβολος εκίνησε πρώτος τον μύλον ως εξής: Όταν ο άνθρωπος έφτιασε το μύλο, δεν εμπόρηγε ναν το βάλη σε κίνησι γιατί τον εγύριζε δεξιά. Για να μπορέση ναν τον κουνήση, επροσκάλεσε το διάβολο ναν τον διατάξη πώς να κάμη για ναν τον βάλη σε κίνησι ν’ αλέθη. Ο διάβολος επήγε στο μύλο καβάλα σ’ ένα λαγό. Άμα τον είδε ο μυλωνάς και όσοι άλλοι ήσαντ’ εκεί, εσκάσανε τα γέλοια. Του διαβόλου του κακοφάνηκε και εγύρισε να φύγη λέγοντας: «οι κερατάδες, ποτές δεν θαν τον κουνήσουνε αν δεν τον γυρίσουνε αριστερά.» Ο μυλωνάς και οι άλλοι τ’ ακούσανε και αμέσως τον εγυρίσανε αριστερά και έτσι αρχίνησε ο μύλος ν’ αλέθη και για τούτο ούλοι οι μύλοι γυρίζουνε αριστερά.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Περί της προσόδου των εικόνων τούτων γνωρίζω τα εξής εξ αφηγήσεως κατόχου τοιάυτης. Κατά την επανάστασιν του 1821 δύο αδελφοί κατέφυγον εκ Πατρών εις Ζάκυνθον, φέροντες μεθ' εαυτών προς άλλους και την εικόνα του σπιτιού. Μετά την απελευθέρωσιν της πατρίδος επανήλθον εις Πάτρας και επειδή είχον μικράν ακίνητον περιουσίαν, της διένειμον. Και ο μέν εις έλαβε το ακίνητον (σπίτι), ο δέ έτερος ημιέσθη εις μονήν την εικόνα. Μικρόν και κατ' ολίγον διεδόθη οτι η εικών αυτή της Παναγίας ήτο θαυματουργός και εζητείτο εις πάντα δεινώς πάσχοντα, φιλοδωρούμενη επαρκώς. Και ο μεν λαβών το ακίνητον δεν προήχθη, ο δε λάβων την εικόνα, απέκτησεν οικία και εξεπαίδευσε και ανέπτυξε τα τέκνα του, απεκατέστησε δε και την μονογένη κόρην του σαν ήθελε ο Θεός κατά την έκφρασιν της μητρός.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Ένας Καφαλλωνίτης, εντελώς άθεος, φημιζόμενος δε ότι μέτεσχε και εις στυγεράν δολοφονίαν, λαβούσαν χώραν εν Πάτραις προ πολλών ετών, υπανδρεύθη εν Πάτρας και απέκτησεν και υιόν, τον οποίον ωνόμασε Γεράσιμον. Αμέσως μετά το βάπτισμα, ηγόρασεν εικόνα του Αγίου Γερασίμου, την έβαλε άνωθεν της κούνιας του παιδιού, της έβαλε καντήλι και είπε της γυναίκας του να προσέχη το καντήλι να μη σβήσει νύχτα και μέρα. Δια να οικονομή δε το λάδι, επειδή ήτο πτωχός, έτρωγε τα λάχανά του χωρίς λάδι. Μετά κάμποσον καιρόν, ενώ τα πράγματα επήγαιναν καλά και έπαυσε να ερίξη με την γυναίκα του, το παιδί αρρώστησε και μεθ’ όλας τας προσπάθειας του τε ιατρού και του πατρός, δια να το σώσουν, απέθανεν. Ο Καφαλλωνίτης αφού το θρήνησε, το έθαψε και άμα εγύρισε στο σπίτι του εκατέβασε το εικόνισμα του Αγ. Γεράσιμου και του είπε : «Κερατά, εγώ έτρωγα τα λάχανά μου χωρίς λάδι, για να σου καίου το καντήλι νύχτα ημέρα και τούτο για να μου φυλάς το παιδί μου που είχε και τ’ όνομά σου και σύ μου το ‘πέθανες;». Ύστερα επήρε ένα τσεκουράκι που είχε, τον έκαμε κομμάτια και τον έκαψε. [Το περιστατικόν τούτο το γνωρίζω εξ ιδίας αντιλήψεως, διότι η σύζυγος του Κεφαλλωνίτη ήτο υπηρέτρια μας κατά τους χρόνους των σπουδών μου εν τω γυμνάσιο]

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Μια φόρα ένα καΐκι σ’ ένα ταξείδι το έπιασε φουρτούνα και εκινδύνευε να πνιγή. Ο Πλοίαρχος είχε μέσα στο καΐκι το εικόνισμα του Αγ. Νικολάου και του έκαιγε πάντοτε καντήλι. Επειδή δε, ένεκα της φουρτούνας, εχύνετο το λάδι από το καντήλι, ο πλοίαρχος έλεγε στο παιδί του καϊκιού να προσέχη να ρίνη ολοένα λάδι, για να μη σβήση το καντήλι. Μετά από πολύν όμως αγώνα μετά των κυμάτων, το καΐκι δεν εβάσταξε κ’ εναυάγησε και το πλήρωμα ευρέθη εις την θάλασσαν. Ενώ δε όλου εκολύμβων εν οίς και ο πλοίαρχος, δια να σωθούν, είδον την εικόνα του Αγίου επιπλέουσαν. Ο πλοίαρχος διευθύνεται αμέσως προς αυτήν και την πιάνει. Όταν εξήλθεν εις την ξηράν, λέγει του Αγίου : «Κερατά, εγώ σου έρριχνα λάδι όσο είχα για να μας γλυτώσης και τώρα όπου εναυαγήσαμε, μου βγήκες απάν’ απάνου για να γλυτώσης. Έτσι είσαι; Τώρα καρτέρα.» Και άναψε φωτιά και τον έκαψε.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Καλά λόγια και πονηρά καμώματα και τους σοφούς κουτιαίνουν!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Μοναχός σου και μαχαίρι, μοναχός σου και καρβέλι!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
136
»

Search

Filters

Κάθε πίκρα έχει και τη χαρά της και κάθε χαρά τημ πίκρα της!

Καλά λόγια και πονηρά καμώματα και τους σοφούς κουτιαίνουν!

Μοναχός σου και μαχαίρι, μοναχός σου και καρβέλι!